INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2011 r. (data wpływu 29 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od grudnia 1988 roku prowadzi działalność gospodarczą w zakresie towarowego transportu drogowego (transport krajowy i międzynarodowy). Środki transportu używane przy wykonywaniu usług to ciągniki siodłowe z naczepami (plandeki) powyżej 3,5 tony. Do wykonywania usług, głównie na terenie kraju, Zainteresowany korzysta z podwykonawców, zgodnie z posiadanymi uprawnieniami do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy (spedycji) - potwierdzenie z dnia 01.07.2006 r. wydane przez Prezydenta Miasta. Ewidencję księgową Zainteresowany prowadzi w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

We wrześniu 2011 roku Wnioskodawca otrzymał od kontrahenta z Holandii zlecenie przewozu towaru w relacji Holandia - Polska (kilka miejsc rozładunku w Polsce). Towar stanowiły artykuły spożywcze (ciastka, słodycze), zapakowane w szczelnych kartonach, ofoliowanych, usadowionych na drewnianych nośnikach (display), zabezpieczonych dodatkowo grubą folią (tzw. stretch). Towar został załadowany w magazynie w Holandii. Kierowca przyjął towar do przewozu bez uwag odnośnie stanu przesyłki. We wskazanym terminie towar został przywieziony do jednego z kilku odbiorców (…). Po rozładunku towaru w magazynie, odbiorca odmówił jego przyjęcia.

Powodem odmowy były uszkodzenia opakowań oraz widoczne na opakowaniach i wewnątrz odchody gryzoni (myszy). Odbiorca zamieścił uwagę o odmowie przyjęcia towaru w dokumencie przewozowym zwanym „Delivery note” i wskazał na widoczne obecności myszy (odchody). Kierowcę poinformował, że uszkodzenia kartonów są spowodowane przez gryzonie. Niezwłocznie powiadomiono o tym fakcie nadawcę holenderskiego. Nadawca zdecydował o przewiezieniu z powrotem do Holandii uszkodzonej partii towaru, w celu dokonania komisyjnych oględzin. Dostarczono towar z powrotem do Holandii.

Po zakończeniu oględzin, nadawca holenderski stwierdził obecność odchodów gryzoni oraz uszkodzeń opakowań i towaru dokonanych przez gryzonie. W dniu 21 października 2011 r. towar został poddany utylizacji. Odpowiedzialnością za szkody została obciążona firma Wnioskodawcy. Zmuszony był On podzielić stanowisko klienta holenderskiego, gdyż zgodnie z przepisami prawa przewozowego oraz konwencji CMR, odpowiedzialność za przesyłkę od momentu jej załadunku do momentu dostarczenia ponosi przewoźnik oraz z uwagi na fakt, że kierowca nie stwierdził żadnych uszkodzeń i zanieczyszczeń w przyjętym do przewozu towarze (brak jakichkolwiek uwag w liście przewozowym po załadunku towaru).

W listopadzie 2011 roku Zainteresowany otrzymał od klienta holenderskiego roszczenie o zapłatę kwoty 3.895,70 EUR, która stanowi wartość zutylizowanego towaru oraz koszty utylizacji (faktura z dnia 03.11.2011 r.). Jednocześnie Wnioskodawca zgłosił szkodę do swojego ubezpieczyciela, gdzie posiada polisę odpowiedzialności cywilnej przewoźnika tytułem wypłaty odszkodowania (sprawa jest w toku).

Zleceniodawca holenderski nie wniósł uwag do wykonania samej usługi transportowej, za której wykonanie zapłacił w całości, zgodnie z wystawionymi przez Wnioskodawcę fakturami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy roszczenie zapłacone nadawcy holenderskiemu z tytułu uszkodzenia oraz utylizacji towaru, może zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zapłacone nadawcy holenderskiemu roszczenie będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 updof, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 19 updof.

Wypłacone roszczenie spełnia wszystkie przesłanki wynikające z art. 22 ust. 1 updof, ponieważ:

• pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i ma na celu w tym konkretnym przypadku zachowanie (zabezpieczenie, zwiększenie) źródła przychodów, gdyż szybka realizacja uzasadnionych roszczeń wpływa na podnoszenie wiarygodności firmy, służy utrzymaniu bazy klientów i w konsekwencji przyczynia do generowania przez firmę przychodów dzięki uzyskaniu kolejnych zleceń przewozu,
• wydatek został faktycznie poniesiony (otrzymano fakturę i uznano roszczenie),
• nie podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 updof, zgodnie z którym za koszt uzyskania przychodów nie uważa się kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów lub wad wykonanych robót i usług.
  
  

Analizując powołany przepis należy zauważyć, że wymieniony katalog wyłączeń odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania usługi, co w tym przypadku nie miało miejsca. Usługa została wykonana z należytą starannością, towar został przewieziony zgodnie ze zleceniem klienta, środek transportu użyty do wykonania usługi odpowiadał wymogom do przewozu tego typu towarów i został zaakceptowany przez klienta. Jako przewoźnik firma nie miała żadnego wpływu na pojawienie się gryzoni, które spowodowały uszkodzenie i zabrudzenie towaru. Faktu tego nie dało się przewidzieć ani jemu przeciwdziałać. Nie może więc być mowy o wadzie w wykonanej usłudze, gdyż nie zachodzą przesłanki, że działania firmy Wnioskodawcy jako przewoźnika są wadliwe i wynikają z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa. Ma to swoje odzwierciedlenia w postawie zleceniodawcy, który bez sprzeciwu zapłacił za wykonaną usługę, a więc nie uznał jej za wykonaną wadliwie.

Wracając do katalogu wyłączeń, należy stwierdzić, że ma on charakter zamknięty, zatem inne roszczenia wypłacone w związku z realizacją robót czy usług, nie będą podlegały automatycznie wyłączeniu z kategorii kosztów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Mając na względzie tę regulację, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, jednak pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarów. Zainteresowany korzysta z usług podwykonawców. Zlecenie Wnioskodawcy otrzymane od kontrahenta holenderskiego nie zostało należycie wykonane z uwagi na zniszczenia towaru spowodowane przez gryzonie. W związku z powyższym, Zainteresowany otrzymał od klienta holenderskiego roszczenie o zapłatę kwoty 3.895,70 EUR, która stanowi wartość zutylizowanego towaru oraz koszty utylizacji. Jednocześnie Wnioskodawca zgłosił szkodę do swojego ubezpieczyciela, gdzie posiada polisę odpowiedzialności cywilnej przewoźnika tytułem wypłaty odszkodowania (sprawa jest w toku).

Zleceniodawca holenderski nie wniósł uwag co do wykonania samej usługi transportowej, za której wykonanie zapłacił w całości zgodnie z wystawionymi przez Wnioskodawcę fakturami.

W świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego istotne jest zatem ustalenie, czy usługę transportową należy uznać za wykonaną wadliwie.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują w odrębny sposób terminu „wadliwy”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Na gruncie języka polskiego słowo „wadliwy” oznacza tyle, co „mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003). W kontekście powyższego obarczona wadliwością będzie taka usługa, która została wykonana w sposób niepełny („wskazuje braki”), np. nie zostały przez przewoźnika spełnione wszelkie obowiązki ciążące na nim na mocy umowy zawartej z zamawiającym lub na mocy obowiązujących przepisów prawa.

Stosownie do norm art. 774 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz.93 ze zm.), przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Usługi przewoźnika nie obejmują samego tylko działania, ale również jego rezultat. Jeżeli zatem usługa w dostarczeniu towaru została wykonana, a w trakcie jej wykonania nastąpiło uszkodzenie przewożonego towaru i z tego tytułu na Wnioskodawcę został nałożony obowiązek uiszczenia odszkodowania za zniszczony towar, to ma wówczas zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, iż wydatek związany z uiszczeniem odszkodowania z tytułu wadliwego wykonania umowy przewozu, w wyniku którego doszło do uszkodzenia przewożonego towaru, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

W takim przypadku, zapłata kwoty odpowiadającej równowartości zniszczonego, nieodebranego towaru, a także pokrytych kosztów jego utylizacji, jako wydatku wyłączonego z kosztów uzyskania przychodów na mocy powołanego art. 23 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

W niniejszym rozstrzygnięciu tut. organ nie odniósł się do kwestii momentu zaliczenia przedmiotowego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, albowiem kwestia ta nie była przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.