Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-52/13/AT
z 12 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2013 r. (data wpływu 1 lutego 2013 r.), uzupełnionym w dniu 22 marca 2013 r. (data wpływu 25 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad rozliczania VAT w związku z nabyciem usługi najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 25 marca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasad rozliczania VAT w związku z nabyciem usługi najmu.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W związku z rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, jak również zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, zawarł Pan umowę najmu lokalu z wynajmującym – obywatelem polskim, zamieszkałym w Niemczech, emerytem (lub rencistą), posiadającym polski NIP, ale „nie prowadzącym działalności gospodarczej ani w Niemczech ani w Polsce”.

Najmowany przez Pana lokal użytkowy umiejscowiony jest w niewielkim domu jednopiętrowym, zamieszkałym przez kilku lokatorów, który wynajmujący otrzymał jako „ojcowiznę”. Umowa najmu, zawarta w ostatnim kwartale 2012 r., została podpisana pod nieobecność wynajmującego przez pełnomocnika.

Jako najemca lokalu nie posiada Pan wiedzy, czy wynajmujący posiada na terytorium kraju zespół składników majątkowych, technicznych i personalnych (pracowniczych), przy pomocy których świadczy opisane we wniosku czynności wynajmu lokalu, w tym czy decyzje dotyczące zarządzania wynajmowanym lokalem zapadają na terytorium kraju. Nie wie Pan, czy wynajmujący korzysta w bieżącym roku (2013) z pośrednictwa pełnomocnika, czy było to incydentalne zdarzenie związane wyłącznie z podpisaniem umowy najmu.

Z umowy najmu lokalu pod działalność gospodarczą wynika, iż wynajmujący oddaje lokal do używania na cele prowadzenia działalności gospodarczej. Płatności z tytułu najmu dokonywane są na rachunek bankowy w oddziale banku. Wynajmowi nie towarzyszą żadne inne czynności wykonywane przez wynajmującego na Pana rzecz.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałej sytuacji ciąży na Panu obowiązek rozliczenia VAT z tytułu importu usług?

Pana zdaniem, istnieje obowiązek rozliczenia VAT z tytułu importu usług.

Uzasadniając zajęte w sprawie stanowisko powołuje się Pan na treść art. 17 ust. 1 pkt 4 oraz ust. 3a i art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług, twierdząc że – z uwagi na fakt, iż wynajmujący nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny – spoczywa na Panu obowiązek rozliczenia VAT z tytułu importu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważa się, iż z uwagi na fakt, że wniosek dotyczący stanu faktycznego złożono w lutym 2013 r., oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy dokonano w oparciu o stan prawny obowiązujący w tym okresie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym stanowi art. 15 ust. 2 powołanej ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że przez import usług – jak stanowi art. 2 pkt 9 ustawy – rozumieć należy świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 stosuje się również w przypadku, gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

Przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97 (art. 17 ust. 3 ustawy).

Jak stanowi art. 17 ust. 3a ustawy, przepis ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do świadczenia przez podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 usług, do których ma zastosowanie art. 28e.

Zgodnie z art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:





1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;



2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Na mocy art. 28b ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r.), miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast na podstawie art. 28e ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Wskazane przepisy, dotyczące miejsca świadczenia usług, stanowią implementację postanowień Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartosci dodanej (Dz. U.UE L Nr 347/1 ze zm.). Jak stanowi art. 44 tej Dyrektywy, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

W myśl art. 47 Dyrektywy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawane prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Ponadto zauważyć należy, że jak stanowi art. 192a Dyrektywy, dla celów niniejszej sekcji podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

1. dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego;
2. przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego, nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Zgodnie natomiast z art. 194 ust. 1 Dyrektywy, w przypadku gdy podlegająca opodatkowaniu dostawa towarów lub świadczenie usług jest dokonywane przez podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny, państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest odbiorca towarów lub usługobiorca.

Państwa członkowskie określają warunki stosowania ust. 1 (art. 194 ust. 2 Dyrektywy).

W tym miejscu, mając na uwadze konstrukcję powołanego uprzednio art. 17 ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług oraz ww. przepisów Dyrektywy, wskazać należy na postanowienia zawarte w przepisach rozporzadzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 77/1 ze zm.).

Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy (art. 53 ust. 1 rozporzadzenia wykonawczego).

W przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych do realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim - przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie.

W przypadku gdy zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności wykorzystuje się jedynie do zadań administracyjnych, takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności, uznaje się, że nie są one wykorzystywane do celów realizacji dostawy towarów lub świadczenia usług.

W przypadku gdy podatnik wystawia jednak fakturę, posługując się numerem identyfikacyjnym VAT nadanym mu przez państwo członkowskie, w którym ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejsce to uznaje się za uczestniczące w realizacji tej dostawy towarów lub świadczenia usług w tym państwie członkowskim, o ile nie udowodniono, że jest inaczej – art. 53 ust. 2 wskazanego rozporządzenia wykonawczego.

Na podstawie art. 54 rozporzadzenia wykonawczego, w odniesieniu do podatnika posiadającego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, nie stosuje się art. 192a dyrektywy 2006/112/WE, niezależnie od tego czy to miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług dokonywanych przez tego podatnika na terytorium tego państwa członkowskiego.

W złożonym wniosku poinformowano, że będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT, jak również zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, zawarł Pan umowę najmu lokalu z wynajmującym – obywatelem polskim, zamieszkałym w Niemczech, emerytem (lub rencistą), posiadającym polski NIP, ale „nie prowadzącym działalności gospodarczej ani w Niemczech ani w Polsce”. Wynajmujący nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny. Najmowany przez Pana lokal użytkowy umiejscowiony jest w niewielkim domu jednopiętrowym, zamieszkałym przez kilku lokatorów, który wynajmujący otrzymał jako „ojcowiznę”. Jako najemca lokalu nie posiada Pan wiedzy, czy wynajmujący posiada na terytorium kraju zespół składników majątkowych, technicznych i personalnych (pracowniczych), przy pomocy których świadczy opisane we wniosku czynności wynajmu lokalu, w tym czy decyzje dotyczące zarządzania wynajmowanym lokalem zapadają na terytorium kraju. Z umowy najmu lokalu wynika, iż wynajmujący oddaje do używania na cele prowadzenia działalności gospodarczej lokal. Płatności z tytułu najmu dokonywane są na rachunek bankowy w oddziale banku.

Na tym tle powziął Pan wątpliwość w przedmiocie konieczności rozliczenia VAT z tytułu importu usług.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa w powiązaniu z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym stwierdzić należy, że skoro jako podatnik zarejestrowany dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych nabył Pan usługi najmu lokalu, świadczone przez osobę fizyczną niezarejestrowaną jako podatnik VAT czynny i zamieszkałą w Niemczech, która – jak wskazano – „nie prowadzi działalności gospodarczej w Polsce”, to tym samym był Pan (jako podatnik) obowiązany do rozpoznania i stosownego rozliczenia importu usług. W tej bowiem sytuacji, uwzględniając uwarunkowania prawne wynikające z art. 53 rozporzadzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011, wyczerpane zostały znamiona wskazane w dyspozycji art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Podkreślić należy, że miejscem swiadczenia usług wykonywanych przez ww. osobę fizyczną (miejscem ich rozliczenia) jest terytorium kraju, zgodnie z art. 28e tej ustawy.

Końcowo informuje się, iż niniejsza interpretacja nie wywołuje skutków podatkowoprawnych względem wynajmującego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.