Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-11/13/AP
z 2 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 7 stycznia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 7 marca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu ciężarowego wykorzystywanego w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu ciężarowego wykorzystywanego w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 1 marca 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-11/13/AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 7 marca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Od marca 2012 r. Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo pozarolniczą działalność gospodarczą o profilu handlowym, opodatkowaną na „zasadach ogólnych”. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ujmuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W kwietniu 2012 r. Wnioskodawca zawiesił działalność aż do 5 listopada 2012 r. W między czasie w dniu 17 października 2012 r. zakupił za granicą samochód ciężarowy za kwotę 4.000 euro. Samochód posiada 1 rząd siedzeń oddzielony na stale od przestrzeni ładunkowej, ładowność powyżej 500 kg, spełnia definicję samochodu ciężarowego. Po dniu 5 listopada 2012 r., Wnioskodawca wznowił działalność gospodarczą i zaczął wykorzystywać ww. samochód dla celów tej działalności. Z dniem 5 listopada 2012 firma Wnioskodawcy stała się firmą handlowo-transportową. W związku faktem, iż przedmiotowy samochód jest samochodem ciężarowym Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu i nie rozlicza wydatków związanych z eksploatacją tego samochodu na podstawie „kilometrówki”, tak jak ma to miejsce w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych, ponieważ ustawodawca nie przewidział stosowania „kilometrówki” do prywatnych samochodów ciężarowych nie będących środkami trwałymi, a wykorzystywanych w pozarolniczej działalności gospodarczej. Wydatki związane z eksploatacją przedmiotowego samochodu (tj. zakup paliwa, bieżące naprawy, przeglądy, odliczenia podatku VAT, wymiany eksploatacyjne płynów itp.) są ujmowane w kosztach uzyskania przychodu. Natomiast wydatki poniesione na zakup ww. samochodu nie zostały ujęte w kosztach firmy. Samochód ten nie został również wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie został zamortyzowany jednorazowo, w związku z czym nie został zaniżony podatek dochodowy od osób fizycznych. Zakup samochodu został sfinansowany z pieniędzy uzyskanych podczas pracy na etacie, a zarazem już opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych, działalność do momentu zakupu samochodu nie przyniosła jeszcze żadnego przychodu.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 5 marca 2013 r., wskazano, iż:

• głównym profilem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest działalność handlowa związana ze sprzedażą dywanów na portalach aukcyjnych. Przedmiotem prowadzonej działalności są również usługi transportowe świadczone na terenie Polski dla osób prywatnych i firm. Samochód ciężarowy, o którym mowa we wniosku jest wykorzystywany zarówno do świadczenia usług, jak i do działalności handlowej – transportu towarów,
• przewidywany okres użytkowania samochodu w działalności gospodarczej to okres poniżej 1 roku, ponieważ działalność przynosi straty. Istnieje możliwość wykorzystywania tego samochodu dłużej niż rok jedynie w sytuacji gdy prowadzona działalność gospodarcza będzie przynosić zyski,
• samochód ciężarowy, o którym mowa we wniosku jest również wykorzystywany do celów osobistych w gospodarstwie domowym. Samochód został zakupiony w dniu 17 października 2012 r. z przeznaczeniem do prywatnego użytku. Działalność gospodarcza została wznowiona dnia 5 listopada 2012 r. i dopiero od tego momentu samochód jest wykorzystywany w tej działalności.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w momencie sprzedaży ww. samochodu (powyżej 6 miesięcy użytkowania od daty zakupu i poniżej 6 lat od momentu zaprzestania użytkowania w działalności) będzie on stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej i podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, mimo iż wydatki poniesione na zakup tego samochodu nie zostały ujęte w kosztach uzyskania przychodu firmy, a samochód nie stanowił środka trwałego firmy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w momencie sprzedaży samochodu ciężarowego wykorzystywanego w działalności gospodarczej (powyżej 6 miesięcy) przychód uzyskany z tego tytułu nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ponieważ samochód ten nie jest środkiem trwałym firmy, a kwota zakupu samochodu nie została ujęta w kosztach. Zdaniem Wnioskodawcy, skoro nie zaliczył wydatków z tytułu zakupu samochodu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, ani też odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego samochodu, to w momencie sprzedaży przychód z tego tytułu nie może stanowić przychodu z tej działalności.

Na poparcie prezentowanego stanowiska Wnioskodawca powołał:

• interpretację indywidualną wydaną przez działającego w imieniu Ministra Finansów Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lutego 2009 r. Znak: IBPBI/1/415-907/08/AP,
• informacje Urzędu Skarbowego w Lublińcu o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z dnia 15 lipca 2004 r. Znak: NUS-PDI-415/17/2004/AJ.
  
  

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, innych rzeczy, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dlatego też dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi związana w jakikolwiek sposób z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w określonym przedziale czasowym w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), wyposażenie to rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie działalności handlowej związanej ze sprzedażą dywanów na portalach aukcyjnych oraz w zakresie usług transportowych. Od 5 listopada 2012 r. wykorzystuje w tej działalności samochód ciężarowy, który nie został zaliczony do środków trwałych. Wydatki poniesione na zakup ww. samochodu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca nie dokonuje również odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego samochodu. Jednakże wydatki związane z jego eksploatacją, tj. zakup paliwa, drobne naprawy, przeglądy, wymiany płynów itp. zalicza bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, z uwagi na brak możliwości prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu dla samochodu ciężarowego. Wnioskodawca zamierza przez okres nie przekraczający roku wykorzystywać ww. samochód w prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże nie jest wykluczone, że w sytuacji gdy prowadzona przez Niego działalność będzie przynosić zyski, to samochód będzie wykorzystywany dłużej niż rok w tej działalności.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż skoro Wnioskodawca wykorzystuje w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej ww. samochód ciężarowy zarówno w zakresie świadczenia usług transportowych, jak i do działalności handlowej, a ponadto zalicza wydatki związane z jego eksploatacją bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów tej działalności, to samochód ten stanowi w istocie składnik majątku prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym, w sytuacji gdy przedmiotowy samochód będzie wykorzystywany w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej krócej niż rok, a przez to nie będzie spełniał kryteriów pozwalających na uznanie go za środek trwały, zgodnie z definicją zawartą w cyt. wyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to winien zostać uznany za wyposażenie w tej działalności. W konsekwencji jeżeli sprzedaż tego samochodu nastąpi w okresie nie przekraczającym 1 roku użytkowania w prowadzonej działalności gospodarczej, to będzie sprzedażą składnika majątku wykorzystywanego w tej działalności, a przychód uzyskany z jego sprzedaży stanowić będzie przychód ze źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie zauważyć należy, iż jeżeli po upływie roku (licząc od dnia jego przekazania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej) przedmiotowy samochód będzie nadal wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, to Wnioskodawca zobowiązany będzie zaliczyć go do środków trwałych tej działalności. Zgodnie bowiem z art. 22e ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia.

Wówczas gdy Wnioskodawca podejmie decyzję o jego sprzedaży, to przychód uzyskany z tej sprzedaży, będzie przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, a więc przychodem ze sprzedaży środka trwałego.

Biorąc powyższe pod uwagę stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych wskazać należy, iż zostały one wydane w indywidualnej sprawie innych podatników i nie wiążą tut. Organu. Co istotne powołana interpretacja indywidualna została wydana na gruncie odmiennego zdarzenia przyszłego, bowiem dotyczyła sprzedaży samochodu osobowego, dla którego prowadzona była ewidencja przebiegu pojazdu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.