Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1191/12/WN
z 14 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął w dniu 23 listopada 2012r., uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2013r. (data wpływu 19 lutego 2013r.) oraz pismem z dnia 27 lutego 2013r. (data wpływu 5 marca 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy nabycie, na podstawie umowy przelewu wierzytelności, stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i będzie podlegać opodatkowaniu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy nabycie, na podstawie umowy przelewu wierzytelności, stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i będzie podlegać opodatkowaniu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 lutego 2013r. (data wpływu 19 lutego 2013r.) oraz pismem z dnia 27 lutego 2013r. (data wpływu 5 marca 2013r.), będącymi odpowiedziami na wezwania tut. organu odpowiednio z dnia 8 lutego 2013r. znak: IBPP2/443-1191/12/WN oraz z dnia 22 lutego 2013r. znak: IBPP2/443-1191/12/WN.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Spółka) świadczy usługi faktoringu dla małych i średnich przedsiębiorstw. W bieżącym roku Spółka obserwuje znaczne pogorszenie sytuacji finansowej części przedsiębiorstw. Wyrazem tego jest tworzenie się zatorów płatniczych i powstawanie wierzytelności przeterminowanych. Wierzytelności te, niezapłacone w terminie przez dłużników, są obarczone zwiększonym ryzykiem braku zapłaty. Wielkość tego ryzyka jest zależna od wielu czynników takich jak okres przeterminowania, sytuacja finansowa dłużnika, branża w jakiej działa, otrzymywane zlecenia i zamówienia, jakość zarządzania i inn. Wierzytelności te, w przeciwieństwie do wierzytelności terminowo obsługiwanych, nie mogą być wykorzystywane w umowach faktoringowych. Wnioskodawca przewiduje, że jeśli zjawisko narastania zatorów płatniczych nie będzie malało znaczna ilość przeterminowanych wierzytelności będzie trafiała do obrotu gospodarczego. Wnioskodawca obecnie nie jest zainteresowany nabywaniem tego typu wierzytelności, koncentrując się wyłącznie na usługach faktoringu. Jednak w przyszłym roku, o ile zjawisko narastania zatorów płatniczych w gospodarce będzie narastać, zmiany na rynku obrotu wierzytelnościami i faktoringu mogą doprowadzić do konieczności nabywania pojedynczych wierzytelności przeterminowanych. Nabycie będzie następować w oparciu o umowę przelewu wierzytelności (art. 509 i nast. kodeksu cywilnego). Realna wartość wierzytelności będzie ustalana indywidualnie, w oparciu o wyżej podane kryteria. Nabywanie wierzytelności będzie miało charakter umowy kupna lub innych umów, np. przejęcia wierzytelności w celu rozliczenia wzajemnych zobowiązań (przypadek, gdy cesja wierzytelności będzie dokonywała się z dłużnikiem Wnioskodawcy). Nabyte w ten sposób wierzytelności będą wykorzystywane do dalszej odsprzedaży, rozliczeń kompensacyjnych lub będą windykowane od dłużnika.

Dodatkowo w piśmie uzupełniającym z dnia 15 lutego 2013r. Wnioskodawca poinformował, iż nabycie wierzytelności opisane we wniosku ma stanowić transakcję odpłatnego przejęcia do majątku nabywcy z majątku zbywcy przeterminowanej wierzytelności. W zamyśle nabywcy ma stanowić inwestycję finansową podobną do nabycia akcji lub obligacji przedsiębiorstw. Jak każda inwestycja finansowa jest ona obarczona ryzykiem związanym z możliwością odzyskania zainwestowanych środków. Ocena tego ryzyka jest decydująca dla przeprowadzenia transakcji inne czynniki mają znaczenie drugorzędne. Nie ma być to usługa ściągania wierzytelności za opłatą na zlecenie poprzedniego wierzyciela gdyż w takim wypadku Wnioskodawca może posłużyć się umową zlecenia windykacji lub umową cesji powierniczej.

Ponadto do pytań zawartych w wezwaniu z dnia 8 lutego 2013r. Wnioskodawca odniósł się w następujący sposób:

1.Czy w związku z zamiarem zawarcia umowy przelewu wierzytelności, na podstawie której Wnioskodawca uwolni wierzyciela od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekwowaniem długu, otrzyma od zbywcy wierzytelności jakiekolwiek przysporzenie majątkowe (wynagrodzenie), jeśli odpowiedź będzie twierdząca to jak zostanie ono określone (np. w określonym procencie odzyskanej kwoty),

Ad l. Zbywca wierzytelności nie płaci nabywcy żadnego wynagrodzenia w szczególności wynagrodzenia za uwolnienie od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekwowaniem długu.

2.Czy różnica między wartością nominalną wierzytelności, którą Wnioskodawca planuje nabyć, a ceną jej sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej sprzedaży,

Ad 2. Tak

3.Czy umowa przelewu wierzytelności będzie nakładać na Wnioskodawcę jakiekolwiek inne dodatkowe świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności, jeśli tak proszę wskazać jakie,

Ad 3. Nie będzie nakładać żadnych innych świadczeń.

4.Czy poza przelewem wierzytelności dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy (np. premia, prowizja),

Ad 4. Nie

5.Czy cesja wierzytelności jest skalkulowana w taki sposób, że zawiera wynagrodzenie,

Ad 5. Nie

6.Czy w jakichkolwiek umowach zostaną zawarte postanowienia pozwalające na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności,

Ad 6. Nie

7.Czy pomiędzy zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą będzie istniał odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności,

Ad 7. Nie

8.Czy Wnioskodawca będzie nabywać wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko,

Ad 8. Tak

9.Czego będą dotyczyć ww. wierzytelności, jak też czy np. w związku z upływem terminu wymagalności było prowadzone postępowanie egzekucyjne, upadłościowe, inne (jakie).

Ad 9. Będą to wierzytelności powstałe w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej (nie konsumenckie), będą zawsze przeterminowane. Mogą być zarówno takie, wobec których pierwotny wierzyciel nie prowadził żadnych działań prawnych jak i takie które były przedmiotem postępowania sądowego, egzekucji komorniczej, zgłoszone do masy upadłości w upadłości układowej lub likwidacyjnej, objęte układem w upadłości układowej lub innym porozumieniem.

10.czy umowa przelewu wierzytelności zawierać będzie zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu wierzytelności.

Ad l0. Nie

Natomiast w załączeniu pisma, które wpłynęło w dniu 5 marca 2013r. Wnioskodawca przesłał uwierzytelnioną kserokopię pisma z dnia 15 lutego 2013r., które zostało uzupełnione o podpis osoby umocowanej do reprezentowania Wnioskodawcy zgodnie z KRS.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy transakcje nabywania przez Wnioskodawcę pojedynczych przeterminowanych wierzytelności na podstawie umowy przelewu określonej w art. 509 i nast. kodeksu cywilnego za cenę poniżej jej wartości nominalnej i bez przewidzianego wynagrodzenia dla nabywcy stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz będzie podlegać opodatkowaniu wg art. 5 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie wierzytelności pieniężnej na podstawie umowy przelewu wierzytelności w oparciu o art. 509 i nast. kodeksu cywilnego jest dokonywane we własnym imieniu i na własny rachunek nabywającego, który wchodzi na miejsce dotychczasowego wierzyciela. Dalsze losy wierzytelności są poza transakcją przelewu, gdyż dysponowanie wierzytelnościami wchodzącymi w skład majątku podmiotu gospodarczego są jego wyłącznym uprawnieniem. W chwili dokonywania jakiegokolwiek przyszłego rozporządzenia nabytą wierzytelnością nie mamy do czynienia ze świadczeniem żadnej usługi wobec innego podmiotu, tj. usługobiorcy oraz nie występuje żadna wiążąca umowa o wykonanie jakiejkolwiek usługi i wynagrodzenia za nią. W szczególności nie można twierdzić, iż nabywca przeterminowanych wierzytelności świadczy na rzecz cedenta usługę ściągania długu, usługę uwolnienia od konieczności ściągania długu, usługę przejęcia ryzyka niewypłacalności dłużnika itp. transakcja nabycia przeterminowanej wierzytelności jest transakcją inwestycyjną w instrumenty finansowe (wierzytelności pieniężne), podobną do nabycia obligacji korporacyjnych czy akcji lub udziałów przedsiębiorstw. W takich przypadkach również można przedstawiać teoretycznie spełniane usługi przez nabywcę wobec zbywcy: np. w przypadku nabycia obligacji przedsiębiorstwa usługę polegającą na uwolnieniu przedsiębiorstwa od konieczności ubiegania się o kredyt bankowy, w przypadku nabycia akcji usługę dostarczenia kapitału z przejęciem ryzyka jego utraty itd. Jeżeli opisane transakcje nie będą stanowić świadczenia usług to mając na względzie fakt iż wierzytelności nie są towarem wg definicji podanej w art. 2 pkt 6 u.p.t.u. nie będą podlegały opodatkowaniu wg art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. Wnioskodawca własne stanowisko opiera na Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 marca 2012r. sygn. akt I FPS 5/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Stosownie do brzmienia art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż nie ma podstaw do opodatkowania usług świadczonych nieodpłatnie, lecz do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 tej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc, ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

TSUE w wyroku z dnia 27 października 2011r. już w punkcie wyjścia zastrzegł, że opodatkowaniu w ramach systemu VAT podlegają tylko takie transakcje, które przewidują zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie (pkt 17 wyroku z dnia 27 października 2011r.).

Natomiast NSA w wyroku z dnia 19 marca 2012r. sygn. akt akt I FPS 5/11 rozważał okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę, ustalając, czy po stronie kupującego-cesjonariusza wystąpiło wynagrodzenie bezpośrednio związane z nabyciem wierzytelności, rzeczywiście otrzymane (bądź należne), jako świadczenie wzajemne za wykonaną na rzecz zbywcy-cedenta usługę, stającą się tym samym usługą odpłatną czyli czynnością opodatkowaną. Wyraził w tym zakresie pogląd, że „poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy". Stwierdził zarazem, że trzeba odpowiedzieć na pytanie, „czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę". W jego ocenie, „w sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi".

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi faktoringu dla małych i średnich przedsiębiorstw. Wnioskodawca rozważa konieczność nabywania pojedynczych wierzytelności przeterminowanych. Nabycie będzie następować w oparciu o umowę przelewu wierzytelności (art. 509 i nast. kodeksu cywilnego). Realna wartość wierzytelności będzie ustalana indywidualnie, w oparciu o wyżej podane kryteria. Nabywanie wierzytelności będzie miało charakter umowy kupna lub innych umów, np. przejęcia wierzytelności w celu rozliczenia wzajemnych zobowiązań (przypadek, gdy cesja wierzytelności będzie dokonywała się z dłużnikiem Wnioskodawcy). Nabyte w ten sposób wierzytelności będą wykorzystywane do dalszej odsprzedaży, rozliczeń kompensacyjnych lub będą windykowane od dłużnika.

Nabycie wierzytelności ma stanowić transakcję odpłatnego przejęcia do majątku nabywcy z majątku zbywcy przeterminowanej wierzytelności. W zamyśle nabywcy ma stanowić inwestycję finansową podobną do nabycia akcji lub obligacji przedsiębiorstw. Jak każda inwestycja finansowa jest ona obarczona ryzykiem związanym z możliwością odzyskania zainwestowanych środków. Ocena tego ryzyka jest decydująca dla przeprowadzenia transakcji inne czynniki maja znaczenie drugorzędne. Nie ma być to usługa ściągania wierzytelności za opłatą na zlecenie poprzedniego wierzyciela gdyż w takim wypadku Wnioskodawca może posłużyć się umową zlecenia windykacji lub umową cesji powierniczej.

Ponadto:

• zbywca wierzytelności nie płaci nabywcy żadnego wynagrodzenia w szczególności wynagrodzenia za uwolnienie od konieczności podejmowania czynności związanych z egzekwowaniem długu,
• różnica między wartością nominalną wierzytelności, którą Wnioskodawca planuje nabyć, a ceną jej sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej sprzedaży,
• umowa przelewu wierzytelności nie będzie nakładać na Wnioskodawcę żadnych innych świadczeń,
• poza przelewem wierzytelności nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy,
• cesja wierzytelności jest skalkulowana w taki sposób, że nie zawiera wynagrodzenie,
• w żadnej umowie nie zostaną zawarte postanowienia pozwalające na zmianę umówionej ceny sprzedaży w zależności od powodzenia czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności,
• pomiędzy zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą nie będzie istniał odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności,
• wnioskodawca będzie nabywać wierzytelności we własnym imieniu, na własny rachunek oraz na własne ryzyko,
• będą to wierzytelności powstałe w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej (nie konsumenckie), będą zawsze przeterminowane. Mogą być zarówno takie, wobec których pierwotny wierzyciel nie prowadził żadnych działań prawnych jak i takie które były przedmiotem postępowania sądowego, egzekucji komorniczej, zgłoszone do masy upadłości w upadłości układowej lub likwidacyjnej, objęte układem w upadłości układowej lub innym porozumieniem,
• umowa przelewu wierzytelności nie będzie zawierać zastrzeżenia o zwrotnym przeniesieniu wierzytelności.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów oraz powołanego wyżej wyroku TSUE należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro – jak wskazał Wnioskodawca – cena nabycia wierzytelności jest niższa od wartości nominalnej, a cena ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili nabycia, a poza cena zakupu wierzytelności nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia, jak również pomiędzy zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą nie będzie istniał odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Opisana w zdarzeniu przyszłym transakcja dotyczyć będzie jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro Wnioskodawca wyraźnie wskazał, iż nabywając wierzytelność dokona za nią zapłaty, w której nie będzie mieściło się wynagrodzenie. Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność Wnioskodawca wejdzie w miejsce dotychczasowego wierzyciela, natomiast dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją.

Z przedstawionego przez Podatnika zdarzenia przyszłego wynika, że nabywanie wierzytelności będzie miało również charakter umów przejęcia wierzytelności w celu rozliczenia wzajemnych zobowiązań w przypadku, gdy cesja wierzytelności będzie dokonywała się z dłużnikiem Wnioskodawcy. Nabyte w ten sposób wierzytelności będą wykorzystywane do dalszej odsprzedaży, rozliczeń kompensacyjnych lub będą windykowane od dłużnika.

Podmioty dokonujące sprzedaży wierzytelności własnych, tj. wierzytelności powstałych w toku działalności gospodarczej prowadzonej przez te podmioty – nie świadczą usług pośrednictwa finansowego. Sprzedaż wierzytelności własnych nie stanowi, więc odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu cyt. ustawy o VAT.

Natomiast otrzymana spłata również nie stanowi świadczenia pieniężnego w zamian za wykonanie określonego świadczenia, lecz stanowi jedynie wygaśnięcie roszczenia – rozliczenie dokonane pomiędzy dwoma podmiotami. Zatem uznać należy, że w sytuacji rozliczeń kompensacyjnych lub windykacji od dłużnika, tj. w wyniku dokonania spłaty wierzytelności, nie następuje świadczenie usług, objęte podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie dokona czynności, które na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, podlegają opodatkowaniu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.