Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1150/12-4/AG
z 7 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2012 r. (data wpływu 30 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 26 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 18 lutego 2013 r. znak ILPB1/415-1150/12-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 21 lutego 2013 r., a w dniu 26 lutego 2013 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 25 lutego 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Między małżonkami istnieje ustrój wspólności ustawowej. W okresie od dnia x marca 2001 r. do dnia x stycznia 2006 r. Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą wspólnie z mężem. W dniu x listopada 2001 r., małżonkowie w ramach działalności gospodarczej zawarli umowę leasingu operacyjnego dewizowego o nr x, której przedmiotem był samochód dostawczy x, rok produkcji x, nr podwozia x.

W dniu x października 2004 r., po zakończeniu okresu leasingu, Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem w ramach działalności gospodarczej wykupili przedmiot leasingu (dowód zakupu: faktura VAT nr x z dnia x października 2004 r.). Samochód stanowił współwłasność małżonków, co wynika również z treści dowodu rejestracyjnego samochodu (jako współwłaściciele wpisani są oboje małżonkowie). Samochód został wprowadzony jako środek trwały firmy.

Z dniem x stycznia 2006 r. wykreślono z ewidencji działalności gospodarczej Wnioskodawczynię. Działalność gospodarcza była w dalszym ciągu prowadzona przez męża w formie jednoosobowej. Samochód był amortyzowany. W dniu x czerwca 2012 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła działalność gospodarczą. Z dniem x lipca 2012 r. mąż zaprzestał wykorzystywania ww. samochodu (środka trwałego) w ramach działalności gospodarczej, dlatego środek ten z ww. datą został wykreślony z ewidencji środków trwałych.

W dniu x lipca 2012 r. Wnioskodawczyni wprowadziła owy środek trwały do własnej ewidencji środków trwałych. Zarówno Wnioskodawczyni jak jej mąż są czynnymi podatnikami VAT.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wskazała, że przedmiotem interpretacji w kontekście stosowania przepisów prawa podatkowego ma być forma w jakiej środek trwały (x) ma być wprowadzony do ewidencji środków trwałych, gdyż forma wprowadzenia (protokół bądź faktura VAT) dotyczy sfery opodatkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wprowadzenie środka trwałego - samochodu marki x, którego Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem, może nastąpić na podstawie protokołu wprowadzenia składniku majątku do ewidencji środków trwałych, wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni?

W uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytanie:

Czy właściwym jest wprowadzenie do środków trwałych samochodu na podstawie protokołu (brak odliczeń VAT), czy też zakup tegoż samochodu od współmałżonka (istnieje wspólnota majątkowa) na podstawie faktury VAT – z naliczeniem VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni, pomiędzy nią oraz jej mężem istnieje ustrój wspólności majątkowej. Przedmiotowy środek trwały, tj. x rok produkcji x, nr podwozia x, został nabyty przez Wnioskodawczynię i jej męża w 2004 r. Samochód ten pomimo faktu, iż od dnia x stycznia 2006 r. był wpisany w ewidencji środków trwałych i wykorzystywany jedynie przez męża Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to Wnioskodawczyni jako żona, z uwagi na fakt istnienia wspólności majątkowej, jest jego współwłaścicielem.

Na wykorzystywanie samochodu przez męża w ramach działalności gospodarczej Zainteresowana wyraziła zgodę. W wyniku wykreślenia przez męża z ewidencji środków trwałych przedmiotowego samochodu, jej zdaniem, samochód ten stał się częścią majątku prywatnego jej i męża (niezwiązanego z prowadzeniem działalności gospodarczej).

Zainteresowana uważa więc, że może w dniu wykreślenia przez męża z ewidencji środków trwałych przedmiotowego samochodu, wprowadzić tenże samochód do swojej ewidencji środków trwałych. Z uwagi na fakt, iż mąż zamortyzował całą wartość początkową przedmiotowego pojazdu, jako wartość początkową w swojej ewidencji środków trwałych Wnioskodawczyni określa na kwotę: 0 zł.

Z uwagi na fakt, iż Zainteresowana jest współwłaścicielem przedmiotowego samochodu, to dokumentem, na podstawie którego owy przedmiot (samochód) może zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych jest jej zdaniem, protokół przekazania środka trwałego.

Wnioskodawczyni jest zdania, iż nieprawidłowo byłoby, gdyby owy samochód wprowadziła do działalności gospodarczej na podstawie faktury VAT, wystawionej przez jej męża, czy też środek wprowadziła na podstawie umowy kupna sprzedaży, w której sprzedającym byłby jej mąż.

Dokument w postaci faktury VAT lub umowy kupna sprzedaży, nie byłby prawidłowy, albowiem dokumenty te dokumentują transakcję sprzedaży, natomiast Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem auta. W przedstawionym stanie faktycznym wydaje się, iż w opisanej sytuacji przekazanie samochodu jako środka trwałego protokołem w ramach jej działalności gospodarczej jest rozwiązaniem prawidłowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 788 ze zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. ustawy. Przepis ten nie wymienia składników związanych z działalnością gospodarczą małżonka.

Zatem, jeśli składnik majątkowy został nabyty w czasie trwania wspólności ustawowej i nie stanowi odrębnego majątku danego małżonka, stanowi on dorobek małżonków bez względu na to czy został zakupiony na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych.

Zgodnie z art. 43 § 1 ww. ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W myśl zaś art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Zatem współmałżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią.

Przechodząc na grunt ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), stwierdzić należy co następuje.

W myśl art. 22n ust. 2 ww. ustawy, podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów są obowiązani do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zawierającej, z zastrzeżeniem ust. 3, co najmniej:

1. liczbę porządkową;
   
2. datę nabycia;
   
3. datę przyjęcia do używania;
   
4. określenie dokumentu stwierdzającego nabycie;
   
5. określenie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej;
   
6. symbol Klasyfikacji Środków Trwałych;
   
7. wartość początkową;
   
8. stawkę amortyzacyjną;
   
9. kwotę odpisu amortyzacyjnego za dany rok podatkowy i narastająco za okres dokonywania tych odpisów, w tym także, gdy składnik majątku był kiedykolwiek wprowadzony do ewidencji (wykazu), a następnie z niej wykreślony i ponownie wprowadzony;
   
10. zaktualizowaną wartość początkową;
    
11. zaktualizowaną kwotę odpisów amortyzacyjnych;
    
12. wartość ulepszenia zwiększającą wartość początkową;
    
13. datę likwidacji oraz jej przyczynę albo datę zbycia.
    
    

Przy czym zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22n ust. 4 cyt. ustawy).

Stosownie do treści art. 22n ust. 5 powołanej ustawy, w razie zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję, o której mowa w ust. 2, uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego lub podatku tonażowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, iż w okresie od 2001 do 2006 roku Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą wspólnie z mężem; między małżonkami istnieje wspólność majątkowa. W 2001 roku, małżonkowie w ramach działalności gospodarczej zawarli umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotem był samochód dostawczy. W 2004 roku, po zakończeniu okresu leasingu, Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem w ramach działalności gospodarczej wykupili przedmiot leasingu. Samochód stanowił współwłasność małżonków, został on wprowadzony jako środek trwały firmy. W 2006 roku wykreślono z ewidencji działalności gospodarczej Wnioskodawczynię. Działalność gospodarcza była w dalszym ciągu prowadzona przez męża w formie jednoosobowej. Samochód był amortyzowany. W 2012 roku Wnioskodawczyni rozpoczęła działalność gospodarczą, a jej mąż zaprzestał wykorzystywania ww. samochodu w ramach swojej działalności gospodarczej, dlatego środek ten został wykreślony z ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni wprowadziła samochód do własnej ewidencji środków trwałych.

Zainteresowana uważa, że podstawą wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych, wykorzystywanych w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej jest protokół wprowadzenia składnika majątku.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują kwestii dotyczącej czynności udokumentowania wprowadzenia składnika majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przepisy te także nie zabraniają jednemu współmałżonkowi, będącemu współwłaścicielem danego składnika majątku, wykorzystywanego uprzednio w działalności gospodarczej prowadzonej przez drugiego małżonka, wprowadzenia tego składnika do własnej ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie protokołu przekazania środka trwałego.

Dlatego też w omawianej sprawie stwierdzić należy, iż właściwym dokumentem potwierdzającym dokonanie opisanej czynności wprowadzenia składnika majątku do wspomnianej ewidencji będzie protokół przekazania środka trwałego do używania. Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką przedmiotowego składnika majątku i ma prawo do jego wprowadzenia do prowadzonej w ramach swojej działalności ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, po zaprzestaniu wykorzystywania go w działalności męża. Zgodnie bowiem z powołanymi wcześniej przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, małżonkowie jako współwłaściciele mają równe prawa do dysponowania danym składnikiem majątku, którego nabycie nastąpiło w trakcie trwania małżeńskiej wspólności majątkowej.

Zdaniem tut. Organu, niewłaściwym dowodem dokumentującym ww. czynność w omawianym przypadku byłaby faktura VAT wystawiona przez męża Wnioskodawczyni, czy też wprowadzenie go do ewidencji na podstawie umowy kupna. Zainteresowana jest już bowiem współwłaścicielką przedmiotowego pojazdu, a jego zakupu dokonali oboje małżonkowie na podstawie zawartej w 2001 roku umowy leasingu. Wnioskodawczyni nie może ponownie nabyć rzeczy, której właścicielką (współwłaścicielką) została już wcześniej. Dlatego też czynność wprowadzenia składnika majątku, którego Zainteresowana jest współwłaścicielką do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie faktury zakupu wystawionej przez męża byłaby nieprawidłowa.

Zatem, Wnioskodawczyni przejmując do swojej działalności gospodarczej przedmiotowy środek trwały, wykorzystywany uprzednio w prowadzonej przez jej męża pozarolniczej działalności gospodarczej, winna wprowadzić go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie protokołu wprowadzenia ww. składnika majątku do ewidencji.

Końcowo tut. Organ informuje, iż w niniejszej interpretacji indywidualnej nie odniósł się do kwestii określenia wartości początkowej środka trwałego, poruszanej przez Zainteresowaną we własnym stanowisku w sprawie, albowiem kwestia ta nie była przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.