Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-88/13/WM
z 11 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2013 r. (data wpływu 17 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu używania niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych samochodów osobowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu używania niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży samochodów osobowych, dostawczych i ciężarowych, części do tych samochodów oraz świadczy usługi naprawy pojazdów.

W celu realizacji swej działalności Wnioskodawca wynajmuje samochody osobowe, które przeznaczone są dla klientów pozostawiających swoje samochody w serwisie, na czas trwania naprawy lub przeglądu - jako samochody zastępcze. Przy obecnej ilości klientów Wnioskodawca nie posiada dostatecznej ilości własnych samochodów zastępczych. Samochody osobowe wynajmowane są w celu ich udostępnienia klientom jako samochody zastępcze i nie stanowią składników majątku firmy. Samochody te udostępniane są klientom zależnie od charakteru napraw i umowy z klientem odpłatnie, bądź bez dodatkowych opłat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można zaliczyć wydatki z tytułu używania niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych samochodów osobowych używanych przez klientów jako samochody zastępcze do kosztów prowadzonej działalności, bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów?

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwe jest zaliczenie kosztów używania samochodów wynajętych i oddanych następnie klientom jako samochody zastępcze do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, pomimo nieprowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w okresie, kiedy samochód jest w dyspozycji klienta. Koszty używania takich samochodów są kosztem uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, bez ograniczeń wynikających z art. 23 ust.1 pkt 46, ponieważ Wnioskodawca ponosi te koszty w związku z świadczeniem usług przeglądów i napraw gwarancyjnych i pogwarancyjnych samochodów oraz koszty te są przenoszone na klienta, bądź zawarte są w cenie usług naprawy, czy przeglądu. Taki wniosek wynika przede wszystkim z wykładni gramatycznej cytowanego przepisu, który mówi o "przebiegu pojazdu dla celów podatnika", tymczasem po udostępnieniu samochodu klientowi, przebieg pojazdu będzie następował dla celów klienta, dane dotyczące daty i celu wyjazdu, czy opisu trasy w istocie znane są jedynie klientowi, któremu udostępniono samochód zastępczy.

Podobne stanowisko zawarte jest w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów Znak:IPBP3/423-147/CzP z dnia 20 grudnia 2007 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu. Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo - skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Fakt, czy samochód osobowy stanowi środek trwały ma wpływ na kwalifikowanie wydatków związanych z jego używaniem do kosztów uzyskania przychodów. Koszty ponoszone z tytułu używania samochodów na potrzeby działalności gospodarczej zasadniczo są uznawane za koszty uzyskania przychodów. Uznanie tych kosztów za koszty podatkowe jest jednak ograniczone w przypadku samochodów osobowych, których nie wprowadzono do ewidencji środków trwałych.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Jak wynika z treści tego przepisu, ma on zastosowanie do samochodów nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest sprzedaż samochodów osobowych, dostawczych i ciężarowych, części do tych samochodów oraz świadczenie usług naprawy pojazdów. W celu realizacji swej działalności Wnioskodawca wynajmuje samochody osobowe, które przeznaczone są dla klientów pozostawiających swoje samochody w serwisie, na czas trwania naprawy lub przeglądu - jako samochody zastępcze. Przy obecnej ilości klientów Wnioskodawca nie posiada dostatecznej ilości własnych samochodów zastępczych. Samochody osobowe wynajmowane są w celu ich udostępnienia klientom jako samochody zastępcze i nie stanowią składników majątku firmy. Samochody te udostępniane są klientom zależnie od charakteru napraw i umowy z klientem odpłatnie, bądź bez dodatkowych opłat.

Z cytowanych uprzednio przepisów wynika, iż – co do zasady - w przypadku używania przez podatnika w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej samochodów osobowych, będących własnością osób trzecich, na podstawie umowy najmu, wysokość wydatków możliwych do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu tej działalności ograniczona jest do wysokości wynikającej z prowadzonej dla tych samochodów ewidencji przebiegu pojazdu. W przypadku braku tej ewidencji, wydatki poniesione w związku z używaniem ww. samochodów w ogóle nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Należy jednak zwrócić uwagę, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi o wykorzystywaniu samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika.

W sytuacji, gdy samochody osobowe są wynajmowane przez Wnioskodawcę na potrzeby działalności gospodarczej i udostępniane klientom jako samochody zastępcze, przebieg danego pojazdu będzie następował jedynie dla celów klienta. Dane dotyczące daty i celu wyjazdu czy opisu trasy w istocie znane będą więc jedynie klientowi, któremu udostępniono samochód zastępczy, nie jest zatem możliwe – w tym przypadku – prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu w sposób przewidziany w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy.

Wobec powyższego, wydatki związane z eksploatacją samochodów osobowych, wykorzystywanych jako samochody zastępcze udostępniane klientom, są kosztem uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, bez ograniczeń wynikających z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod warunkiem, że Wnioskodawca wykaże, że poniesienie tych wydatków spełnia kryteria celowości możliwości zaliczenia do kosztów o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.