Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1118/12-2/AMN
z 19 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2012 r. (data wpływu 21 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 5 grudnia 2011 roku jako osoba nieprowadząca pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie umowy zawartej z Powiatowym Urzędem Pracy - dalej PUP, przyznano Wnioskodawcy jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej (na podstawie postanowień umowy podatek naliczony wynikający z dokonanych zakupów w przypadku jego odzyskania podlegał zwrotowi na rachunek urzędu).

Uzyskane środki zakwalifikowano jako pomoc de minimis, w ramach pomocy publicznej udzielonej na podstawie art. 46 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69 poz. 415 ze zm.). Udzielona pomoc stanowi jednocześnie pomoc de minimis spełniającą warunki określone w rozporządzeniu Komisji Europejskiej nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu o pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z 28 grudnia 2006 r.).

Środki z udzielonej pomocy przelane zostały na konto bankowe Wnioskodawcy celem dokonania zakupów związanych z rozpoczęciem działalności gospodarczej, które Zainteresowany wskazał we wniosku o udzielenie jednorazowej pomocy. Jednocześnie wartość uzyskanej dotacji nie stanowiła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na gruncie regulacji ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361) - dalej jako updof. Zgodnie z art. 21 ust 1 pkt 121 updof, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W kolejnych miesiącach w ramach działalności gospodarczej, której prowadzenie rozpoczął Wnioskodawca z dniem 1 stycznia 2012 r., Zainteresowany wydatkował wskazane środki na zakup określonych towarów. Wartość początkowa żadnego z nich - w myśl art. 22g updof, nie przekraczała 3.500 zł. Żaden z towarów nie został również uznany przez Wnioskodawcę za środek trwały i wpisany do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione na zakup towarów, które sfinansowane zostały bezpośrednio środkami z przyznanej jednorazowej dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na zakup wyposażenia ze środków, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej przez Powiatowy Urząd Pracy, nie wykluczają możliwości ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Należy wskazać, iż wcześniej cytowany przepis warunkuje zakwalifikowanie wydatku jako kosztowego od spełnienia trzech warunków. W pierwszej kolejności wymienia cel wydatku, jakim ma być osiągnięcie przychodu. Środki przyznane Wnioskodawcy z Powiatowego Urzędu Pracy zostały przeznaczone na podjęcie działalności gospodarczej, czyli takiej działalności, która nastawiona jest na osiąganie zysków oraz charakteryzuje się ciągłością. Drugim warunkiem musi być niewątpliwe poniesienie wydatku. Zakup wyposażenia na rozpoczęcie działalności gospodarczej bezzwrotnie wyczerpał wszystkie aktywa jakie Wnioskodawca otrzymał w ramach jednorazowych środków, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Ostatecznym warunkiem jest stwierdzenie, iż określony wydatek nie został wskazany przez ustawodawcę w art. 23 ust. 1. Dopiero kumulatywne spełnienie przez wydatek ww. przesłanek umożliwia jego kwalifikacją jako koszt podatkowy prowadzonej działalności gospodarczej. A contrario niespełnienie którejkolwiek z nich uniemożliwia takie działanie.

W art. 23 ust. 1 pkt 56 u.p.d.o.f. ustawodawca wskazuje enumeratywnie, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137 tej ustawy. Wyżej cytowany przepis nie wymienia więc art. 21 ust. 1 pkt 121 ustay o podatku dochodowym od osób fizycznych - czyli środków uzyskanych m.in. na rozpoczęcie działalności gospodarczej, w związku z czym nie wyklucza możliwości zaliczenia tych kosztów do uzyskania przychodów.

W konkluzji należy stwierdzić, że cechy wskazanego w stanie faktycznym przepisu u.p.d.o.f. umożliwiają Wnioskodawcy zaliczenie wydatków poniesionych na zakup wyposażenia (niestanowiącego środków trwałych) finansowanych w całości ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy na rozpoczęcie działalności gospodarczej, do kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te spełniają wszystkie warunki wymienione przez prawodawcę w ramach regulacji art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z Powiatowego Urzędu Pracy. Warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Sfinansowanie wydatków na zakup towarów ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122,129, 136 i 137.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawcy przyznano na podstawie umowy zawartej z Powiatowym Urzędem Pracy środki na podjęcie działalności gospodarczej. Uzyskane środki zakwalifikowano jako pomoc de minimis, w ramach pomocy publicznej udzielonej na podstawie art. 46 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Wnioskodawca wydatkował wskazane środki na zakup określonych towarów. Żaden z towarów nie został również uznany przez Wnioskodawcę za środek trwały i wpisany do ewidencji środków trwałych.

Reasumując, sfinansowane ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy, przeznaczone na zakup towarów niezaliczonych do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.