Interpretacja Ministra Finansów
DD3/033/32/OBQ/12/PK-403
z 13 grudnia 2012 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 23 lutego 2010 r. Nr ITPB2/415-965/09/ENB wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację i stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnego udostępnienia pracownikom samochodów służbowych do korzystania w celach prywatnych, jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 23 lutego 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy – działając na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – wydał w imieniu Ministra Finansów interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 23 listopada 2009 r., uzupełniony w dniu 1 marca 2010 r.
We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji sprzęgów kolejowych – w tym celu zatrudnia pracowników. Z jednym z zatrudnionych pracowników została zawarta umowa o pracę na stanowisku dyrektora zarządzającego. Wnioskodawca planuje powołać dyrektora zarządzającego w skład zarządu. Wnioskodawca użytkuje, na podstawie zawartej umowy leasingu, samochód osobowy, który wykorzystywany będzie przez dyrektora zarządzającego oraz innych pracowników do celów służbowych. Zasady wykorzystywania samochodu do celów służbowych przez dyrektora zarządzającego oraz innych pracowników określone zostały w treści wydanego przez Wnioskodawcę regulaminu korzystania z samochodu służbowego. Zgodnie z treścią regulaminu, samochód może być wykorzystywany przez dyrektora zarządzającego oraz innych pracowników tylko do celów służbowych, dysponentem samochodu, decydującym o jego wykorzystaniu, będzie dyrektor zarządzający, natomiast inni pracownicy będą mogli korzystać z samochodu wyłącznie po uzyskaniu zgody dyrektora zarządzającego. Ponadto Wnioskodawca, z uwagi na wyraźne żądanie dyrektora zarządzającego, który w związku z licznymi obowiązkami domaga się zapewnienia dodatkowych świadczeń w ramach umowy o pracę, zmuszona zostanie do zawarcia z nim umowy o korzystanie z samochodu służbowego. Zgodnie z ustaleniami stron, przyznanie prawa do korzystania z samochodu do celów prywatnych stanowić ma formę dodatkowego wynagrodzenia dla dyrektora ze stosunku pracy. Zgodnie z treścią umowy, korzystanie z samochodu w celach prywatnych może mieć miejsce wyłącznie w zakresie przyznanego dyrektorowi zarządzającemu ryczałtowego limitu kilometrów do wykorzystania w danym miesiącu kalendarzowym obowiązywania umowy. Limit ten w ramach umowy nie może być przekroczony, z drugiej jednak strony, niewykorzystanie limitu nie skutkuje zmniejszeniem obciążeń dla dyrektora zarządzającego. Strony umowy zamierzają przyjąć, iż dyrektor zarządzający nie będzie przez Wnioskodawcę obciążany opłatami za korzystanie z samochodu do celów prywatnych, jednakże uprawnienie to zostało uznane przez strony za świadczenie w naturze w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym, dyrektor zarządzający wyraził zgodę na doliczenie wartości tego świadczenia do jego przychodów podlegających opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy i upoważnił spółkę do pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.
Wartość świadczenia polegającego na udostępnieniu samochodu do celów prywatnych w ramach limitu Wnioskodawca ustalił wyliczając:
- średniomiesięczną sumę kosztów związanych z eksploatacją samochodu (m.in. rata leasingowa, ubezpieczenie, obsługa serwisowa, paliwo),
- średniomiesięczny przebieg samochodu,
- średniomiesięczny koszt eksploatacji dla 1 km - dzieląc sumę kosztów (p. 1) przez średniomiesięczny przebieg (p. 2),
- koszt eksploatacji proporcjonalny dla limitu przyznanego dyrektorowi zarządzającemu - mnożąc limit km przez koszt eksploatacji 1 km (pkt 3).
Uzyskany w powyższy sposób miesięczny koszt eksploatacji proporcjonalny do przyznanego dyrektorowi limitu km traktowany będzie przez Wnioskodawcę jako wartość nieodpłatnego świadczenia dla dyrektora zarządzającego. Wartość ta doliczana będzie do jego wynagrodzenia i w konsekwencji Wnioskodawca odprowadzać będzie od niej składki na ubezpieczenie społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy przedstawiony powyżej sposób ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych w ramach przyznanego limitu km jest prawidłowy z punktu widzenia obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym zaprezentowany sposób ustalania wartości świadczenia na rzecz dyrektora zarządzającego jest zgodny z obowiązującymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a oraz dochodów od których na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku. W art. 12 ust. 1 ustawy określono, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Udostępnienie przez Wnioskodawcę dyrektorowi zarządzającemu samochodu w celach prywatnych stanowić będzie, w świetle przedstawionych powyżej regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, będące jego przychodem ze stosunku pracy. W związku z powyższym, wartość tego nieodpłatnego świadczenia Wnioskodawca powinien dodać do innych przychodów dyrektora zarządzającego pochodzących ze stosunku pracy i od łącznej kwoty pobrać miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Wnioskodawca podkreśla nierozerwalny związek pomiędzy stosunkiem pracy łączącym dyrektora zarządzającego z Wnioskodawcą, a przedmiotowym świadczeniem, gdyż konieczność udostępnienia samochodu do celów prywatnych jest efektem roszczeń dyrektora zarządzającego, który z uwagi na zwiększające się obowiązki pracownicze oczekuje zapewnienia mu przez Wnioskodawcę dodatkowych świadczeń - wyższego wynagrodzenia lub świadczeń w naturze.
Ponieważ Wnioskodawca jest zadowolony z pracy dyrektora zarządzającego i nie chciałaby stracić tego pracownika, zmuszony został zatem zaoferować mu, poza wynagrodzeniem pieniężnym, dodatkowe świadczenie właśnie w postaci prawa do korzystania, w ograniczonym zakresie, z samochodu do celów prywatnych. Z uwagi na brak szczególnych regulacji prawnych w kwestii wykorzystywania samochodu służbowego w celach prywatnych, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń w przypadku świadczeń polegających na korzystaniu z samochodu służbowego - ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b updof.
Na podstawie art. 11 ust. 2 updof wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się zgodnie z treścią ust. 2a:
- Jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorów;
- Jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
- Jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
- W pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Ponieważ w przedstawionym stanie faktycznym opodatkowaniu podlega wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia na rzecz dyrektora zarządzającego, którego przedmiotem są usługi zakupione przez spółkę w formie m.in. leasingu samochodu oraz zapewnienia bieżącego serwisu jak również wartość pieniężna świadczeń w naturze w postaci zakupu materiałów niezbędnych do eksploatacji samochodu, wartość powyższych świadczeń należy ustalić na podstawie:
- art. 11 ust. 2 updof w zakresie kosztów zakupu materiałów eksploatacyjnych do samochodu;
- art. 11 ust. 2a pkt 2 updof w zakresie kosztów zakupu usług przez spółkę.
Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca za podstawę opodatkowania przekazanych nieodpłatnie świadczeń i świadczeń w naturze, przyjmuje wartość wydatków ponoszonych przez nią na zakup usług i materiałów związanych z eksploatacją samochodu tj. czynsz leasingowy samochodu, koszt zakupu paliwa, koszty ubezpieczenia, myjni, parkingów, koszty serwisu, itp. liczonych według opisanego powyżej mechanizmu, zapewniającego, iż wartość świadczenia ustalona jest w proporcji do stosunku jaki zachodzi pomiędzy ustalonym limitem km a średniomiesięczną liczbą przejechanych kilometrów. W ten sposób wyliczona wartość świadczenia brutto jest doliczana do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód dyrektora zarządzającego ze stosunku pracy. W opisanym stanie faktycznym, zdaniem Wnioskodawcy brak jest podstaw do przyjmowania odmiennego sposobu ustalania wartości świadczenia na rzecz dyrektora zarządzającego. W szczególności podstawą do tego nie może być, w ocenie Wnioskodawcy, odwoływanie się do stawek czynszu najmu jakie stosowane są przez podmioty, które w ramach prowadzonej zawodowo działalności gospodarczej świadczą usługi krótkoterminowego najmu samochodów. Podmioty te, kalkulując wysokość stawek czynszu najmu biorą pod uwagę m.in. ryzyko związane z możliwością zniszczenia, nienależytej eksploatacji, uszkodzenia lub też kradzieży samochodu, co tym samym w sposób oczywisty wpływa na podwyższenie opłat. Nie można również pominąć faktu, iż dla podmiotów tych usługa najmu samochodów jest przedmiotem ich zasadniczej działalności gospodarczej wobec czego w kwocie czynszu ujęta musi być również odpowiednio wysoka (pozwalająca na osiągnięcie odpowiedniej dochodowości) marża. W przedstawionym stanie faktycznym powyższe elementy nie występują. Przede wszystkim, samochód jest przekazany do dyspozycji dyrektora zarządzającego Wnioskodawcy, czyli jednego z jej pracowników, do którego Wnioskodawca ma znaczny stopień zaufania, który i tak eksploatuje samochód w celach służbowych, co oznacza, że ryzyko nienależytej eksploatacji w ramach użytku prywatnego, jako czynnik cenotwórczy, należy pominąć - jeśli miałoby dojść do nienależytej eksploatacji, to i tak miałaby ona miejsce w ramach jazd służbowych. Ponadto, stosowaną w grupie, do której należy Wnioskodawca, praktyką jest, iż po zakończeniu leasingu samochodów, osobom eksploatującym je w firmie składane są oferty zakupu, co oznacza, że pracownik, mogąc spodziewać się takiej oferty ze strony Wnioskodawcy w przyszłość będzie eksploatował samochód zdecydowanie bardziej ostrożnie i uważnie, niż przeciętny klient firmy oferującej najem krótkoterminowy. Powyższe okoliczności eliminują ryzyko związanego z możliwością uszkodzenia, umyślnego zniszczenia czy skradzenia samochodu. Ponadto, przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie jest świadczenie usług najmu samochodów osobowych tym samym, Wnioskodawca udostępniając samochód dyrektorowi zarządzającemu, nie jest zobowiązany do uwzględniania w kalkulacji wartości świadczenia elementu marży rynkowej takiej jak firmy zewnętrzne świadczące usługi najmu pojazdów. Zasadniczym, choć niewymiernym, zyskiem dla Wnioskodawcy jest to, iż oferując w ograniczonym zakresie samochód do celów prywatnych, zaspokaja roszczenia pracownika i zapewnia sobie dalszą współpracę z dyrektorem zarządzającym. Należy zauważyć, iż przedstawiony przez Wnioskodawcę sposób ustalania wartości przedmiotowego świadczenia zgodny jest z praktyką organów skarbowych. Tytułem przykładu przywołać można w tym miejscu pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 31 stycznia 2008 r., ITPB1/415-557/07/ENB, wydane na podstawie analogicznego stanu faktycznego, w którym czytamy: „w przedstawionym stanie faktycznym opodatkowaniu podlega wartość pieniężna nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników, których przedmiotem są usługi zakupione przez spółkę w formie najmu samochodów oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze w postaci materiałów niezbędnych do eksploatacji tych pojazdów, wartość powyższych świadczeń należy ustalić na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy w zakresie zakupu materiałów eksploatacyjnych przekazywanych pracownikowi oraz na podstawie ust. 2a pkt 2 cytowanej ustawy w zakresie kosztów zakupu usług przez spółkę”.
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, w interpretacji z dnia 23 lutego 2010 r. Nr ITPB2/415-965/09/ENB uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe. Powyższe rozstrzygnięcie Dyrektor Izby Skarbowej podjął w oparciu o przytoczone brzmienie art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 2-2b, art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W interpretacji wskazano między innymi, iż w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że w celu ustalenia wartości świadczenia – Wnioskodawca jako pracodawca, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie świadczy usług najmu samochodów powinien uwzględnić ceny rynkowe stosowane przez firmy zajmujące się wynajmem samochodów tej samej marki. Wskazać również należy, że w ramach ceny rynkowej stosowanej przez firmy zajmujące się wynajmem samochodów uwzględnione będą dodatkowe koszty związane z użytkowaniem samochodu w postaci np. ubezpieczenia, obsługi serwisowej, zatem nie należy odrębnie ustalać ich wartości.
Natomiast wszelkie dodatkowe koszty (np. koszt paliwa zakupionego przez Wnioskodawcę) związane z eksploatacją samochodu do celów prywatnych, które nie zostaną uwzględnione w wartości świadczenia wyliczonego zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy należy obliczyć na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy tj. na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku.
Ustalając przychód z udostępniania samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika należy wziąć pod uwagę m.in. markę samochodu, rok produkcji, stan techniczny, przebieg, wyposażenie i porównać z cenami usług świadczonych przez działające na tym samym terenie co Wnioskodawca, firmy zajmujące się wynajmem takich samochodów, które po analizie powyższych kryteriów odpowiadają samochodowi wykorzystywanemu przez pracownika.
Na tle przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego Minister Finansów stwierdza, co następuje.
Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest zgodne z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., zwanej dalej „ustawą”.
Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ustawy).
Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Sposób ustalania wartości pieniężnej innych nieodpłatnych świadczeń określa art. 11 ust. 2a ustawy. Stosownie do postanowień tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
- jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
- jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
- jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
- w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ustawy).
Niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę pracownikom do celów prywatnych samochodów służbowych, stanowić będzie dla pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.
Pozostaje jedynie kwestia sposobu ustalenia wartości tego świadczenia.
Zauważyć należy, iż stosownie do postanowień art. 709 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), usługa leasingowa, to umowa, w której jedna ze stron (leasingodawca) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie, oddać tę rzecz korzystającemu do używania, albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu, w uzgodnionych ratach, wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie, lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.
Wnioskodawca zawierając umowę leasingu, zakupuje u innego podmiotu usługi w niej wymienione i co za tym idzie zakup tej usługi powinien być brany pod uwagę przy ustalaniu uzyskiwanych przez pracownika nieodpłatnych świadczeń z tytułu prawa do korzystania z pojazdu dla celów prywatnych.
W przypadku samochodów użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umowy leasingu, ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia w zakresie kosztów zakupu usługi przez Wnioskodawcę należy dokonać w oparciu o postanowienia art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy. Z kolei zaś w zakresie kosztów zakupu przez Wnioskodawcę materiałów eksploatacyjnych do samochodu należy ustalić na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy.
Należy zatem podzielić pogląd wyrażony przez Wnioskodawcę, który znalazł również potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 28 lipca 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 474/11, który rozpatrując podobną sprawę uznał, iż „nie jest uzasadniony (…) pogląd, że inna umowa zobowiązująca – najem uzasadniałaby stanowisko odmienne i wartość świadczeń podlegałaby regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy. Odrębność prawna najmu i leasingu nie uzasadnia poglądu, że sposób kalkulacji opłat istotnie odróżnia sytuację prawną podmiotów w zakresie wartości przedmiotu świadczenia. W tym zakresie powołany przepis [ art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy] jest jednoznaczny – wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia, którego przedmiotem są usługi zakupione – ustala się według cen zakupu.”
Dodatkowo Sąd ten odniósł się do kwestii sposobu prawidłowości obliczenia przychodu i stwierdził, iż „rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie jest ustalenie, czy sposób kalkulacji ekonomicznej przychodu dla pracownika z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego pracodawcy jest prawidłowy. Podkreślić jednak należy, że sposób kalkulacji musi odpowiadać cenie zakupu, co wynika z cytowanego przepisu. Cena zakupu definiuje wszystkie należności wynikające z umowy leasingowej.”
Podzielając stanowisko Wnioskodawcy należy jednocześnie podzielić pogląd Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który stwierdził, iż „rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, nie jest ustalenie czy sposób kalkulacji przychodu dla pracownika z tytułu nieodpłatnego korzystania, dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego jest prawidłowy, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego.”.
Mając powyższe na uwadze należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23 lutego 2010 r. Nr ITPB2/415-965/09/ENB, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.
POUCZENIE
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.