INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia w 5 stycznia 2012r. (data wpływu do tut. Biura 12 stycznia 2012r.), uzupełnionym w dniach 15 i 19 marca 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z uzyskiwaniem dochodów z prowadzonej wyprzedaży rzeczy używanych, stanowiących własność podatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z uzyskiwaniem dochodów z prowadzonej wyprzedaży rzeczy używanych, stanowiących własność podatnika. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 5 marca 2012r. Znak: IBPBI/1/415-42/12/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 15 i 19 marca 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni na swoim podwórku zorganizowała tzw. „wyprzedaż domową” lub „garażową”. Przedmiotem wyprzedaży, były tylko i wyłącznie rzeczy Wnioskodawczyni, ubranka jej dzieci, zabawki, wózek itp. Mając na względzie, iż setki rodziców odsprzedaje ubranka, zabawki, wózki po swoich dzieciach na popularnym serwisie aukcyjnym lub poprzez rozmaite ogłoszenia, Wnioskodawczyni postanowiła dokonać podobnej sprzedaży w bramie nieruchomości, w której mieszka (właścicielami domu, w którym Wnioskodawczyni mieszka są jej rodzice).

Sprzedaż prowadzona była w ciepłe dni, kiedy jej dzieci mogły przebywać z Nią na podwórku. Wnioskodawczyni nie mieszka przy głównej drodze, więc zainteresowanie było różne. Jak wskazuje Wnioskodawczyni, taka wyprzedaż nie jest popularna w Polsce i nie spodziewała się od razu tłumów ludzi. Jednak niektóre rzeczy, udało się jej sprzedać. Uzyskane kwoty pozwalały na zakup słodyczy lub ubranek. Sprzedaż była uzależniona od pogody (ponieważ Wnioskodawczyni nie korzystała z parasola, budki, czy wiaty, wieszała rzeczy na swojej bramie i kładła na schody prowadzące do domu), samopoczucia Wnioskodawczyni, faktu, czy w danym dniu ma coś do załatwienia, czy zamiaru wyjścia z dziećmi itp. W sumie w ciągu roku dni, w których wystawiała ubrania uzbierało się ok. 1-2 miesięcy. Jak wskazuje, nie jest w stanie tej ilości określić. Jesienią, kiedy już było chłodniej, a nie padał deszcz, Wnioskodawczyni wieszała swoje rzeczy na bramie, siedziała w domu z dziećmi, zajmowała się tym, co miała zaplanowane i co jakiś czas doglądała przez okno swojego „dobytku”. Miejsce sprzedaży nie zostało specjalnie oznaczone. Wnioskodawczyni wyjaśnia, iż za pieniądze uzyskane ze sprzedaży swoich używanych rzeczy na pewno nie mogłaby sobie kupić samochodu, domu, nowego telewizora, a nawet porządnego roweru. Prowadzone przez Wnioskodawczynię wyprzedaże, nie były nastawione na wielkie zyski. Jak wskazuje Wnioskodawczyni było jej szkoda wyrzucać ubrań czy zabawek, skoro sama dała za nie sporo pieniędzy. W związku z tym uznała, że może któraś z rzeczy komuś się przyda za parę złotych, a jej dzieci też coś jeszcze będą z tego miały. Wnioskodawczyni nie prowadzi wyprzedaży w okresie zimowym (w czasie deszczu, śniegu, czy mrozu). Nie ma też do tego warunków.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni ma wątpliwości dotyczące legalności „domowej wyprzedaży”.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 15 marca 2012r., wskazano m.in., iż:

• Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej,
• kwota żadnej ze sprzedanych rzeczy nie przekroczyła 1.000 zł,
• poza swoimi rzeczami i rzeczami po swoich dzieciach Wnioskodawczyni nie dokonywała sprzedaży rzeczy powierzonych Jej przez inne osoby,
• informacja o prowadzonej wyprzedaży rzeczy używanych została rozpowszechniona wśród mieszkańców na tablicach i słupach ogłoszeniowych.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wyprzedaż na podanych warunkach jest działalnością gospodarczą i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

(pytanie ujęte we wniosku jako pierwsze)

Zdaniem Wnioskodawczyni, prowadzona przez nią sprzedaż nie stanowi pozarolniczej działalności gospodarczej i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 361), ilekroć w ustawie mowa o działalności gospodarczej lub pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlowa, usługową,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1, 2 i 4-9.

Aby zatem przychód uzyskany z prowadzonej działalności mógł być uznany za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, działalność ta musi spełniać następujące przesłanki:

• musi być działalnością zarobkową;
• musi być działalnością wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, działalnością polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż lub działalnością polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych;
• musi być działalnością prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły;
• działalność ta nie może polegać na wykonywaniu czynności, o których mowa jest w art. 5b ust. 1 ww. ustawy;
• przychody z niej uzyskane nie mogą być zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-9 tej ustawy.
  
  

Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, iż działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie bowiem działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych.

Za takim rozumieniem pojęcia „zorganizowany" przemawia również definicja słownikowa. Zgodnie z Nowym Słownikiem Poprawnej Polszczyzny Wydawnictwo Naukowe PWN pod redakcją Andrzeja Markowskiego Warszawa 2000, organizować to przygotowywać, zakładać jakieś przedsięwzięcie, bądź w znaczeniu drugim nadawać czemuś reguły, wprowadzać porządek (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 7 maja 2008r. I SA/Op 18/08). Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku. Przez powtarzalność rozumie się natomiast cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności, (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, nie powiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika m.in., iż Wnioskodawczyni nie prowadzi zarejestrowanej działalności gospodarczej. Przez okres wynoszący w sumie około 1-2 miesięcy w ciągu roku sprzedawała własne rzeczy używane, takie jak np. ubrania po swoich dzieciach i zabawki. Nie sprzedawała rzeczy powierzonych Jej przez inne osoby. Kwota uzyskana ze sprzedaży żadnej z rzeczy nie przekroczyła 1.000 zł. Sprzedaż dokonywana była na terenie posesji stanowiącej własność jej rodziców poprzez wywieszenie rzeczy na bramie, bądź wyłożenie na schodach domu. Przy czym, samo miejsce sprzedaży nie zostało przez Nią w specjalny sposób oznaczone. Prowadzone przez Wnioskodawczynię wyprzedaże, nie były nastawione na wielkie zyski. Jak wskazuje Wnioskodawczyni było jej szkoda wyrzucać ubrania, czy zabawki, skoro posiadały pewną wartość. Wnioskodawczyni nie prowadziła wyprzedaży w okresie zimowym (deszczu, śniegu czy mrozie). Nie ma też do tego warunków.

W świetle definicji wynikającej z art. 5a pkt 6 cyt. ustawy, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego stwierdzić należy, iż nie sposób uznać za pozarolniczą działalność gospodarczą, czynności wskazanych przez Wnioskodawczynię, polegających na sprzedaży własnych rzeczy używanych, wykonywanych w zależności od panujących warunków atmosferycznych, samopoczucia Wnioskodawczyni, czy też czasu, jakim dysponowała (a więc w sposób sporadyczny, nawet gdy łączny czas tych czynności wynosi około 1-2 miesięcy w ciągu roku). Wykonywane czynności nie miały przy tym charakteru zorganizowanego, tj. nie były w ścisłym tego słowa znaczeniu dokonywane w wyznaczonym miejscu, czasie oraz ze specjalnym oznaczeniem miejsca sprzedaży. Wykonywane czynności nie miały również charakteru zarobkowego, nie zmierzały do uzyskania zysku lecz odzyskania części wydatków poniesionych na nabycie sprzedawanych rzeczy.

Odnosząc się natomiast do kwestii opodatkowania uzyskanych z ww. sprzedaży dochodów podatkiem dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, iż w myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Przy czym dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowy. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy). Oznacza to, iż wszelkie dochody podatnika nie wymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych, co do zasady, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, źródłem przychodów jest m.in. odpłatne zbycie innych rzeczy (rzeczy ruchomych), jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. Przy czym, w myśl art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy - jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Natomiast, w myśl art. 24 ust. 6 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, jeżeli przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest różnica pomiędzy przychodem uzyskanym ze sprzedaży a kosztem ich nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy. Uzyskany dochód należy wykazać w zeznaniu, wg ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym w pozycji "inne źródła", w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym i w tym terminie wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również zaliczek pobranych przez płatników, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 45 ust. 1 i ust. 4 pkt 1 ustawy. Natomiast przychód uzyskany ze sprzedaży rzeczy używanych po terminie określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy nie generuje przychodu (dochodu) podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku i jego uzasadnieniu stanu faktycznego, Wnioskodawczyni zbywała używane rzeczy (ubrania, zabawki, wózek, itp.). Sprzedaż ta nie następowała w ramach wykonywanej przez nią pozarolniczej działalności gospodarczej i ma miejsce w okresach letnich, kiedy warunki atmosferyczne pozwalają na wystawienie rzeczy na zewnątrz. Doświadczenie, życiowe wskazuje, iż rzeczy używane w chwili sprzedaży, co do zasady, posiadają wartość niższą niż w chwili zakupu, niezależnie od okresu, w jakim były one wykorzystywane. Z tej też przyczyny sprzedaż taka nawet jeżeli nastąpi przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, co do zasady, nie generuje dochodu, o którym mowa w art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem. W konsekwencji, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do opodatkowania uzyskanych z tej sprzedaży środków podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W przeciwnym wypadku, tj. w sytuacji, gdy koszty nabycia będą niższe niż wartość uzyskana ze sprzedaży rzeczy, a sprzedaż nastąpi przed upływem pół roku od dnia nabycia, uzyskany ze sprzedaży dochód podlegał będzie opodatkowaniu według zasad właściwych dla tego źródła przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie nadmienić należy, iż Pani wniosek z dnia 5 stycznia 2012r. w części dotyczącej udzielenia pisemnej interpretacji przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2010r. Nr 95 poz. 613 ze zm.), pismem z dnia 5 marca 2012r. Znak: IBPBI/1/415-256/12/BK został przekazany do właściwego miejscowo (dla sprawy będącej przedmiotem tej części wniosku) organu podatkowego (Burmistrza Miasta), celem załatwienia zgodnie z właściwością, stosownie do art. 14j § 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 1c ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W myśl bowiem art. 14j § 1 Ordynacji podatkowej, stosownie do swojej właściwości interpretacje indywidualne wydaje wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa. Przy czym, w myśl art. 1c ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, organem podatkowym właściwym w sprawach podatków i opłat unormowanych w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych jest wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Do wniosku dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.