INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 04.02.2013 r. (data wpływu 05.02.2013 r.) uzupełnione pismem z dnia 24.04.2013 r. (data nadania 24.04.2013 r., data wpływu 25.04.2013 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 16.04.2013 r. Nr IPPB4/415-90/13-2/JK (data nadania 16.04.2013 r., data doręczenia 19.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Belgii otrzymanej po zmarłym mężu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.02.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Belgii otrzymanej po zmarłym mężu.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 16.04.2013 r. Nr IPPB4/415-90/13-2/JK (data nadania 16.04.2013 r., data doręczenia 19.04.2013 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez jednoznaczne wskazanie okresu podatkowego, którego ma dotyczyć indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego wraz ze wskazaniem Wnioskodawczyni miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w ww. okresie.

Pismem z dnia 24.04.2013 r. (data nadania 24.04.2013 r., data wpływu 25.04.2013 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła powyższe w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 18.12.2012 r. na konto Wnioskodawczyni w Banku wpłynęła od instytucji belgijskiej należna renta po mężu, za 2012 r. w kwocie netto 326,49 EU (potrącono podatek w wysokości 124,23 EU od kwoty brutto). Przysługująca Wnioskodawczyni kwota brutto za 2012 r. to: 37,56 EU miesięcznie x 12 miesięcy = 450,72 EU. Od nadesłanej kwoty netto 326,49 EU Bank odprowadził podatek dochodowy w kwocie 66,62 EU (18%). W ten sam sposób rozliczono to świadczenie za rok 2011, kiedy to wypłacone było po raz pierwszy. W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawczyni poprosiła o odniesienie się do „Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku” (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139, art. 18) podpisanej w Warszawie dnia 20.08.2001 r. Wnioskodawczyni nadmienia, że Jej miejsce zameldowania i faktycznego zamieszkania w 2012 r. (nieprzerwanie od 1978 r.) jest w Warszawie oraz pobiera emeryturę z ZUS. Przekazana do Banku Polskiego kwota świadczenia stanowi wartość świadczenia po potrąceniu podatku belgijskiego. Bank Polski również potrącił do tej kwoty netto, podatek obowiązujący w Polsce. W ten sposób Wnioskodawczyni płaci podatek podwójnie, co w Jej przekonaniu nie jest prawidłowe w świetle ww. Konwencji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy fakt, że podatek od świadczenia rentowego potrącono dwukrotnie – w Belgii i w Polsce, jest zgodny z Konwencją między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego oprocentowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym …” (poz. 1239, art. 18), podpisaną w Warszawie w 2001 r....
2. Czy w zaistniałej sytuacji, Wnioskodawczyni może uniknąć podwójnego opodatkowania (zgodnie z ww. Konwencją) wykazując w zeznaniu podatkowym za rok 2012 w dochodach (inne źródła) kwotę świadczenia brutto (450,72 EU) oraz oba potrącone podatki tj. w Belgii i w Polsce...
3. Czy w świetle „Konwencji…” w zeznaniu podatkowym za rok 2012 Wnioskodawczyni winna pokazać kwotę brutto przyznanej Jej przez instytucję belgijską renty i wykazać dwa potrącone podatki (oczywiście w przeliczeniu na złotówki)...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna płacić podwójnego podatku i powinna móc zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania (zgodnie z Konwencją) i wykazać w rozliczeniu rocznym za 2012 r. kwotę świadczenia brutto uwzględniając oba potrącone podatki: w Belgii i w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 18 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Warszawie dnia 20.08.2001 r. (Dz. z 2008 r. Nr 211, poz. 2139), z zastrzeżeniem postanowień artykułu 19 ust. 2, emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym odbiorca emerytury ma miejsce zamieszkania.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 2 lit. a) tej Konwencji, renty i emerytury przekazywane przez Umawiające się Państwo albo przez jego organ lokalny bezpośrednio, bądź z utworzonych przez nie funduszy osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa lub organu lokalnego podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Jednakże takie renty i emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli ich odbiorca ma w tym Państwie miejsce zamieszkania i posiada jego obywatelstwo (art. 19 ust. 2 lit. b) Umowy).

Z literalnego brzmienia powyższych przepisów wynika, iż mają one zastosowanie wyłącznie do świadczeń otrzymywanych z tytułu emerytur i innych świadczeń o podobnym charakterze otrzymywanych przez osobę, która wcześniej na terytorium Belgii świadczyła pracę najemną. Przepisy te nie mają jednakże zastosowania do następców prawych tych osób (ich spadkobierców).

W sprawie będącej przedmiotem wniosku, zastosowanie znajdzie natomiast art. 21 ust. 1 ww. Konwencji. Zgodnie bowiem z tym przepisem, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie.

W konsekwencji renta wdowia otrzymana z Belgii, osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlega co do zasady opodatkowaniu tylko w Polsce. Oznacza to, iż z uwagi na zamieszkiwanie przez Wnioskodawczynię na terytorium Polski, otrzymywane świadczenie rentowe z Belgii podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Ponadto, nie znajduje, w przedmiotowej sprawie, zastosowania metoda unikania podwójnego opodatkowania, bowiem przedmiotowe dochody zgodnie z cytowaną Konwencją podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, tj. w Polsce.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest m.in. emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwot emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy – od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

Zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1c, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty (art. 35 ust. 3 tej ustawy).

Zgodnie natomiast z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zgodnie z Konwencją między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, dochód uzyskany przez Wnioskodawczynię z tytułu renty wdowiej po zmarłym mężu otrzymanej z Belgii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Tym samym, nie znajduje zastosowania w tym przypadku metoda o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzw. metoda odliczenia proporcjonalnego) umożliwiająca odliczenie podatku zapłaconego za granicą.

W związku z powyższym, odnosząc się do stanowiska Wnioskodawczyni, stwierdzić należy, iż w zeznaniu podatkowym za rok 2012 r. łącznie z dochodami uzyskanymi w Polsce Wnioskodawczyni winna wykazać dochody z tytułu renty wdowiej z Belgii i opodatkować je na zasadach ogólnych, zgodnie z zasadami określonymi powyżej. Ponadto, w zeznaniu rocznym Wnioskodawczyni nie będzie mogła zastosować metody unikania podwójnego opodatkowania, a co za tym idzie nie będzie mogła od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odliczyć kwotę podatku zapłaconego za granicą.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo nadmienić należy, że w sytuacji wystąpienia kolizji w zakresie opodatkowania tego samego przychodu, a w konsekwencji ewentualny brak wyeliminowania podwójnego opodatkowania, istnieje możliwość wszczęcia na wniosek podatnika, procedury wzajemnego porozumiewania się. Tryb postępowania w tej sprawie został uregulowany w art. 25 umowy. Stosownie do ust. 1 tego artykułu, jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami niniejszej umowy, wówczas może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwemu organowi tego Umawiającego się Państwa, w którym ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę, lub, jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 24 ustęp 1, właściwemu organowi tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Sprawa powinna być przedłożona w ciągu trzech lat, licząc od dnia pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu powodującym opodatkowanie niezgodne z postanowieniami niniejszej Konwencji.

Właściwy organ, jeżeli uzna zarzut za uzasadniony i jeżeli nie może spowodować zadowalającego rozwiązania, to podejmie starania, aby przypadek ten uregulować w porozumieniu z właściwym organem drugiego Umawiającego się Państwa, tak aby zapobiec opodatkowaniu niezgodnemu z niniejszą Konwencją. Osiągnięte w ten sposób porozumienie zostanie wprowadzone w życie bez względu na terminy przewidziane przez ustawodawstwo wewnętrzne Umawiających się Państw (art. 25 ust. 2 Konwencji).

Na podstawie art. 25 ust. 3 Konwencji, właściwe organy Umawiających się Państw będą wspólnie czynić starania, aby w drodze wzajemnego porozumienia usuwać trudności lub wątpliwości, które mogą powstać przy interpretacji lub stosowaniu Konwencji.

Stosownie do art. 25 ust. 4 Konwencji, właściwe organy Umawiających się Państw uzgodnią zakres środków administracyjnych niezbędnych do zastosowania niniejszej Konwencji, a w szczególności formalności, których powinny dopełnić osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę w każdym Umawiającym się Państwie, aby otrzymać w drugim Umawiającym się Państwie obniżenia lub zwolnienia od opodatkowania przewidziane w niniejszej Konwencji.

Właściwe organy Umawiających się Państw mogą komunikować się bezpośrednio w zakresie stosowania niniejszej Konwencji (art. 25 ust. 5 Konwencji).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.