Zgodnie z regulacją art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy stanowi, iż nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Wykładnia tego przepisu wskazuje, że warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodu wierzytelności jako nieściągalne jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek:

1. wierzytelność musi być uznana za przychód należny zgodnie z art. 14 ustawy,
2. nieściągalność wierzytelności musi być uprawdopodobniona.

Przepis art. 14 ust.1 ustawy stanowi, iż za przychód z działalności gospodarczej o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis ust. 2 art. 23 ww. ustawy normuje natomiast, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt. 20 tego artykułu, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu , wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o: a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność o której mowa w lit. a), lub c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. 3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym , że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od tej kwoty.

Podsumowując należy uznać, iż wobec przedstawionego stanu faktycznego nie można uznać przedmiotowych wierzytelności odpisanych jako nieściągalne za koszt uzyskania przychodu w związku z niewypełnieniem wymogu należytego udokumentowania faktu nieściągalności zgodnie z dyspozycją art. 23 ust. 2 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.