INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2011 r. (data wpływu 24 listopada 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Szwecji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Szwecji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą od maja 2011 r. w zakresie wykonywania prac remontowo-budowlanych na terenie Szwecji. Działalność Zainteresowanej polega na wykonywaniu prac głównie remontowych na różnych obiektach (zlokalizowanych pod różnymi adresami), jako podwykonawca na zlecenie szwedzkiego przedsiębiorstwa budowlanego. Czas prowadzenia robót na terenie jednego placu budowy nie przekracza jednego miesiąca i kończy się odbiorem, po którym Zainteresowana przystępuje do wykonywania kolejnego zlecenia na nowym obiekcie zlokalizowanym pod innym adresem. Każde wykonane zlecenie zostaje zafakturowane przez Wnioskodawczynię odrębną fakturą, od której odprowadza zryczałtowany podatek od osób fizycznych w wysokości 5,5%. Państwo szwedzkie jest jedynym państwem, w którym uzyskuje przychody, jednakże Jej stałym miejscem zamieszkania jest państwo polskie (na terenie Szwecji mieszka w wynajętym przez firmę szwedzką mieszkaniu) oraz na terenie państwa polskiego jest Jej ośrodek interesów życiowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Który kraj, Polska czy Szwecja, jest krajem właściwym do opodatkowania prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej w momencie, gdy zostanie przekroczony okres 12 miesięcy działalności Jej firmy na terenie Szwecji (maj 2012 r.), prowadzonej na różnych obiektach zlokalizowanych pod różnymi adresami i przy uwzględnieniu czasu prowadzenia robót na jednym placu budowy nieprzekraczającym jednego miesiąca, oraz przy założeniu, że państwo szwedzkie jest jedynym państwem uzyskiwania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w rozumieniu art. 5 pkt 3 zakładem jest każdy plac budowy, na terenie którego prowadzone są prace budowlane w okresie przekraczającym 12 miesięcy. W momencie przyjęcia przez firmę nowego zlecenia (po zakończeniu robót wynikających z poprzedniego zlecenia) wykonania prac na innym obiekcie zlokalizowanym pod innym adresem, zostaje przerwany bieg limitowanego okresu dwunastu miesięcy, czyli zostaje utworzony nowy zakład w rozumieniu art. 5 pkt 3. Ponieważ w sytuacji Zainteresowanej prace budowlane wykonywane na jednym placu budowy, podlegające jednemu zleceniu, nie przekraczają jednego miesiąca, krajem opodatkowania jest dla Wnioskodawczyni Polska. Na powyższe nie ma również wpływu fakt, iż państwo szwedzkie jest jedynym źródłem przychodów, gdyż stałym miejscem zamieszkania Zainteresowanej jest państwo polskie (art. 4 pkt 1).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Jednakże, stosownie do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Stosownie do art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

   - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu została podpisana w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. Konwencji zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

W rozumieniu niniejszej Konwencji określenie „zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa (art. 5 ust. 1 ww. Konwencji).

W myśl art. 5 ust. 2 ww. Konwencji określenie „zakład" obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat,
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Natomiast z przepisu art. 5 ust. 3 ww. Konwencji wynika, iż plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne albo czynności związane z takimi pracami stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli taka budowa, prace albo czynności trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

Bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie „zakład" nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o jakich mowa w punktach od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność placówki wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy (art. 5 ust. 4 ww. Konwencji).
   
   

Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 5 ww. Konwencji bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada w tym Państwie zakład, w zakresie każdego rodzaju działalności, jaką osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 4, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Z powyższych przepisów wynika, iż dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Szwecji, może być opodatkowany w Szwecji, pod warunkiem że działalność prowadzona jest poprzez położony na terytorium tego państwa zakład. W takim przypadku dochód, który może być przypisany temu zakładowi może być opodatkowany w Szwecji. Natomiast, jeżeli działalność na terytorium Szwecji nie jest prowadzona za pomocą położonego w tym państwie zakładu, dochód podatnika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym znajduje się miejsce zamieszkania, czyli w Polsce.

Wskazać należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Jak wynika z Komentarza do Konwencji Modelowej OECD – stanowiącego wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania – plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli obiekty te istnieją dłużej niż dwanaście miesięcy. Określenie „plac budowy, budowa lub prace instalacyjne i montażowe” obejmuje nie tylko budowę budynków, lecz również budowę dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmującą ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem lub dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również określenie „prace montażowe” nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy, obejmuje ono również instalowanie nowych urządzeń, na przykład maszyn wewnątrz budynku lub na zewnątrz. Kryterium dwunastu miesięcy ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. Przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy lub projekt, nie należy brać pod uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów lub projektach, które nie mają z obecnym żadnego związku. Plac budowy należy traktować jako odrębną jednostkę, nawet jeżeli podstawą prac jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie handlowym i geograficznym.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, ze Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wykonywania prac remontowo-budowlanych na terenie Szwecji. Działalność Wnioskodawczyni polega na wykonywaniu prac głównie remontowych na różnych obiektach (zlokalizowanych pod różnymi adresami) jako podwykonawca na zlecenie szwedzkiego przedsiębiorstwa budowlanego. Czas prowadzenia robót na terenie jednego placu budowy w Szwecji nie przekracza jednego miesiąca i kończy się odbiorem, po którym Zainteresowana przystępuje do wykonania kolejnego zlecenia na nowym obiekcie zlokalizowanym pod innym adresem. Stałym miejscem zamieszkania Zainteresowanej jest państwo Polskie. W Polsce ma ośrodek interesów życiowych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż zlecenia na rzecz szwedzkiego przedsiębiorstwa budowlanego, o których mowa we wniosku na realizację poszczególnych prac, wykonywane w czasie do dwunastu miesięcy, nie będą podlegały sumowaniu. W konsekwencji, gdy zostanie przekroczony okres dwunastu miesięcy działalności firmy Zainteresowanej na terenie Szwecji, wykonywanie prac nie skutkowało powstaniem zakładu na terytorium Szwecji, w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.

Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje oraz przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni, (osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce) nie wykonuje działalności gospodarczej w Szwecji przez położony tam zakład w rozumieniu art. 5 ww. Konwencji.

Wobec tego dochód osiągnięty z działalności gospodarczej, zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. Konwencji, podlega opodatkowaniu w Polsce.

Wnioskodawczyni jako polski rezydent, nieposiadający w Szwecji zakładu, obowiązana jest do respektowania polskich przepisów podatkowych dotyczących opodatkowania pozarolniczej działalności gospodarczej.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, Polska jest krajem właściwym do opodatkowania prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej w momencie gdy zostanie przekroczony okres 12 miesięcy działalności Jej firmy na terenie Szwecji, prowadzonej na różnych obiektach zlokalizowanych pod różnymi adresami i przy uwzględnieniu czasu prowadzenia robót na jednym placu budowy nieprzekraczającym jednego miesiąca oraz przy założeniu, że państwo szwedzkie jest jedynym państwem uzyskiwania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.