W odpowiedzi na zapytanie zawarte w piśmie z dnia 30 stycznia 2004 r. (uzupełnione dnia 9 lutego 2004 r.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tomaszowie Maz. działając na podstawie art. 14a § 1 i art. 17 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) przy przyjęciu, że podane w powyższym piśmie dane są zgodne ze stanem faktycznym i nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym informuje, iż w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), ustawodawca nałożył na podatników podatku dochodowego obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Zgodnie z tym przepisem, "podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m" tej ustawy.

W/w ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa rodzaju dowodów jakimi należy dokumentować określone zdarzenia gospodarcze.

Podstawowa zasada dokumentowania zdarzeń gospodarczych, będąca podstawą do określenia zobowiązań podatkowych podatników, określona została w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Z kolei w art. 15 ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca określił, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Zgodnie natomiast z art. 87 § 1 w/w ustawy jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.