Zgodnie z ogólną definicją kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14 poz. 176 ze zm.), są nimi wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem szczegółowo wymienionych w art. 23 tej ustawy. W związku z tym, jeżeli nawet dany wydatek nie został wymieniony w art. 23 ustawy jako wydatek nie stanowiący kosztu uzyskania przychodu, to przed podjęciem decyzji o zaliczeniu go do kosztów uzyskania przychodów, winien być jeszcze zbadany pod kątem występowania bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy nim a uzyskanym przychodem. Takie stanowisko zajmuje również w swych wyrokach Naczelny Sąd Administracyjny podkreślając, iż wskazany art. 22 ustawy o podatku dochodowym należy rozumieć w taki sposób, że podatnik może odliczyć od podstawy opodatkowania tylko te wydatki, które pozostają w związku z przychodem uzyskanym z danego źródła. Innymi słowy - zakładać należy, że gdyby taki wydatek nie został poniesiony, to podatnik nie uzyskałby z tego źródła określonych przychodów bądź też osiągnięty przychód byłby niższy.

Zgodnie z ogólną definicją kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14 poz. 176 ze zm.), są nimi wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem szczegółowo wymienionych w art. 23 tej ustawy. W związku z tym, jeżeli nawet dany wydatek nie został wymieniony w art. 23 ustawy jako wydatek nie stanowiący kosztu uzyskania przychodu, to przed podjęciem decyzji o zaliczeniu go do kosztów uzyskania przychodów, winien być jeszcze zbadany pod kątem występowania bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy nim a uzyskanym przychodem. Takie stanowisko zajmuje również w swych wyrokach Naczelny Sąd Administracyjny podkreślając, iż wskazany art. 22 ustawy o podatku dochodowym należy rozumieć w taki sposób, że podatnik może odliczyć od podstawy opodatkowania tylko te wydatki, które pozostają w związku z przychodem uzyskanym z danego źródła. Innymi słowy - zakładać należy, że gdyby taki wydatek nie został poniesiony, to podatnik nie uzyskałby z tego źródła określonych przychodów bądź też osiągnięty przychód byłby niższy.

Zgodnie z ogólną definicją kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14 poz. 176 ze zm.), są nimi wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem szczegółowo wymienionych w art. 23 tej ustawy. W związku z tym, jeżeli nawet dany wydatek nie został wymieniony w art. 23 ustawy jako wydatek nie stanowiący kosztu uzyskania przychodu, to przed podjęciem decyzji o zaliczeniu go do kosztów uzyskania przychodów, winien być jeszcze zbadany pod kątem występowania bezpośredniego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy nim a uzyskanym przychodem. Takie stanowisko zajmuje również w swych wyrokach Naczelny Sąd Administracyjny podkreślając, iż wskazany art. 22 ustawy o podatku dochodowym należy rozumieć w taki sposób, że podatnik może odliczyć od podstawy opodatkowania tylko te wydatki, które pozostają w związku z przychodem uzyskanym z danego źródła. Innymi słowy - zakładać należy, że gdyby taki wydatek nie został poniesiony, to podatnik nie uzyskałby z tego źródła określonych przychodów bądź też osiągnięty przychód byłby niższy.