Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi ujętymi w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.
Przychodem ze sprzedaży składników majątku, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą zgodnie z art. 19 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Z ust. 3 tego artykułu wynika, że wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Natomiast z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynikają szczególne zasady ustalania dochodu z odpłatnego zbycia składników majątku. Zgodnie z tym przepisem dochodem lub stratą z odpłatnego zbycia środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków.
Tak więc z przytoczonych przepisów wynika, że w celu ustalenia dochodu ze sprzedaży środka trwałego należy określić wartość przychodu zgodnie z unormowaniami prawnymi zawartymi w art. 19 ustawy oraz ustalić dochód ze sprzedaży zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedstawianej sprawie, jeżeli cena sprzedaży środka trwałego określona w umowie nie odbiega od wartości rynkowej tej rzeczy, to przychodem będzie wartość wyrażona w cenie. Od ustalonego przychodu należy odjąć wartość początkową środka trwałego, a następnie do różnicy dodać wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Wynik powyższego działania matematycznego będzie wartością dochodu.