Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze (...) stanowi odrębne źródło przychodów i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, według skali podatkowej wymienionej w art. 27 ust. 1 ustawy.
W świetle art. 22 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskani przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy.
Do uznania określonego wydatku za koszt uzyskania przychodu (w rozumieniu przepisów podatkowych) musi zachodzić między przychodem a kosztem uzyskania przychodu związek przyczynowo-skutkowy wynikający z potrzeb danego źródła przychodu (w tym przypadku z najmu).
Zatem kosztem uzyskania dla wynajmującego są wszelkie wydatki faktycznie poniesione pod warunkiem, iż;

• nie są wymienione w art. 23 cyt. ustawy,
• ich poniesienie ma na celu osiągnięcie przychodu oraz
• poniósł je wynajmujący, a nie najemca.

Jeżeli przedmiotem najmu jest całe mieszkanie, a z treści zawartej umowy wynika, że wynajmujący jest zobowiązany do ponoszenia wydatków związanych z przedmiotem najmu, natomiast na najemcy nie ciąży obowiązek ich ponoszenia bądź zwrotu, to nie ma przeszkód prawnych do zaliczenia tych wydatków (np.; czynszu w skład, którego wchodzi fundusz remontowy), w dacie poniesienia - w ciężar kosztów uzyskania przychodu. Decyzja o zaliczeniu danego wydatku w koszty należy do podatnika.
Wyżej wymienione przepisy obowiązywały również w latach 2000-2002.
Przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) w art. 75 § 2 dopuszczają możliwość składania przez podatników wniosków o stwierdzenie nadpłaty podatku.
Zgodnie z art. 75 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnik występując do organu podatkowego o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany równocześnie z wnioskiem złożyć skorygowane zeznanie za dany rok podatkowy.