INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2012 r. (data wpływu 04 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Gminy jako podatnika VAT z tytułu udzielania pracownikom pożyczek z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i obowiązku ewidencjonowania przez Gminę odsetek od ww. pożyczek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• obowiązku ewidencjonowania przez Gminę opłat pobieranych na podstawie odrębnych przepisów prawa;

• obowiązku ewidencjonowania przez Gminę odsetek z uzyskanych z rachunków bankowych;

• uznania Gminy jako podatnika VAT z tytułu udzielania pracownikom pożyczek z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i obowiązku ewidencjonowania przez Gminę odsetek od ww. pożyczek.
  
  

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jako jednostka samorządu terytorialnego jest zrejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca składa deklaracje VAT za miesięczne okresy rozliczeniowe. Oprócz Gminy zarejestrowanym podatnikiem VAT jest Urząd Miasta i Gminy (dalej: ”Urząd”).

W ramach swojej działalności Urząd ewidencjonuje jako sprzedaż zwolnioną odsetki uzyskane z tytułu pożyczek zaciągniętych przez pracowników w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Zgodnie z utrwaloną praktyką organów podatkowych to Gmina, a nie Urząd posiada osobowość prawną i w określonym zakresie może korzystać z niej w celu prowadzenia działalności gospodarczej. W rezultacie tego Urząd nie powinien być uznany za odrębnego podatnika VAT. W związku z powyższym Gmina planuje wyrejestrowanie Urzędu dla potrzeb podatku VAT, a kwestia ta stanowi przedmiot oddzielnego postępowania interpretacyjnego. Biorąc to pod uwagę i z uwagi na fakt, iż w opinii Gminy zmiana podatnika z Urzędu na Gminę ma charakter czysto techniczny – dla potrzeb niniejszego pisma w celu zachowania przejrzystości tekstu używając określenia „Gmina” wnioskodawca będzie odnosił się również do sprzedaży ewidencjonowanej przez Urząd.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gmina udzielając pożyczki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (dalej: „ZFŚS”) swojemu pracownikowi, uprawnionemu do korzystania z tego funduszu, działa jako podatnik VAT i powinna ewidencjonować odsetki od pożyczek jako swoją sprzedaż zwolnioną...

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielane pracownikom pożyczki z ZFŚS, jako działalność socjalna, nie mogą być uznawane za przejaw działalności gospodarczej, przez co nie podlegają regulacji ustawy o VAT. Odsetki, które są świadczeniem ubocznym w stosunku do świadczenia głównego, również nie podlegają regulacji ww. ustawy. W związku z powyższym Gmina uważa, iż w zakresie administrowania ZFŚS, nie działa w charakterze podatnika VAT i nie ma obowiązku ujmowania w swoich rozliczeniach VAT odsetek od pożyczek z ZFŚS.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm., dalej: „ustawa o ZFŚS”). Środki finansowe ZFŚS są wyodrębnione od środków finansowych Gminy i złożone są na odrębnym rachunku bankowym zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o ZFŚS. Gmina jest jedynie administratorem ZFŚS i nie może dysponować w sposób swobodny i dowolny środkami finansowymi zgromadzonymi na tym rachunku bankowym. Potwierdza to bogate orzecznictwo polskich sądów. Przykładowo Sąd Najwyższy, w wyroku z dnia 20 sierpnia 2001 r. (sygn. I PKN 579/00) stwierdził, iż pracodawca administrując środkami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie może ich wydatkować niezgodnie z regulaminem zakładowej działalności socjalnej, którego postanowienia nie mogą być sprzeczne z zasadą przyznawania świadczeń według kryterium socjalnego, to jest uzależniających przyznanie ulgowych usług i świadczeń wyłącznie od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na funkcję społeczną zakładu pracy i instytucji ZFŚS: „Nie ulega wątpliwości, że fundusz świadczeń socjalnych jest instytucją prawną, która ma łagodzić różnice w poziomie życia pracowników i ich rodzin, a także emerytów i rencistów. Jest on wyrazem funkcji społecznej zakładu pracy, zaś jego adresatami są zwłaszcza rodziny o najniższych dochodach”.

W opinii Gminy administrowanie przez nią środkami ZFŚS jest jej obowiązkiem ustawowym. Fakt ten potwierdza również orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 maja 2010 r. (sygn. I SA/Wr 186/10) idąc w ślad za wyrokiem WSA we Wrocławiu z dnia 18 września 2009 r. (sygn. I SA/Wr 1100/09) stwierdził, że „administrowanie przez pracodawcę ZFŚS (…) oznacza wykonywanie obowiązków i uprawnień określonych dla pracodawcy w ustawie o Funduszu, a w szczególności: zapewnienie obsługi technicznej, kadrowej i finansowej niezbędnej do funkcjonowania Funduszu w zakładzie oraz odpowiedzialność za przestrzeganie przepisów ustawy o Funduszu”. Należy zwrócić w tym miejscu uwagę na fakt, że czynności administrowania ZFŚS wykonywane są przez Gminę nieodpłatnie, w wykonaniu obowiązków nałożonych na Gminę przez Ustawę o ZFŚS. Dlatego też Gmina ponosi wszelkie koszty związane administrowaniem ZFŚS nie pobierając z tego tytułu żadnego wynagrodzenia.

Zgodnie z przepisem art. 15 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Warunkiem koniecznym opodatkowania danej transakcji VAT jest wykonanie takiej transakcji w ramach wykonywanej działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT. Niespełnienie tego warunku uniemożliwia korzystanie z przywilejów i podleganie obowiązkom wynikającym z Ustawy o VAT. Przepis art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT stanowi, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Z kolei zgodnie z wzmiankowanym wyżej art. 15 ust. 6 Ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Biorąc pod uwagę powyższe Gmina uważa, że udzielanie pracownikom pożyczek z ZFŚS, jako działalność socjalna, nie może być uznana za przejaw działalności gospodarczej Gminy. Nie jest to w szczególności czynność wykonywana przez Gminę na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej, a tym samym zgodnie z art. 15 ust. 6 Gmina nie działa tu w charakterze podatnika. Co więcej, sama natura tego typu czynności wyraźnie potwierdza, iż nie mieszczą się one w definicji działalności gospodarczej dla celów VAT. Tym samym czynność ta nie podlega ustawie o VAT, podobnie jak uzyskiwane z tego tytułu odsetki.

Opinia Gminy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, które jednoznacznie podkreśla iż dysponowanie ZFŚS w żadnym razie nie może być traktowane jako przejaw działalności gospodarczej. Takie stanowisko zajął m.in. Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z dnia 2 września 2008 roku (sygn. I FSK 1076/07): „podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym i aby w jego ramach udzielać pracownikom pożyczek mieszkaniowych. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych”. Wobec powyższego nie dziwi fakt, iż zdaniem NSA „podmiot wykonując czynności związane z udzielaniem swoim pracownikom zwrotnych pożyczek na cele mieszkaniowe z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT”. Co więcej NSA potwierdził także iż odsetki z tytułu ww. pożyczek nie powinny być uznawane za wynagrodzenie: „Podatnik ponosi koszty związane z administrowaniem funduszem, nie pobierając z tego tytułu wynagrodzenia. Nie są nim z pewnością odsetki uzyskane z udzielonych w ramach ZFŚS pożyczek mieszkaniowych. Te bowiem powiększają masę majątkową funduszu”.

Powyższe stanowisko NSA zostało potwierdzone również w wyroku NSA z dnia 17 września 2010 r. o sygn.. I FSK 1491/09, w którym sąd podkreślił, iż „w pełni podziela przedstawiony pogląd” NSA w wyroku z dnia 2 września 2008 roku o sygn. I FSK 1076/07. Co więcej w przedmiotowym wyroku NSA podkreślił, iż „Przyjęte rozwiązanie (…) gwarantuje spójność orzecznictwa sądów administracyjnych oraz stabilizuje sytuację faktyczną podatników, a prze to zasługuje na aprobatę”.

Korzystne dla podatników stanowisko sądów administracyjnych zostało również zaakceptowane przez organy podatkowe. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 5 kwietnia 2012 r. (sygn. IPTPP2/443-54/12-2/IR) uznał, iż: „czynności podejmowane w ramach ZFŚS na rzecz osób uprawnionych finansowane w części przez osobę uprawnioną do korzystania z Funduszu lub w całości bądź części przez Wnioskodawcę jako pracodawcę (administratora ZFŚS), nie mieszczą się w pojęciu odpłatnego świadczenia usług, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”. Do podobnych wniosków doszedł Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdzając w analogicznym stanie faktycznym co pytanie Gminy, iż: „Podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym podejmuje działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych. W konsekwencji podmiot wykonując te czynności z Zakładowym Funduszem Świadczeń Socjalnych nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT”.

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Gminy udzielane pracownikom pożyczki z ZFŚS, jako działalność socjalna, nie mogą być uznawane za przejaw działalności gospodarczej Gminy przez co nie podlegają regulacji Ustawy o VAT. Odsetki, które są świadczeniem ubocznym w stosunku do świadczenia głównego, również nie podlegają regulacji ww. ustawy (nie stanowią one wynagrodzenia Gminy i są odprowadzana na rachunek ZFŚS). W związku z powyższym Gmina uważa, iż w zakresie administrowania ZFŚS, nie działa w charakterze podatnika VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wskazuje, że zawarta w nim definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Stosownie do ust. 2 powyższego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Na mocy art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w ramach swojej działalności Urząd ewidencjonuje jako sprzedaż zwolnioną odsetki uzyskane z tytułu pożyczek zaciągniętych przez pracowników w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie należy przeanalizować czy Wnioskodawca udzielając pracownikom pożyczek ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych występuje w roli podatnika i czy czynnościom tym można przypisać cechy działalności gospodarczej.

Obowiązek tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nakładają przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, zwanej dalej ustawą o ZFŚS (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o ZFŚS, ustawa określa zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej „Funduszem” i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z Funduszu oraz na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS, działalność socjalna oznacza usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Jak stanowi pkt 5 powołanego przepisu, osobami uprawnionymi do korzystania z Funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści – byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo do korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Fundusz ten, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o ZFŚS, tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Ponadto, zasoby Funduszu zwiększa się o wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 1 do 9 tej ustawy, dochody. Wśród nich wymienione zostały m.in. wpływy z oprocentowania pożyczek udzielonych na cele mieszkaniowe.

Stosownie do art. 10 oraz art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, środki Funduszu są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym, a pracodawca jedynie administruje tymi środkami.

Według definicji przedstawionej w Słowniku języka polskiego PWN administrować oznacza zarządzać, zawiadywać czymś (Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 2005, pod red. Elżbiety Sobol, str. 3). Natomiast zgodnie z definicją zawartą w Słowniku współczesnego języka polskiego administrować oznacza zarządzać, kierować czymś; administrować czyimiś dobrami, majątkiem (Słownik współczesnego języka polskiego, Wydawnictwo Wilga, Warszawa 1996, pod red. prof. dr hab. Bogusława Dunaja, str. 3).

W związku z powyższym, Wnioskodawca jest jedynie administratorem funduszu i nie może dowolnie dysponować środkami socjalnymi, które są prawnie i rachunkowo wyodrębnione z innych jego środków finansowych. Zatem, właścicielem środków zgromadzonych na rachunku bankowym Funduszu jest Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, a nie Wnioskodawca.

Ponadto, w przypadku pożyczek udzielanych z ZFŚS trudno uznać, że odpłatność czyniona przez pracownika ma charakter wynagrodzenia za usługę pracodawcy, gdyż jego usługa w tym zakresie – jako administratora Funduszu – ma charakter jedynie pośredniczenia w udostępnianiu pracownikowi środków Funduszu, z tytułu którego to działania pracodawca nie uzyskuje żadnego wynagrodzenia, gdyż odpłatność pracownika (odsetki od pożyczki) przekazywana jest na rachunek ZFŚS.

Biorąc zatem pod uwagę zakres przedmiotowy i podmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz charakter ZFŚS wskazać należy, iż podmiot zobowiązany do utworzenia i administrowania zakładowym funduszem socjalnym, w zakresie środków zgromadzonych na rachunki ZFŚS podejmuje jedynie działania techniczne o charakterze nieodpłatnym, które pozostają całkowicie poza prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podmiot nie rozpoczyna i nie prowadzi działalności gospodarczej w celu dysponowania funduszem socjalnym i aby w jego ramach udzielać pracownikom pożyczek. Wykonuje te czynności tylko dlatego, że taki obowiązek nakłada na niego ustawa o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W konsekwencji podmiot wykonujący czynności związane z udzielaniem swoim pracownikom pożyczek z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie występował więc jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, w związku z tym działalność socjalna wykonywana przez niego jako administratora ZFŚS (tj. udzielanie oprocentowanych pożyczek z ZFŚS) nie będzie podlegała regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji odsetki od udzielonych pożyczek nie będą stanowiły obrotu i nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tak więc po stronie Wnioskodawcy brak będzie obowiązku ewidencjonowania i deklarowania z tego tytułu obrotu dla celów podatku VAT.

Reasumując, Gmina udzielając pożyczki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych swojemu pracownikowi, uprawnionemu do korzystania z tego funduszu, nie będzie występowała jako podatnik VAT i nie będzie miała obowiązku ewidencjonować odsetek od udzielonych pożyczek jako swoją sprzedaż zwolnioną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Ponadto, należy zwrócić uwagę, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślić należy, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. Należy zatem zaznaczyć, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii zarejestrowania jako podatnika podatku VAT zarówno Urzędu Miasta jak i Gminy, gdyż nie było to przedmiotem wniosku oraz nie zadano pytania w tym zakresie. Wydając przedmiotową interpretację tut. Organ, zgodnie ze złożonym wnioskiem przyjął, że Wnioskodawcą jest Gmina i zagadnienia przedstawione we wniosku odniósł do Gminy.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie uznania Gminy jako podatnika VAT z tytułu udzielania pracownikom pożyczek z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i obowiązku ewidencjonowania przez Gminę odsetek od ww. pożyczek.

Natomiast wniosek w części dotyczącej:

• zaistniałego stanu faktycznego w zakresie obowiązku ewidencjonowania przez Gminę opłat pobieranych na podstawie odrębnych przepisów prawa został załatwiony interpretacją Nr IPTPP1/443-527/12-2/MW;

• zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązku ewidencjonowania przez Gminę opłat pobieranych na podstawie odrębnych przepisów prawa (tj. opłat za usługi opiekuńcze, za przekazywanie informacji ze zbiorów meldunkowych, zbioru PESEL oraz ewidencji wydanych i unieważnionych dowodów osobistych oraz środków z tytułu egzekucji komorniczej z majątków dłużników alimentacyjnych) został załatwiony interpretacją Nr IPTPP1/443-527/12-3/MW;

• zaistniałego stanu faktycznego w zakresie obowiązku ewidencjonowania przez Gminę odsetek uzyskanych z rachunków bankowych został rozpatrzony interpretacją Nr IPTPP1/443-527/12-4/MW;

• zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązku ewidencjonowania przez Gminę odsetek uzyskanych z rachunków bankowych został rozpatrzony interpretacją Nr IPTPP1/443-527/12-5/MW;

• zaistniałego stanu faktycznego w zakresie uznania Gminy jako podatnika VAT z tytułu udzielania pracownikom pożyczek z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i obowiązku ewidencjonowania przez Gminę odsetek od ww. pożyczek został załatwiony interpretacją Nr IPTPP1/443-527/12-6/MW.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski