Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązujacym w 2003 r. wolne od podatku dochodowego były zapomogi wypłacane w przypadku indywidualnych zdarzeń losowych, klęsk żywiołowych, długotrwałej choroby lub śmierci:

a) z funduszu socjalnego, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, z funduszy związków zawodowych oraz zgodnie z odrębnymi przepisami wydanymi przez właściwego ministra - niezależnie od ich wysokości,
b) z innych źródeł, z zastrzeżeniem pkt 40 i 79 - do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest zapisów, które precyzowałyby sposób dokumentowania zdarzeń umożliwiających rozstrzygnięcie prawa do zastosowania zwolnienia od podatku wypłaconych zapomóg. Powyższe kwestie dowodowe wyznaczają przepisy proceduralne prawa podatkowego tj. art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) który stanowi, że jako dowód dopuścić należy wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W przypadku przyznawania zapomóg podanie osoby starającej się o świadczenie winno być udokumentowane aktualnymi dowodami, potwierdzającymi stan faktyczny na dany moment.

W związku z powyższym ten sam dokument nie może być wielokrotnie stosowany przez osobę ubiegającą się o zapomogę w poszczególnych latach. Dokument musi być wiarygodny i rzetelny, który nie budzi wątpliwości co do zaistniałych zdarzeń.