Kontrahent zagraniczny świadczy na rzecz Spółki określone usługi. W ramach tych usług wspomniany kontrahent zagraniczny deleguje swoich pracowników do wykonania na terytorium Polski, wymaganych umową usług na rzecz Spółki. Spółka za wykonaną usługę płaci kontrahentowi wynagrodzenie wedługokreślonych w umowie stawek godzinowych, dziennych lub miesięcznych. Za wykonane usługi swoim pracownikom płaci kontrahent i jest to wynagrodzenie zgodne z łączącym ich stosunkiem pracy.

Zgodnie z art. 82a. § 1 “Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą obowiązane są do gromadzenia, sporządzania i przekazywania, bez wezwania organów podatkowych, informacji o wynagrodzeniach za świadczone na ich rzecz usługi (wykonywaną pracę), wypłacanych przez podmiot będący nierezydentem osobom fizycznym będącym nierezydentami w rozumieniu przepisów prawa dewizowego, świadczącym te usługi, jeżeli:
1)w związku z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz innymi ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, może to mieć wpływ na powstanie obowiązku podatkowego lub wysokość zobowiązania podatkowego osób otrzymujących wynagrodzenie,
2)podmiot będący nierezydentem bezpośrednio lub pośrednio bierze udział w zarządzaniu lub kontroli podmiotu, którego dotyczy obowiązek informacyjny, albo posiada udział w kapitale tego podmiotu uprawniający do co najmniej 5% wszystkich praw głosu.

Obowiązek składania informacji podatkowych, wynikający z przytoczonego przepisu, obejmuje osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. Są to zatem te kategorie podmiotów, które zwykle określane są w ustawach normujących poszczególne podatki jako podlegające obowiązkowi podatkowemu – podatnicy. Przepisy art. 82 a. Ordynacji podatkowej nakładają na wyżej wymienione kategorie podmiotów obowiązek gromadzenia, sporządzania i przekazywania organom podatkowym, bez ich wezwania, informacji o wynagrodzeniach za świadczone na ich rzecz usługi (wykonywaną pracę) przez osoby fizyczne będące nierezydentami (a więc podmioty mające miejsce zamieszkania za granicą) wypłacanych przez podmiot będący nierezydentem. Mamy tu więc do czynienia z dwoma podmiotami będącymi nierezydentami a więc nie mającymi miejsca zamieszkania na terenie danego kraju. Jednym z tych podmiotów jest osoba fizyczna, która świadczy usługi lub wykonuje pracę na rzecz drugiego podmiotu, należącego do jednej z opisanych na wstępie kategorii podatników, również nie będącego rezydentem danego kraju, który jest dla danej osoby fizycznej usługobiorcą lub pracodawcą. Osoba fizyczna świadczy wspomniane usługi lub wykonuje pracę na terenie kraju, w którym nie ma swojego miejsca zamieszkania,a obowiązek składania informacji podatkowych, o którym mowa w/w przepisie dotyczy drugiego podmiotu, będącego usługobiorcą lub pracodawcą dla danej osoby fizycznej.

Zakres przedmiotowy informacji można podzielić na dwie grupy. Pierwsza wiąże się z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania. Informacja podatkowa powinna być bowiem składana tylko wówczas, gdy wynagrodzenie uzyskiwane przez nierezydenta może mieć wpływ na uzyskanie obowiązku podatkowego lub wysokość zobowiązania podatkowego osób otrzymujących wynagrodzenie. Wpływ ten może dotyczyć obowiązku podatkowego i zobowiązania podatkowego występującego w obu Państwach – stronach umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie bowiem z treścią art. 15 Konwencji Modelowej OECD zatytułowanego “Praca najemna” pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie, to wówczas wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie. Drugi przypadek dotyczy sytuacji, w której podmiot wypłacający wynagrodzenie dla nierezydenta za świadczone na rzecz rezydenta usługi bądź pracę – będący sam nierezydentem – bierze udział (bezpośredni lub pośredni) w zarządzaniu albo też posiada udział w kapitale rezydenta, uprawniający do co najmniej 5% wszystkich praw głosu. Stwarza to po stronie podmiotu zarządzanego lub podmiotu, w którego kapitale nierezydent ma określony przepisami prawa udział, obowiązek złożenia informacji podatkowej.Obowiązek sporządzania informacji występuje w przypadku jednoczesnego zaistnienia obydwu wymienionych w ustawie przesłanek.
Elementy jakie powinna zawierać składana informacja podatkowa ujęte zostały w § 7 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie informacji podatkowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 240, poz. 2061). Zgodnie z tym przepisem podmiot obowiązany do sporządzenia informacji przekazuje dane dotyczące identyfikacji podmiotu przekazującego informację, nierezydenta i podmiotu wypłacającego nierezydentowi wynagrodzenie a także czas pobytu nierezydenta w kraju, wysokość wynagrodzenia oraz formę i termin jego wypłaty, w zakresie w jakim, przy zachowaniu należytej staranności posiadał lub mógł posiadać takie dane. Informacje dotyczące kwoty wynagrodzenia powinny obejmować wynagrodzenie za pracę wykonywaną na terytorium RP. Nie złożenie w terminie lub złożenie informacji nieprawdziwej, właściwemu organowi, wbrew ciążącemu obowiązkowi, podlega sankcji karnej określonej w art. 80 ustawy Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930).

Zgodnie z przepisem tego artykułu “kto wbrew obowiązkowi nie składa w terminie właściwemu organowi wymaganej informacji podatkowej, podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych.§ 2. Płatnik, który wbrew obowiązkowi nie składa w terminie podatnikowi lub właściwemu organowi wymaganej informacji podatkowej, podlega karze grzywny do 180 stawek dziennych. § 3. Jeżeli informację określoną w § 1 lub 2 złożono nieprawdziwą, sprawca podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.§ 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1-3 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.”