W odpowiedzi na zapytanie z dnia 21.11.2003 r. skierowane do Izby Skarbowej w Rzeszowie (data wpływu do tut. Urzędu 2.12.2003 r.) uzupełnione pismem z dnia 16.12.2003 r. (data wpływu do Urzędu 17.12.2003 r.), na podstawie art. 14a ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), Urząd Skarbowy w Dębicy informuje o zakresie stosowania przepisów podatkowych w przedstawionym stanie faktycznym:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), podatnikowi przysługuje szereg odliczeń od dochodu z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne, ponoszonych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Za osobę pozostającą na utrzymaniu na podstawie art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa się między innymi dziecko podatnika. Podatnikowi przysługuje odliczenie wydatków na cele rehabilitacyjne osoby pozostającej na jego utrzymaniu, jeżeli dochody tej osoby niepełnosprawnej nie przekraczają w 2003 r. kwoty 9.120 zł.

Enumeratywne zestawienie wydatków uznanych za wydatki na cele rehabilitacyjne zawiera art. 26 ust. 7a powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 26 ust. 7c, podstawą do odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne jest posiadanie dowodu poniesienia tych wydatków, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, tj. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczanych do I grupy inwalidztwa, utrzymanie przez osoby niewidome psa przewodnika i używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczaną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne do lat 16, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Tym samym nie ma wymogu posiadania udokumentowania poniesionych wydatków w związku z przejazdem osoby niepełnosprawnej zaliczanej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności (co jest równoznaczne z II grupą inwalidztwa, o której mowa w powołanej wyżej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych) na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne samochodem stanowiącym własność osoby mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną. Obowiązkiem podatnika jest jednak uprawdopodobnić zasadność zastosowania odliczenia wydatków na ten cel.

W razie kontroli przez organy podatkowe należy udokumentować fakt korzystania z zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. Dokumentem takim może być na przykład karta zabiegów czy zaświadczenie rehabilitanta.

Reasumując Naczelnik Urzędu Skarbowego potwierdza stanowisko pani w niniejszej sprawie, jeżeli są spełnione wszystkie przytoczone warunki.