Zasadnicze kryterium zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów zawiera przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Przepis ten nie określa terminu kiedy koszty można odliczyć od przychodu podatnika.

Kwestię tę reguluje art. 15 ust. 4 ustawy. Stanowi on, że koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w roku podatkowym, którego dotyczą t.j. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego chyba, że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione. Z powyższego zapisu wynika, iż koszty uzyskania powinny się odnosić do tego roku podatkowego w którym dzięki nim uzyskano przychody.

Trzeba mieć także na względzie, iż według przepisu art. 7 ust. 2 ustawy, dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Podkreślić jednak należy, że nie zawsze możliwe jest ścisłe powiązanie konkretnych wydatków z konkretnymi przychodami z uwago np. na specyfikę działania podatnika, charakter wydatków czy stosowane zasady rachunkowości.

Aby powiązać koszty z właściwymi dla czasu ich skutkowania okresami sprawozdawczymi dokonuje się ich rozliczenia w czasie za pomocą rozliczeń międzyokresowych kosztów, których celem jest możliwie dokładne ustalenie kosztów działalności każdego okresu sprawozdawczego bez względu na to czy odnośne koszty poniesiono w poprzednich okresach sprawozdawczych, czy też odpowiadające bieżącym kosztom wydatki będą poniesione dopiero w okresach przyszłych. Do tego celu zastosować należy art. 39 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Czas i sposób rozliczenia wydatków powinien być uzasadniony charakterem rozliczonych kosztów, z zachowaniem zasady ostrożności. Dlatego też wskazując zasady zarachowania kosztów wynikające z przepisów art. 15 ust. 4 ustawy oraz w/w zasady należy wskazać na potrzebę pogrupowania kosztów uzyskania przychodów na:

-Koszty które w sposób bezpośredni można przypisać do określonego przychodu uzyskanego przez podatnika w roku podatkowym – koszty te podlegają uwzględnieniu w tym roku podatkowym w którym ten przychód został lub zostanie przez podatnika uzyskany,

-Koszty których nie można bezpośrednio i funkcjonalnie przypisać do określonego przychodu a zarazem w sposób bezpośredni przypisać do określonego okresu (roku podatkowego) działalności podatnika – te koszty podlegają uwzględnieniu w roku którego dotyczą.

Zgodnie z przedstawionymi zasadami rozliczenie kosztów i przychodów (art. 15 ust. 4) oraz ustalenie dochodu (art. 7 ust. 2) odnosi się do roku podatkowego to jednak zgodnie z zasadami art. 25 ust. 1 ustawy podatnik jest zobowiązany za każdy miesiąc roku podatkowego składać deklarację o wysokości dochodu osiągniętego od początku roku oraz odprowadzać zaliczkę na podatek w wysokości różnicy między podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego, a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące.

W związku z powyższym, przy ustalaniu momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku ze świadczeniem usług wymienionych w art. 15 ust. 3d pkt.3 ustawy o podatku dochodowym, należy zachować zasady wynikające z przedstawionych przepisów ustawy t.j. niezależnie od tego w którym miesiącu został poniesiony koszt, winien on być przypisany do roku podatkowego w którym wystąpi powiązany z nim przychód. Jednocześnie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów których nie można przyporządkować do konkretnego przychodu, mogą być rozliczone w dacie ich powstania.