W odpowiedzi na zapytanie zawarte w piśmie z dnia 1 kwietnia 2004 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tomaszowie Maz. działając na podstawie art. 14a § 1 i art. 17 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) przy przyjęciu, że podane w powyższym piśmie dane są zgodne ze stanem faktycznym i nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie administracyjne informuje, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Art. 22 ust. 4 w/cyt. ustawy podatkowej stanowi, że koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i ust. 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Zgodnie z ust. 5 w/w art. 22 ustawy podatkowej, u podatników prowadzących księgi rachunkowe (handlowe) koszty uzyskania przychodów objętych tymi księgami są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba, że zarachowanie ich nie było możliwe; w tym wypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Ust. 6 w/w art. 22 stanowi natomiast, że zasada określona powyżej ma zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Jeżeli zatem przy ewidencjonowaniu kosztów w księgach podatkowych stosowała Pani zasadę wyrażoną w w/cyt. art. 22 ust. 6 ustawy podatkowej, to zaewidencjonowane w koszty wynagrodzenia pracowników będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w momencie zarachowania. W przeciwnym przypadku wynagrodzenia będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w miesiącu wypłaty bądź postawienia ich do dyspozycji pracowników.