Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne oraz warunki ich odliczenia od dochodu określa art.26 ust.1 pkt.6 oraz pkt.7a-7d ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych / t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz 176 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 2003r. Zgodnie z wyżej powołanymi przepisami, odliczeniu od dochodu podlegają wydatki ponoszone przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, m.in. z tytułu zakupu i naprawy indywidualnego sprzętu ,urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności ( art.26 ust.7a pkt 3 ww. ustawy ). Pralka automatyczna jest niewątpliwie urządzeniem ułatwiającym czynności życiowe, jednakże ustawodawca w wyżej powołanym przepisie zawarł jeszcze dwa dodatkowe wymogi, których spełnienie uprawnia do skorzystania z ulgi uregulowanej w wyżej cytowanym przepisie. Tymi wymogami są: indywidualny charakter zakupionego sprzętu oraz jego niezbędność w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej, przy czym cechy te winny występować łącznie. Tak więc, zakupiony sprzęt rehabilitacyjny powinien charakteryzować się indywidualnym przeznaczeniem i niezbędnością w rehabilitacji oraz ułatwiać osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych. Każda sytuacja winna być rozpatrywana indywidualnie, a właściwym do stwierdzenia czy konkretne urządzenie, sprzęt czy też narzędzie ( w tym przypadku pralka automatyczna ), jest niezbędne w rehabilitacji oraz będzie ułatwiało wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności danej osoby, jest lekarz specjalista.

Do katalogu wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z przepisem art.26 ust.7a pkt 7 tejże ustawy zalicza się opłacanie przewodników osób niewidomych I i II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu , zaliczonych do I grupy inwalidztwa – w wysokości nie przekraczającej w 2003r. kwoty 2.280,00zł. Jednocześnie należy zauważyć, że odliczenie to (choć limitowane) nie przysługuje każdej osobie spełniającej ww. warunki , a jedynie tej osobie, która faktycznie poniosła przedmiotowy wydatek. Zatem, jeżeli podatniczka poniosła wydatki na opłacenie przewodników, mając na uwadze rodzaj inwalidztwa ( przy I grupie inwalidztwa – niepełnosprawność narządu ruchu ), należy uznać, iż przysługuje jej odliczenie z tego tytułu w 2003r.

Zgodnie z przepisami art. 26 ust.7a pkt 14 i ust. 7c, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się m.in. używanie samochodu osobowego stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nie przekraczającej w 2003r. kwoty 2.280,00 zł. Odliczenie to nie wymaga udokumentowania poniesionych wydatków. Jednocześnie spełniony musi być warunek, aby samochód stanowił własność osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną oraz aby był wykorzystywany dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne. W związku z powyższym podatniczka nie może z ww. tytułu odliczyć od dochodu kosztów przejazdów taksówkami do placówek leczniczo- rehabilitacyjnych.

Jednak zgodnie z art.26 ust.7a pkt 13 ww. ustawy, odliczeniu od dochodu podlega jednak odpłatny, udokumentowany ( np. rachunkami lub fakturami VAT ), konieczny przewóz na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

- osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego

- osoby niepełnosprawnej , zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu / w tym także taksówkami /.