Przepis art. 16 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), zwanej dalej "ustawą podatkową" stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Ze stanu faktycznego przedstawionego w zapytaniu Spółki wynikają następujące okoliczności: Spółka rozpoczęła inwestycję w dzierżawionej nieruchomości, polegającą na modernizacji budynków hotelowych. Ze względu na trudną sytuację finansową wstrzymano prace, a następnie, za zgodą właściciela nieruchomości, poddzierżawiono odpłatnie budynki z rozpoczętymi robotami, przy czym dzierżawca nie wyraża zgody na odkupienie poniesionych przez Spółkę nakładów, a jedynie na kontynuację prac. W rezultacie w księgach Spółki pozostaje, cyt.: "kwota jaką wydatkowano na inwestycje, której nie zakończyliśmy – środki trwałe w budowie".

W opinii Spółki nie ma potrzeby odpisania wartości nakładów w pozostałe koszty operacyjne, jako koszty zaniechanej inwestycji, gdyż będzie mogła amortyzować wartość tych nakładów od momentu zakończenia prac przez nowego dzierżawcę, kiedy ten uzyska pozwolenie na użytkowanie, przy czym będzie musiała stosować stawki amortyzacyjne takie same jak ów dzierżawca.

Odnosząc się bezpośrednio do przedstawionego w zapytaniu stanu faktycznego na tle powyższych uregulowań prawnych, organ podatkowy nie podziela stanowiska Spółki. W przypadku bowiem inwestycji w obcych środkach trwałych podstawowym kryterium pozwalającym na dokonywanie amortyzacji jest – w świetle cyt. wyżej art. 16a ust. 2 ustawy podatkowej – przyjęcie do używania, które jest konsekwencją zakończenia inwestycji. Z przedstawionych przez Spółkę okoliczności faktycznych wynika natomiast, że opisana inwestycja nie została przez Nią przyjęta do używania, gdyż nie została zakończona (w księgach figuruje jako środki trwałe w budowie). Nie zaistniała zatem podstawowa przesłanka uprawniająca do dokonywania amortyzacji podatkowej od wartości nakładów poniesionych na omawianą inwestycję w obcych środkach trwałych.

Faktu tego nie zmienia wspomniane przez Spółkę odpłatne poddzierżawienie budynków hotelowych. Taka sytuacja, co do zasady, oznacza bowiem tylko tyle, że z jednej strony występuje uzyskiwanie przychodów, z drugiej zaś odliczenie kosztów uzyskania przychodów z tytułu czynszu dzierżawnego należnego właścicielowi budynków (o ile taki stan ma miejsce w Spółce, gdyż nie wynika to wprost z Jej zapytania).

Należy tu nadmienić, że w omawianych budynkach, jak można wnosić z treści zapytania, Spółka nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej.

Jeśli zaś chodzi o amortyzowanie omawianej inwestycji w przyszłości, to obecnie nie jest możliwe zajęcie przez organ podatkowy jednoznacznego stanowiska w tej kwestii. Po pierwsze dlatego, że organ podatkowy nie może dokonywać oceny zdarzeń przyszłych (mogących zaistnieć nawet po kilku latach) na gruncie obecnie obowiązujących uregulowań prawnopodatkowych. Po drugie dlatego, że nie pozwala na to przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny. Nie wiadomo bowiem na jakich zasadach Spółka będzie używać dla celów swojej działalności gospodarczej ową inwestycję oraz w jakim stopniu, czy też w jaki sposób, poniesione na nią nakłady przełożą się na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów, zwłaszcza że z końcowej części pisma Spółki wynika, że to obecny dzierżawca (a nie Spółka) będzie użytkował omawiane budynki.

Natomiast w kwestii istnienia, czy też nie, potrzeby odpisania wartości przedmiotowych nakładów w pozostałe koszty operacyjne (zaniechanych inwestycji), Spółka musi zadecydować samodzielnie. Jest to bowiem zagadnienie z zakresu zasad rachunkowości, do wykładni których to zasad organ podatkowy nie jest właściwy rzeczowo. Przepisy ustawy o rachunkowości nie należą do kategorii przepisów prawa podatkowego. Zatem ocena sposobu księgowania określonych zdarzeń gospodarczych z punktu widzenia zasad rachunkowości wykracza poza ramy uprawnień organów podatkowych wynikające z dyspozycji art. 14a § 1 i § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa.

Dla celów podatku dochodowego poniesione koszty zaniechanych inwestycji nie stanowią kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 41 ustawy podatkowej.