INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. 2012r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2012r. (data wpływu 23 lipca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od gier hazardowych w zakresie braku opodatkowania podatkiem od gier organizowanych loterii audioteksowych z uwagi na stwierdzenie nieskuteczności ustawy o grach hazardowych w związku z brakiem niedopełnienia obowiązku notyfikacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od gier hazardowych w zakresie braku opodatkowania podatkiem od gier organizowanych loterii audioteksowych z uwagi na stwierdzenie nieskuteczności ustawy o grach hazardowych w związku z brakiem niedopełnienia obowiązku notyfikacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka była organizatorem loterii audioteksowych od kilku lat, także w okresie poprzedzającym wejście w życie ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, która weszła w życie 1 stycznia 2010 r. Spółka organizowała loterie na podstawie zezwolenia wydawanego przez odpowiednie organy tj. Ministra Finansów i/lub Dyrektora Izby Celnej. W okresie do dnia 31 grudnia 2009 r. w związku z tym, że loterie audioteksowe nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od gier Spółka nie uiszczała tego podatku. Sytuację zmieniła ustawa o grach hazardowych, która nałożyła podatek od gier w wysokości 25% na organizowane przez Spółkę loterie. Należy zaważyć, że usługi świadczone przez Spółkę stanowią usługi społeczeństwa informatycznego na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998, str. 37, z późn. zm.).

Spółka uzyskiwała wymagane zezwolenia zawsze na każdą loterię. Jedno z zezwoleń Spółka otrzymała w grudniu 2009 r. zatem na podstawie ustawy o grach i zakładach wzajemnych z 1992r. Zdaniem Spółki z uwagi na fakt, iż loteria rozpoczęła się przed wejściem w życie ustawy o grach hazardowych z 19 listopada 2009 r. nie powinien od tej loterii być nakładany podatek od gier. Ponadto zdaniem Spółki z uwagi na fakt, iż ustawa o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. powinna podlegać notyfikacji, czego nie dopełniono, loterie organizowane przez Spółkę nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od gier. Pojęcie „usługi” zostało zdefiniowane w § 2 pkt 1 rozporządzenia. Zgodnie z tą definicją jest to usługa w ramach społeczeństwa informacyjnego świadczona za wynagrodzeniem, bez obecności stron (na odległość), poprzez przesyłanie danych na indywidualne żądanie usługobiorcy, przesyłaną pierwotnie i otrzymywaną w miejscu przeznaczenia za pomocą sprzętu do elektronicznego przesyłania i przechowywania danych, włącznie z kompresją cyfrową, która jest w całości przesyłana, kierowana i otrzymywana za pomocą kabla, drogą radiową, przy użyciu środków optycznych lub innych środków elektromagnetycznych (droga elektroniczna).

W świetle uregulowań rozporządzenia usługa loterii audioteksowych jest świadczona na odległość oraz jest świadczona drogą elektroniczną, tym samym jest usługą w rozumieniu § 2 pkt 1 rozporządzenia.

„Droga elektroniczna” oznacza, że usługa jest przesyłana pierwotnie i otrzymywana w miejscu przeznaczenia za pomocą sprzętu elektronicznego do przetwarzania (włącznie z kompresją cyfrową) oraz przechowywania danych, która jest całkowicie przesyłana, kierowana i otrzymywana za pomocą kabla, odbiornika radiowego, środków optycznych lub innych środków elektromagnetycznych, zaś do usług, które nie są świadczone „na odległość” Dyrektywa zalicza usługi świadczone w fizycznej obecności dostawcy i odbiorcy, nawet jeżeli korzystają oni z urządzeń elektronicznych, a wśród nich wymienia udostępnienie gier elektronicznych w salonie przy fizycznej obecności użytkownika.

Unijny Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że przepisy ustawy o grach hazardowych stanowią potencjalnie „przepisy techniczne” w rozumieniu dyrektywy i w związku z tym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji. Zatem Spółka nienależnie uiszczała od dnia 1 stycznia 2011 r. podatek od gier.

Należy zwrócić uwagę na konsekwencje wynikające z nieterminowej notyfikacji, naruszenia procedury notyfikacji lub braku notyfikacji. W przypadku notyfikacji, która wpływa na przebieg procesu transpozycji aktu prawnego UE z uwagi na konieczność przeprowadzenia jej w trakcie procesu legislacyjnego, jej brak może skutkować niemożnością stosowania takich przepisów krajowych oraz koniecznością powtórzenia procesu legislacyjnego.

W przypadku notyfikacji dokonywanej po przyjęciu krajowych przepisów jej brak może skutkować wszczęciem przez Komisję Europejską postępowania w trybie art. 226 TWE z tytułu naruszenia obowiązków traktatowych.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Polska naruszyła przepisy dotyczące zgodności procedury uchwalania ustawy o grach hazardowych z prawem wspólnotowym. W szczególności chodzi o zapisy Dyrektywy 98/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego. Problem dotyczy niezrealizowania przez Rzeczpospolitą Polskę obowiązku notyfikacji Komisji Europejskiej ustawy z uwagi na fakt, że zawiera ona przepisy techniczne w rozumieniu ww. Dyrektywy. Istnienie konieczności notyfikacji potwierdza stanowisko Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wyrażone w orzeczeniu z dnia 26.10.2006r. w sprawie C-65/05 Komisja Wspólnot Europejskich v Republika Grecka, zgodnie z którym „Ustawowe przepisy krajowe zakazujące korzystania z wszelkich gier elektrycznych, elektromechanicznych i elektronicznych, w tym wszelkich, gier komputerowych, we wszelkich miejscach publicznych i prywatnych, z wyjątkiem kasyn, jak również korzystania z gier na komputerach znajdujących się w przedsiębiorstwach świadczących usługi internetowe, oraz poddające prowadzenie tych przedsiębiorstw obowiązkowi uzyskania specjalnego pozwolenia, należy uznać za przepisy techniczne w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 ustanawiającej procedurę udzielana informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, zmienionej dyrektywą 98/48. Zatem przepisy te powinny zostać notyfikowane Komisji na podstawie art. 8 ust. 1 dyrektywy 98/34. Tego obowiązku notyfikacji nie podważa, w rozumieniu art. 9 ust. 7 tiret pierwsze tej dyrektywy, konieczność przyjęcia ustawodawstwa krajowego w trybie przyspieszonej procedury w celu szybkiego i niezwłocznego rozwiązania problemu społecznego wywołanego działalnością w zakresie gier elektrycznych, elektromechanicznych i elektronicznych oraz ochrony w ten sposób porządku publicznego, jeśli zostanie ustalone, że w danym państwie członkowskim nie występuje żadna z sytuacji, o których mowa w art. 9 ust. 7.” (teza nr 3 wyroku).

W świetle ww. ustawa zawiera przepisy techniczne w rozumieniu ww. Dyrektywy, a Rzeczpospolita Polska uchybiła obowiązkowi notyfikacji jej zapisów Komisji Europejskiej. Na uchybienia związane z nieprzeprowadzeniem notyfikacji przy uchwalaniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych zwróciła także uwagę Najwyższa Izba Kontroli (KBF—4 101-05-00/2010 nr ewid. 29/2011/P10023/KBF Informacja o wynikach kontroli opodatkowania działalności gospodarczej podatkiem od gier).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przepisy ustawy o grach hazardowych podlegały obowiązkowi notyfikacji, tak w ogólności, jak i w zakresie zawartych w niej przepisów podatkowych. Reglamentacja w zakresie loterii audioteksowych poprzez nałożenie 25% podatku od gier, zakaz organizowania loterii przez podmioty z innych krajów UE skutkuje wprost ograniczeniem swobody świadczenia usług oraz przepływu kapitału — art. 56 TFUE. Tym samym przepis ustalający stawkę podatku na poziomie nie służącym celom fiskalnym, lecz regulacyjnym i reglamentacyjnym, należy traktować również jako przepis techniczny, tak jak inne przepisy o tej funkcji. Ponadto usługi loterii audioteksowych stanowiące przedmiot działalności Spółki zaliczają się do usług społeczeństwa informacyjnego, a w konsekwencji oznacza to, że ustawa o grach hazardowych w zakresie loterii audioteksowych podlegała obowiązkowi notyfikacji. Z uwagi na niedopełnienie obowiązku notyfikacji, ustawa nie miała zastosowania wobec Spółki, w konsekwencji Spółka nienależnie uiszczała podatek od gier od 1 stycznia 2010r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z uwagi na brak notyfikacji ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych, która powinna zostać notyfikowana przez Polskę (co potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 19 lipca 2012r. – C-213/11 (Fortuna), C-214/11 (Grand) oraz C-217/11 (Forta) – loterie organizowane przez Spółkę nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od gier...

Zdaniem Wnioskodawcy z uwagi na nieskuteczność ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych loterie organizowane przez Spółkę nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od gier. Ponadto loteria na zorganizowanie, której Spółka otrzymała zezwolenie w roku 2009, czyli przed dniem wejścia w życia ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. podlegają regulacji ustawie z 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, która nie przewidywała opodatkowania wobec loterii audioteksowych, zatem w ogóle nie była objęta reżimem ustawy z dnia 19 listopada 2009 r.

Odnosząc się do Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. U. L 204 z 21.7.1 998) należy wskazać, że wszystkie państwa członkowskie muszą być powiadamiane o przepisach technicznych planowanych przez inne państwa członkowskie. Dla zapewnienia tego celu Komisja Europejska ma zapewniony bezwzględny dostęp do niezbędnej informacji technicznej przed przyjęciem przepisów technicznych. Zatem państwa członkowskie są zobowiązane powiadamiać Komisję o swoich projektach w dziedzinie przepisów technicznych. W uzasadnieniu preambuły Dyrektywy zawarto także zastrzeżenie, że dla zapewnienia bezpieczeństwa prawnego państwa członkowskie powinny podać do wiadomości publicznej, że krajowe przepisy zostały przyjęte zgodnie z formalnościami określonymi w dyrektywie.

Dyrektywa ta została implementowana do krajowego porządku prawnego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U Nr 239, poz. 2039 ze zm.) oraz zmieniającym je rozporządzeniem z dnia 6 kwietnia 2004 r. (Dz. U, Nr 6, poz. 597), które wydane zostało w oparciu o art. 12 ust. 2 ustawy z 12 września 2002 r. o normalizacji (Dz. U. Nr 169, poz. 1386), a jej przepisy do prawa krajowego wprowadzone zostały prawidłowo.

Notyfikacji, w myśl § 4 ust. 1 rozporządzenia, co do zasady podlegają akty prawne zawierające przepisy techniczne, tj.: specyfikacje techniczne inne wymagania, przepisy dotyczące usług. regulacje wprowadzające zakaz produkcji, przywozu lub wprowadzenia produktu do obrotu, świadczenia usług lub prowadzenia działalności polegającej na świadczeniu usług (§ 2 pkt 5).

Ponadto na mocy § 5 rozporządzenia notyfikacji aktów prawnych podlegają akty prawne wyłączające stosowanie zasady swobodnego przepływu towarów z. wyjątkiem przypadków wymienionych w pkt 1-6 ust. 2 § 5 rozporządzenia. Zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia przez „specyfikacje techniczne” należy rozumieć specyfikację określającą cechy produktu, w szczególności w zakresie jakości, parametrów technicznych, bezpieczeństwa lub wymiarów, w tym w odniesieniu do nazewnictwa, symboli, badań, opakowania, znakowania lub oznaczania, a także procedury oceny zgodności tego produktu, jak również wymagania dotyczące metod i procesów produkcji produktów rolnych, produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi lub zwierzęta, produktów leczniczych i innych produktów, jeżeli wywierają one wpływ na cechy produktu.

Natomiast pojęcie „usługi” zostało zdefiniowane w § 2 pkt 1 rozporządzenia, Zgodnie z tą definicją jest to usługa w ramach społeczeństwa informacyjnego świadczona za wynagrodzeniem, bez obecności stron (na odległość), poprzez przesyłanie danych na indywidualne żądanie usługobiorcy, przesyłaną pierwotnie i otrzymywaną w miejscu przeznaczenia za pomocą sprzętu do elektronicznego przesyłania i przechowywania danych, włącznie z kompresją cyfrową, która jest w całości przesyłana, kierowana i otrzymywana za pomocą kabla, drogą radiową, przy użyciu środków optycznych lub innych środków elektromagnetycznych (drogą elektroniczną).

W świetle uregulowań rozporządzenia usługa loterii audioteksowych jest świadczona na odległość oraz jest świadczona drogą elektroniczną, tym samym jest usługą w rozumieniu § 2 pkt 1 rozporządzenia.

„Droga elektroniczna” oznacza, że usługa jest przesyłana pierwotnie i otrzymywana w miejscu przeznaczenia za pomocą sprzętu elektronicznego do przetwarzania (włącznie z kompresją cyfrową) oraz przechowywania danych, i która jest całkowicie przesyłana, kierowana i otrzymywana za pomocą kabla, odbiornika radiowego, środków optycznych lub innych środków elektromagnetycznych, zaś do usług, które nie są świadczone „na odległość” Dyrektywa zalicza usługi świadczone w fizycznej obecności dostawcy i odbiorcy, nawet jeżeli korzystają oni z urządzeń elektronicznych, a wśród nich wymienia udostępnienie gier elektronicznych w salonie przy fizycznej obecności użytkownika.

Kwestie związane z normalizacją tekstów prawnych zawierających normy techniczne wielokrotnie poruszano w orzecznictwie ETS. Z ich analizy wynika, że art. 8 i 9 Dyrektywy 83/189 (uchylonej przez Dyrektywę 98/31/WE) należy interpretować w ten sposób, że naruszenie obowiązku notyfikacji powoduje, iż odnośne regulacje techniczne nie mogą być stosowane, a zatem nie można się na nie powoływać w stosunku do jednostek (por. wyroki ETS z dnia 30 kwietnia 1996 r. C-194/94; z dnia 8 lipca 2007 r. C-20/05; z dnia 21 kwietnia 2005 r. C-267/03; z dnia 8 września 2005 r. C-303/04). Skutek naruszenia obowiązku notyfikacji w postaci braku związania albo treścią całego aktu prawnego albo treścią (normami prawnymi) jego poszczególnego przepisu (przepisów) nie budzi zastrzeżeń.

Zatem należy przyjąć, że notyfikacji powinien podlegać cały akt prawny, o ile zawiera on również przepisy techniczne, to skutek naruszenia obowiązku notyfikacyjnego. Powoduje to, że nawet uwzględnienie wniosku wystosowanego przez przedstawicieli branży automatów o niskich wygranych odnosi bezpośredni skutek dla Spółki IQ. Zatem po wyroku z dnia 19 lipca 2012 r. ETS w sprawie C-213/1 1, C-214/1 1, C-217/1 1, Spółka ma prawo powoływania się na nieskuteczność ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. i w konsekwencji żądania zwrotu nienależnie zapłaconego podatku od gier.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przepisy ustawy o grach hazardowych podlegały obowiązkowi notyfikacji, tak w ogólności, jak i w zakresie zawartych w niej przepisów podatkowych. Reglamentacja w zakresie loterii audioteksowych poprzez nałożenie 25% podatku od gier, zakaz organizowania loterii przez podmioty z innych krajów UE skutkuje wprost ograniczeniem swobody świadczenia usług oraz przepływu kapitału — art. 56 TFUE. Tym samym przepis ustalający stawkę podatku na poziomie nie służącym celom fiskalnym, lecz regulacyjnym i reglamentacyjnym, należy traktować również jako przepis techniczny, tak jak inne przepisy o tej funkcji.

Ponadto usługi loterii audioteksowych stanowiące przedmiot działalności Spółki zaliczają się do usług społeczeństwa informacyjnego, a w konsekwencji oznacza to, że ustawa o grach hazardowych w zakresie loterii audioteksowych podlegała obowiązkowi notyfikacji. Z uwagi na niedopełnienie obowiązku notyfikacji, ustawa nie miała zastosowania wobec Spółki, w konsekwencji Spółka nienależnie uiszczała podatek od gier od dnia 1 stycznia 2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), dalej zwaną „ustawą o grach”, grami losowymi są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik w szczególności zależy od przypadku, a warunki gry określa regulamin. Są to m.in. loterie audioteksowe, w których uczestniczy się przez:

1. odpłatne połączenie telefoniczne lub
2. wysyłanie krótkich wiadomości tekstowych (SMS) z użyciem publicznej sieci telekomunikacyjnej
   - a podmiot urządzający loterię oferuje wygrane pieniężne lub rzeczowe.
   
   

Loterie audioteksowe mogą być urządzane, na podstawie udzielonego zezwolenia, wyłącznie przez spółki akcyjne lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, mające siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Do tych spółek stosuje się przepisy ustawy z dnia 15 września 2000r. - Kodeks spółek handlowych, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 7 ust. 2 ustawy o grach).

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ustawy o grach ilekroć w ustawie jest mowa o grach hazardowych, rozumie się przez to gry losowe, zakłady wzajemne i gry na automatach, o których mowa w art. 2.

W myśl art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy o grach podatnikiem podatku od gier jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która prowadzi działalność w zakresie gier hazardowych na podstawie udzielonej koncesji lub zezwolenia, podmioty urządzające gry objęte monopolem państwa oraz uczestnicy turnieju gry pokera. Przedmiotem opodatkowania podatkiem od gier jest:

1. urządzanie gier hazardowych, z wyłączeniem loterii promocyjnych i pokera rozgrywanego w formie turnieju gry pokera;
2. udział w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy uznać, że podatnikiem podatku od gier jest m.in. podmiot urządzający loterie audioteksowe na podstawie stosownego zezwolenia, a przedmiotem opodatkowania podatkiem od gier jest urządzenie loterii audioteksowej.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest organizatorem loterii audioteksowych od kilku lat, także w okresie poprzedzającym wejście w życie ustawy o grach hazardowych, Spółka organizowała loterie na podstawie zezwolenia wydawanego przez odpowiednie organy. W okresie do dnia 31 grudnia 2009 r. w związku z tym, że loterie audioteksowe nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od gier Spółka nie uiszczała tego podatku. Sytuację zmieniła ustawa o grach hazardowych, która nałożyła podatek od gier w wysokości 25% na organizowane przez Spółkę loterie. Usługi świadczone przez Spółkę stanowią usługi społeczeństwa informatycznego na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998, str. 37, z późn. zm.). Spółka uzyskiwała wymagane zezwolenia zawsze na każdą loterię. Jedno z zezwoleń Spółka otrzymała w grudniu 2009r. zatem na podstawie ustawy o grach i zakładach wzajemnych z 1992r.

Jak wynika z art. 71 ust. 2 ustawy o grach przedmiotem opodatkowania podatkiem od gier jest urządzanie gier hazardowych, w tym przypadku loterii audioteksowej, której kwintesencją jest odpłatne połączenie telefoniczne lub wysyłanie krótkich wiadomości tekstowych (SMS) z użyciem publicznej sieci telekomunikacyjnej.

Biorąc pod uwagę opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stoi na stanowisku, że organizowane przez Wnioskodawcę loterie audioteksowe od dnia 1 stycznia 2010r. podlegają opodatkowaniu podatkiem od gier. Bez znaczenia na gruncie niniejszej sprawy jest fakt, że niektóre z zezwoleń na organizowanie i prowadzenie loterii Spółka uzyskała przed dniem wejścia w życie ustawy o grach hazardowych, bowiem opodatkowaniu tym podatkiem podlegają czynności objęte zakresem przedmiotowym niniejszej ustawy wykonywane w czasie jej obowiązywania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym stanie faktycznym należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do twierdzeń Wnioskodawcy jakoby loterie organizowane przez Zainteresowanego nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od gier z uwagi na brak obowiązku notyfikacji ustawy o grach hazardowych w pierwszej kolejności należy przywołać kwintesencję wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z dnia 19 lipca 2012r. w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 oraz C-217/11 Artykuł 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego, ostatnio zmienionej dyrektywą Rady 2006/96/WE z dnia 20 listopada 2006 r., należy interpretować w ten sposób, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie „przepisy techniczne” w rozumieniu tego przepisu, w związku z czym ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy wskazanej dyrektywy, w wypadku ustalenia, iż przepisy te wprowadzają warunki mogące mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów. Dokonanie tego ustalenia należy do sądu krajowego.

Treść tego wyroku wskazuje, że nie odnosi się on sytuacji przedstawionej we wniosku przez Zainteresowanego, a mianowicie dotyczy on bezpośrednio urządzania i prowadzenia automatów do gry o niskich wygranych poza kasynami i salonami gier i uznania potencjalnie za techniczne przepisy, które te czynności uniemożliwiają lub ograniczają. W wyroku tym Trybunał nie uznał jednoznacznie, że odpowiednie przepisy ustawy o grach hazardowych dotyczące tej materii są przepisami technicznymi i należy je notyfikować. Rozstrzygnięcie kwestii notyfikacji przepisów pozostawił kognicji polskich sądów administracyjnych.

W kwestii notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych i uznania jej odpowiednich zapisów za przepisy techniczne wypowiadały się już sądy administracyjne. W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego I SA/Op 34/12 z dnia 17 sierpnia 2012r. Sąd stwierdził, co następuje: (…) „Na tle rozważanej tu kwestii spornej w licznym już orzecznictwie sądów administracyjnych zgodnie przyjmuje się, że wysokość stawki podatkowej nie należy do sfery zharmonizowanej i państwa członkowskie Wspólnoty Europejskiej mogą swobodnie i samodzielnie kształtować wysokość zobowiązań podatkowych. W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy przepis art. 139 ust. 1 u.g.h. (określający stawkę podatku od gier) nie ma charakteru przepisu technicznego dotyczącego produktu lub usługi w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE - nie należy do żadnej kategorii przepisów technicznych wymienionej w art. 1 pkt 11 Dyrektywy (tj. "specyfikacji technicznych", które odnoszą się do produktu lub opakowania, "innych wymagań" zdefiniowanych w art. 1 pkt 4 czy też zasad (art. 1 pkt 5) ani też "zakazów" a zatem nie podlegał obowiązkowi notyfikacji”. W podobnym tonie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 22 sierpnia 2012r. (sygn. akt I SA/Gl 198/12).

Odnosząc się do powołanych w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy wyroków Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (C-194/94, C-20/05, C-267/03, C-303/04) tut. Organ podatkowy stoi na stanowisku, że brak jest sprzeczności pomiędzy tymi wyrokami a treścią rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. W wyrokach tych ETS stanął na stanowisku, że przepisy techniczne, w stosunku do których nie zachowano procedury notyfikacyjnej nie mogą być stosowane w stosunku do jednostek. Tymczasem, jak wynika z powołanych wyżej wyroków WSA, przepisy w zakresie przedmiotu opodatkowania podatkiem od gier oraz zastosowania właściwej stawki podatku nie mają przymiotu przepisów technicznych w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.