W odpowiedzi na zapytanie z dnia 24.02.2004 r. uzupełnione w dniu 5.03.2004 r. w sprawie odliczeń od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Jaśle, działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), informuje:

Ustawodawca określając zasady ustalania wysokości podatku dochodowego od osób fizycznych w przepisie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2003 r. postanowił, że podstawę obliczenia podatku stanowi dochód, po odliczeniu kwot „wydatków na cele rehabilitacyjne, ponoszonych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne”. Z powołanego powyżej przepisu wynika zatem, że podatnikowi będącemu osobą niepełnosprawną lub mającemu na utrzymaniu osobę niepełnosprawną przysługuje prawo do odliczenia od dochodu osiągniętego w roku podatkowym kwot wydatków poniesionych w danym roku na cele rehabilitacyjne.

Ustęp 7a powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa rodzaje wydatków, które uznaje się za wydatki poniesione przez podatnika na cele rehabilitacyjne. I tak, pkt 3 tego przepisu stanowi, że za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Użyte w tym przepisie, w celu skonkretyzowania, o jaki indywidualny sprzęt, narzędzia techniczne i urządzenia chodzi, określenie „niezbędnych w rehabilitacji” oznacza, że ustawodawca zalicza do niego tylko sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne mające cechy indywidualne i niezbędne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej oraz ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonywania wynika z niepełnosprawności. A zatem, aby skorzystać z odliczenia od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony sprzęt, urządzenia czy narzędzia techniczne powinno cechować ich indywidualne przeznaczenie i niezbędność w rehabilitacji oraz ułatwianie osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych.

Do urządzeń, które cechują się indywidualnym przeznaczeniem, o których mowa w zapytaniu należy niewątpliwie zaliczyć wydatki na zakup wkłuć do pompy insulinowej oraz pasków jako części składowych glukometru. Zatem zakup tych urządzeń uprawnia do skorzystania z prawa do ich odliczenia na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy, pod warunkiem, że osoba której dotyczy wydatek posiada dowód ich poniesienia oraz stosowne orzeczenie o rodzaju i stopniu niepełnosprawności. Przedmiotowe wydatki podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie były finansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Kas chorych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek innej formie. W przypadku gdy wydatki te były częściowo finansowane z tych funduszy, odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną z tych funduszy lub zwróconą z jakichkolwiek innych środków. Natomiast zakupiona waga, którą wykorzystuje pani do sprawdzania przyrostu wagi dziecka nie odznacza się indywidualnymi cechami niezbędnymi w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej, o których mowa w powołanym wyżej art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy. W związku z tym, iż jest to sprzęt powszechnego użytku (gospodarstwa domowego) poniesiony na zakup wagi wydatek nie podlega odliczeniu od dochodu na zasadach określonych w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za wydatki poniesione przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika na którego utrzymaniu pozostają osoby niepełnosprawne stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 uważa się także wydatki związane z używaniem samochodu stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dzieci niepełnosprawne do lat 16, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w 2003 r. kwoty 2.280 zł. Naczelnik tut. Urzędu Skarbowego podziela w tym względzie zaprezentowane w piśmie z dnia 5.03.2004 r. własne stanowisko pani w przedmiotowej sprawie, iż wydatki z tyt. używania stanowiącego własność pani samochodu osobowego na dowożenie dziecka na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu na zasadach określonych w powołanym powyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy. Za prawidłowy uznaje się również przedstawiony w zapytaniu sposób wyliczenia przedmiotowych wydatków tj. wg ilości przejechanych kilometrów i ryczałtowej stawki za 1 kilometr przebiegu określonej w odrębnych przepisach.