Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) opodatkowaniu podlega sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik świadczył jedynie usługę transportową, a nie był nabywcą przewożonego towaru.

Dlatego też firma, która zleciła podatnikowi przewóz towaru, który uległ zniszczeniu w wypadku, bezpodstawnie wystawiła fakturę VAT. Firma ta mając roszczenie o zapłatę odszkodowania w wysokości poniesionej szkody, mogła żądać zapłaty odszkodowania przez wezwanie do zapłaty, wystawienie noty, a w wypadku odmowy zapłaty wystąpić na drogę postępowania sądowego. Do powyższego stanu faktycznego nie można stosować nakazu z art. 33 ww. ustawy, gdyż dotyczy ona tylko czynności, o których mowa w art. 2 ustawy o PTU.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23, w tym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów między innymi odszkodowania z tytułu wad w wykonanych usługach (art. 23 pkt 19 ww. ustawy). W związku z powyższym zapłacone odszkodowanie stanowi stratę.

Otrzymana kwota odszkodowania z firmy ubezpieczeniowej nie stanowi przychodu podatnika, gdyż stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem są tylko otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.