W myśl art. 22h ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub w którym stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z obowiązującymi (od 5 września 2002 r.) przepisami ustawodawca daje podatnikom prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych w wysokości 30 % wartości początkowej fabrycznie nowych środków trwałych, zaliczanych do grup 3-6 Klasyfikacji. W związku z treścią art. 22k ust. 4 ww. ustawy tak ustalone odpisy amortyzacyjne mogą być dokonane już w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji.

Przy czym należy pamiętać, iż w myśl art. 22k ust. 6 podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w wysokości 30 % jednorazowo, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4, tj.:

- w równych ratach co miesiąc albo
- w równych ratach co kwartał, albo
- jednorazowo na koniec roku podatkowego.

W następnym roku podatkowym odpisy amortyzacyjne dokonuje się od wartości początkowej, stosując zasady zgodnie z art. 22k ust. 1 lub art. 22i. Jak wynika z treści ww. art. 22k ust. 6 przy wyborze metody degresywnej przyjmuje się wartość początkową nie pomniejszoną o odpisy dokonane w pierwszym roku amortyzacji. Art. 22k ust. 2 ww. ustawy dopuszcza podwyższanie przez podatników stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 3,0. Z dogodności tej mogą skorzystać podatnicy, których środki trwałe określone w art. 22k ust. 1 używane są w zakładzie położonym na terenie gmin o szczególnym zagrożeniu wysokim bezrobociem strukturalnym albo w gminie zagrożonej recesją i degradacją społeczną, których wykaz ustala Rada Ministrów. Stosownie do art. 22k ust. 1 w następnych latach podatkowych odpisy amortyzacyjne dokonuje się od wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku poodatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

Generalnie przyjęta zasada wyrażona w art. 22 ust. 8 ww. ustawy mówi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o. Ustawodawca jednak wprowadził pewne normy, które zakazują zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów. Stąd w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych, dokonywanych według zasad określonych w ustawie, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie tych środków we własnym zakresie, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Przepis ten wiąże się bezpośrednio z przewidzianymi przez ustawodawcę zwolnieniami przedmiotowymi od podatku. Stąd stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 46 wolne od podatku dochodowego są dochody otrzymane przez podatnika, jeżeli pochodzą one od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych instytucji finansowych ze środków bezzwrotnej pomocy, w tym ze środków programów ramowych badań, rozwoju technicznego i prezentacji Unii Europejskiej i z programów NATO, przyznanych na podstawie jednostronnej deklaracji lub umów zawartych z tymi państwami, organizacjami lub instytycjami przez Radę Ministrów, właściwego ministra lub agencje rządowe, w tym również w przypadkach, gdy przekazanie tych środków jest dokonywane za pośrednictwem podmiotu upoważnionego do rozdzielania środków bezzwrotnej pomocy. Ponadto należy dodać, iż zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków związanych z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych (na podstawie art. 22a-22o), nie stanowią przychodów z działalności gospodarczej.

Zatem otrzymana przez Podatników dotacja z funduszu Phare 2000 nie stanowi przychodu do opodatkowania a koszty związane z odpisami amortyzacyjnymi są uznawane za koszty podatkowe tylko w tej części, która odpowiada wydatkom sfinansowanym z własnych środków. Reasumując przyjęte rozwiązania są zgodne z obowiązującymi przepisami.