W odpowiedzi na Wasze pismo z dnia 23 grudnia 2003 r. (data wpływu do US 29 grudnia 2003 r., data wpływu do tut. Urzędu - 12 stycznia 2004 r.) nr FP/3113/2003 w sprawie interpretacji przepisów podatkowych, Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego na podstawie art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), wyjaśnia:

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) za koszty uzyskania przychodów uważa się wierzytelności odpisane jako nieściągalne, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne (zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy PDOP) i których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Istotą sprawy w zakresie tego postanowienia ustawy jest to, że aby uznać wierzytelność za nieściągalną i w konsekwencji za stanowiącą koszt uzyskania przychodów, konieczne jest spełnienie następujących warunków:
• wysokość wierzytelności wynika z ksiąg podatnika,
• wierzytelności zostały zarachowane jako przychody należne,
• podatnik posiada prawomocne orzeczenie sądu, z którego wynika wysokość wierzytelności, podatnik posiada postanowienie o nieściągalności wydane przez organ postępowania egzekucyjnego, nawet jeżeli wystąpił do organu postępowania egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe. Jednostka nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego całej wierzytelności przysługującej od dłużnika, a jedynie w części wynikającej z prawomocnego orzeczenia sądu skoro posiada postanowienie o nieściągalności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.