Ad. 1. Art. 1 ustawy z dnia 9 września 2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych ( Dz. U. Nr 86, poz. 959 z późn. zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających temu podatkowi.

Istotą umowy faktoringu jest sprzedaż na rzecz banku lub innej wyspecjalizowanej jednostki finansowej za określoną cenę, wierzytelności pieniężnej przysługującej przedsiębiorcy wobec dłużnika. Nie ulega wątpliwości, że jeżeli umowa o przeniesienie wierzytelności zawarta jest w oparciu o przepisy art. 509 i nast. ustawy z dnia 23.04.1964r. Kodeks cywilny ( Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) i przybierze postać którejkolwiek z umów wymienionych w art. 1 wspomnianej ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w szczególności umowy sprzedaży, powstaje obowiązek uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych. Jednakże umowy faktoringu nie można zakwalifikować jako umowy sprzedaży.

Przedmiotem sprzedaży bowiem są rzeczy i prawa majątkowe - natomiast faktoring koncentruje się wyłącznie na wierzytelnościach. Ponadto celem faktora nie jest nabycie, jak w przypadku umowy sprzedaży, lecz odniesienie pewnej korzyści majątkowej wyrażającej się w wysokiej prowizji faktoringowej. Umowa faktoringu zawiera w sobie elementy różnych umów, jednakże nie jest umową jednorodną, tym samym nie można jej zakwalifikować jako umowy sprzedaży ani innej czynności cywilnoprawnej wymienionej w ustawie.

W związku z powyższym umowa faktoringu, jako nie wymieniona w katalogu czynności cywilnoprawnych taksatywnie wymienionych w art. 1 powołanej wyżej ustawy nie jest przedmiotem podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ad. 2. W myśl ogólnej zasady określonej w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.16 ust.1.

Zgodnie z przepisem art.16 ust. 1 pkt 25 lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art.16 ust.2, czyli: