INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012, poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2012r. (data wpływu do tut. organu 3 lipca 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 października 2012r. znak:.US (data wpływu 1 października 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

­
• opodatkowania sprzedaży niezabudowanych działek (gruntów), dla których na dzień sprzedaży brak jest aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, a przeznaczenie danej działki pod zabudowę mieszkaniową lub/i komercyjną wynika ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy bądź analizy urbanistyczno-architektonicznej, której wyniki uprawniają do wydania decyzji o warunkach zabudowy, sklasyfikowanych wg ewidencji gruntów i budynków, jako użytki rolne, grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione lub grunty zabudowane i zurbanizowane – za nieprawidłowe,
• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych ze sporządzeniem niezbędnej dokumentacji przy sprzedaży nieruchomości przeznaczonych pod zabudowę, dla których w momencie sprzedaży istnieje już aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika przeznaczenie danej działki pod zabudowę, została wydana decyzja o warunkach zabudowy, lub w przypadku braku ww. dokumentów dla danego terenu wiążąca jest ewidencja gruntu, z której wynika przeznaczenie terenu pod zabudowę – za prawidłowe,
• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych ze sporządzeniem niezbędnej dokumentacji przy sprzedaży gruntów, których sprzedaż będzie zwolniona od podatku – za nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 1 października 2012r. znak: US (data wpływu 1 października 2012r.), o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

­
• opodatkowania sprzedaży niezabudowanych działek (gruntów), dla których na dzień sprzedaży brak jest aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, a przeznaczenie danej działki pod zabudowę mieszkaniową lub/i komercyjną wynika ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy bądź analizy urbanistyczno-architektonicznej, której wyniki uprawniają do wydania decyzji o warunkach zabudowy, sklasyfikowanych wg ewidencji gruntów i budynków, jako użytki rolne, grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione lub grunty zabudowane i zurbanizowane,
• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych ze sporządzeniem niezbędnej dokumentacji przy sprzedaży nieruchomości przeznaczonych pod zabudowę, dla których w momencie sprzedaży istnieje już aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika przeznaczenie danej działki pod zabudowę, została wydana decyzja o warunkach zabudowy, lub w przypadku braku ww. dokumentów dla danego terenu wiążąca jest ewidencja gruntu, z której wynika przeznaczenie terenu pod zabudowę,
• prawa do odliczenia podatku naliczonego faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych ze sporządzeniem niezbędnej dokumentacji przy sprzedaży gruntów, których sprzedaż będzie zwolniona od podatku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Gmina) wnosi o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek i prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku ze sprzedażą działek.

Przedmiotem wniosku jest następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT, dokonuje sprzedaży niezabudowanych działek (gruntów) przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową lub/i komercyjną. Przeznaczenie przedmiotowych działek pod zabudowę, w zależności od konkretnego przypadku, wynika z klasyfikacji w aktualnym planie zagospodarowania przestrzennego, lub, jeżeli nie ma aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego dla danej działki, z aktualnej i ważnej decyzji o warunkach zabudowy terenu, lub, jeżeli nie ma aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego, ani też nie obowiązuje żadna aktualna decyzja o warunkach zabudowy danego terenu, ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy bądź analizy urbanistyczno-architektonicznej, której wyniki uprawniają do wydania decyzji o warunkach zabudowy.

W celu dokonania sprzedaży powyższych działek, Gmina ponosi szereg niezbędnych wydatków, tj. nabywa usługi: wyceny działek; ogłoszeń w prasie o zamiarze sprzedaży; projektowe, związane z podziałem lub scalaniem działek; projektowe, związane z ustaleniem i okazaniem granic działek; sporządzania opinii dotyczących faktycznego wykorzystania działek; projektowe, związane ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (przy czym ten wydatek dotyczy tylko i wyłącznie pierwszej, ze wskazanych powyżej, kategorii działek budowlanych, tj. tych, dla których w momencie sprzedaży istnieje już aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika przeznaczenie danej działki pod zabudowę).

Wymienione powyżej wydatki dotyczą tylko i wyłącznie wskazanych na wstępie kategorii działek, przeznaczonych pod zabudowę. W szczególności, nie są to wydatki o charakterze ogólnym, które dotyczyłyby wszystkich gruntów posiadanych przez Gminę (w tym: np. zabudowanych bądź też w ogóle nieprzeznaczonych pod zabudowę – Gmina wprawdzie ponosi również takie wydatki, niemniej jednak niniejszy wniosek ich nie dotyczy). Wnioskodawca jest w stanie przyporządkować każdy z opisanych powyżej wydatków do konkretnej, sprzedawanej pod zabudowę działki. Gmina ponosi wskazane powyżej wydatki najczęściej na kilka miesięcy przed dokonywaną transakcją sprzedaży działek. Wynika to z faktu, że przedmiotowa sprzedaż odbywa się zasadniczo w ramach postępowania przetargowego, które trwa określony czas.

Wnioskodawca w piśmie z dnia 1 października 2012r. poinformował, iż:

Działki (grunty) niezabudowane, opisane we wniosku, które są przez Gminę przeznaczone do sprzedaży, dla których na dzień sprzedaży brak jest aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, a przeznaczenie danej działki pod zabudowę mieszkaniową lub/i komercyjną wynika z:

• studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy bądź
• analizy urbanistyczno-architektonicznej, której wyniki uprawniają do wydania decyzji o warunkach zabudowy,

są sklasyfikowanych wg ewidencji gruntów i budynków, w zależności od konkretnego przypadku, jako:

1. użytki rolne,
2. grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione,
3. grunty zabudowane i zurbanizowane.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dokonywana przez Gminę sprzedaż działek podlega opodatkowaniu VAT według podstawowej stawki VAT w dwóch przypadkach, gdy przeznaczenie danej działki pod zabudowę wynika z:
   • studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego,
   • analizy urbanistyczno-architektonicznej, wyniki której wiążą organ wydający decyzję o warunkach zabudowy...
2. Czy Gminie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego od wskazanych powyżej wydatków, tj.
   usług:
   • wyceny działek,
   • ogłoszeń w prasie o zamiarze sprzedaży,
   • projektowych, związanych z podziałem lub scalaniem działek,
   • projektowych, związanych z ustaleniem i okazaniem granic działek,
   • sporządzania opinii dotyczących faktycznego wykorzystania działek,
   • projektowych, związanych ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (w odniesieniu do pierwszej z opisanych kategorii działek budowlanych, tj. tych, dla których w momencie sprzedaży istnieje już aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika przeznaczenie danej działki pod zabudowę).
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy,

W analizowanej sprawie nie znajdzie zastosowania przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, przewidujący zwolnienie z opodatkowania VAT dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Dokonywana przez Gminę sprzedaż działek podlega opodatkowaniu VAT według podstawowej stawki VAT w każdym z przedstawionych powyżej wariantów.
2. Gminie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego od wskazanych powyżej wydatków.
   
   

Uzasadnienie

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawą o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei, przez towary, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Wykładnia cytowanego powyżej przepisu ustawy o VAT wskazuje jednoznacznie, iż ma on zastosowanie m.in. do gruntu, rozumianego na kanwie ww. ustawy jako rzecz. Konsekwentnie, sprzedaż działek dla celów opodatkowania VAT powinna być traktowana jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju. W ocenie organu, w analizowanej sytuacji nie znajdzie zastosowania przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, przewidujący zwolnienie z opodatkowania VAT dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Z cytowanego przepisu wynika bowiem w sposób jednoznaczny, iż przedmiotowe zwolnienie z VAT nie dotyczy sytuacji, w których sprzedawany grunt jest przeznaczony pod zabudowę. W celu stwierdzenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy odwołać się do przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003r. (dalej: ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym), w której uregulowane zostały zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej. W myśl art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Jednocześnie, stosownie do ust. 2 analizowanego artykułu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy. Ponadto, stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie Gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, należy do jej zadań własnych. Jednocześnie, w myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy, polityka przestrzenna Gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy. Wprawdzie studium to nie jest aktem prawa miejscowego, niemniej jednak jego postanowienia są wiążące dla Rady Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Podobnie jak studium analiza urbanistyczno-architektoniczna opracowana na podstawie przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wiąże organ wydający decyzje o warunkach zabudowy. Ponadto, zgodnie z art. 154 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami rzeczoznawca majątkowy szacując wartość nieruchomości będącej przedmiotem obrotu – w przypadku braku planu miejscowego przeznaczenie nieruchomości ustala na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy. Zatem, mając na uwadze cytowane powyżej treści ustaw, w ocenie Gminy, o przeznaczeniu danego terenu decyduje zasadniczo miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku przedmiotowego planu, decydująca w powyższym zakresie jest treść decyzji o warunkach zabudowy, wydanej w odniesieniu do danej działki lub opracowana dla niej analiza architektoniczno-urbanistyczna, która wiąże organ wydający decyzję. Niemniej jednak, wobec braku obu wskazanych powyżej dokumentów, o przeznaczeniu danego terenu decyduje treść postanowień zawartych w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Przedstawione stanowisko w zakresie pierwszych trzech przypadków (plan, decyzja, studium) znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych, wydawanych w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektorów Izb Skarbowych, w tym m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 4 sierpnia 2011r., sygn. IPTPP1/443-226/11-4/MS, interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 6 kwietnia 2011r. sygn. IPPP1-443-445/11-2/IGo, czy też Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi IPTPP2/443-777/11-7/PR i IPTPP2/443-777/11-8/PR z dnia 16.02.2012r., pomimo iż Najwyższy Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 17 stycznia 2011r. (I FPS 8/10) zajął odmienne stanowisko. Zdaniem Sądu, jeśli nie ma planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, to dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków. Na sposób opodatkowania jego sprzedaży nie wpływa natomiast studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Ponadto, jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 213, art. 1221 art. 129 ust. 1. Zgodnie natomiast z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r.do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa m.in. w cytowanym powyżej art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 23%. Zatem, w ocenie Gminy, w przypadku, gdy zgodnie z treścią któregokolwiek ze wskazanych na wstępie dokumentów, dana działka przeznaczona jest pod zabudowę, jej odpłatna dostawa nie jest objęta zwolnieniem z opodatkowania, przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT i konsekwentnie podlega opodatkowaniu VAT według podstawowej stawki tego podatku (obecnie 23%).

Ad. 2.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Z treści cytowanej powyżej regulacji wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom VAT, w sytuacji, gdy towary i usługi, przy nabyciu których został naliczony podatek, są następnie wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem, w celu dokonania oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, w każdym przypadku należy rozstrzygnąć, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT, zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz pozostają w związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi. Zdaniem Gminy, w analizowanym stanie faktycznym spełnione zostały obie ze wskazanych powyżej przesłanek. W szczególności:

1. w odniesieniu do analizowanych transakcji Gmina jest podatnikiem VAT oraz
2. poniesione przez Gminę wydatki mają bezpośredni związek z wykonywanymi przez nią czynnościami opodatkowanymi.
   
   

W przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, sprzedaż przedmiotowych działek jest uwarunkowana poniesieniem określonych wydatków, związanych z wyceną działek, ogłoszeniami w prasie o zamiarze ich sprzedaży, projektowaniem, mającym na celu podział lub scalanie działek, projektowaniem, prowadzącym do ustalenia i okazania granic działek, sporządzaniem opinii dotyczących faktycznego wykorzystania działek, czy też projektowaniem, związanym ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W ocenie Gminy, nie ulega wątpliwości, iż w analizowanym przypadku zastosowanie znajdzie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż bez poniesienia wskazanych powyżej wydatków sprzedaż działek byłaby zasadniczo niemożliwa lub bardzo utrudniona. Zdaniem Gminy jest bowiem oczywiste, iż aby sprzedać daną działkę, należy mieć stosowną wiedzę m.in. na temat przebiegu jej granic, czy też jej obecnym, faktycznym wykorzystaniu. Zdecydowanym ułatwianiem realizacji analizowanych transakcji jest również umieszczenie w prasie stosownego ogłoszenia o zamiarze dokonania przedmiotowej sprzedaży. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż wobec braku przedmiotowej informacji, potencjalni nabywcy nie mieliby zasadniczo wiedzy na temat ich sprzedaży, w wyniku czego nie stanęliby oni do przetargu lub też ich liczba byłaby na tyle niewielka, że zaproponowana przez nich cena mogłaby być dla Gminy niesatysfakcjonująca. Zatem, w ocenie Gminy, mając na uwadze fakt, iż w analizowanym przypadku spełnione zostały przesłanki zdefiniowane w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, Gminie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego. Zdaniem Gminy, stanowisko odmienne od przedstawionego powyżej pozostawałoby w sprzeczności z fundamentalną zasadą opodatkowania VAT, jaką jest zasada neutralności tego podatku, podkreślana wielokrotnie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, Gmina pragnie przytoczyć orzeczenie TSUE w sprawie C-37/95 Ghent Coal, w którym Trybunał stwierdził, iż „prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny”. Zdaniem Gminy, w zakresie analizowanych transakcji sprzedaży działek nie powinna być ona traktowana inaczej mniej korzystnie niż inne podmioty, dokonujące sprzedaży nieruchomości. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż tego typu podmioty mają prawo do odliczania podatku od wydatków związanych ze sprzedażą nieruchomości (w przypadku, gdy ich sprzedaż podlega opodatkowaniu VAT).

Jeżeli zatem, w analizowanym przypadku, Gmina jest podatnikiem VAT, na gruncie art. 15 ust. 1 i ust. 6 ustawy o VAT, i jednocześnie jest zobowiązana do odprowadzania VAT należnego z tytułu dokonywanej sprzedaży działek (podobnie jak inni przedsiębiorcy), powinna mieć ona prawo do odliczenia VAT naliczonego. Odmienne stanowisko w analizowanej kwestii byłoby nie tylko sprzeczne z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, ale także naruszałoby konstytucyjną zasadę równości wobec prawa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie:

­
• opodatkowania sprzedaży niezabudowanych działek (gruntów), dla których na dzień sprzedaży brak jest aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, a przeznaczenie danej działki pod zabudowę mieszkaniową lub/i komercyjną wynika ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy bądź analizy urbanistyczno-architektonicznej, której wyniki uprawniają do wydania decyzji o warunkach zabudowy, sklasyfikowanych wg ewidencji gruntów i budynków, jako użytki rolne, grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione lub grunty zabudowane i zurbanizowane – za nieprawidłowe,
• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych ze sporządzeniem niezbędnej dokumentacji przy sprzedaży nieruchomości przeznaczonych pod zabudowę, dla których w momencie sprzedaży istnieje już aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika przeznaczenie danej działki pod zabudowę, została wydana decyzja o warunkach zabudowy, lub w przypadku braku ww. dokumentów dla danego terenu wiążąca jest ewidencja gruntu, z której wynika przeznaczenie terenu pod zabudowę – za prawidłowe,
• prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług związanych ze sporządzeniem niezbędnej dokumentacji przy sprzedaży gruntów, których sprzedaż będzie zwolniona od podatku – za nieprawidłowe.

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Należy zauważyć, że w myśl art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Zgodnie z przepisem § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W świetle art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym, w szczególności zadania własne obejmują sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Tak więc, o ile sprzedaż niezabudowanych działek (gruntów) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, to wówczas w analizowanym przypadku, Gmina jest podatnikiem VAT, na gruncie art. 15 ust. 1 i ust. 6 ustawy o VAT, i jednocześnie jest zobowiązana do odprowadzania VAT należnego z tytułu planowanej sprzedaży działek.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Jednakże ustawodawca zwalniając z podatku od towarów i usług dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę nie sprecyzował w ustawie, jakimi kryteriami należy się kierować, aby ustalić przeznaczenie danego gruntu. O przeznaczeniu gruntu rozstrzyga bowiem odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego decyduje o kwalifikacji gruntu.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących na przykład gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu a nie jego klasyfikacją gleboznawczą. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych brak jest definicji pojęcia gruntu przeznaczonego pod zabudowę.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Tak więc charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia, czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej – przeznaczony pod zabudowę.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

W myśl art. 9 ust. 1 cyt. ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

Studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla Rady Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu (art. 9 ust. 4 i ust. 5 cyt. ustawy).

Zatem, o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. Jedynie w sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Należy również zauważyć, że o ile przeznaczenie terenu określa plan zagospodarowania przestrzennego, o tyle ewidencja gruntów i budynków jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych. Wynikające z niej zapisy są odzwierciedleniem (potwierdzeniem) stanu faktycznego i prawnego na dzień dokonania wpisu. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1, ust. 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.), informacje dotyczące gruntów znajdujące się w ewidencji dotyczą: położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych, a także stosunków właścicielskich. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków stanowią podstawę m. in. planowania przestrzennego, jednakże tylko w zakresie danych faktycznie w niej zawartych.

Jeżeli dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego lub nie wydano decyzji o warunkach zabudowy wówczas dopiero dla podstawy wymiaru podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2010r., sygn. akt I FPS 8/10, w którym rozstrzygnięto, iż w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym wyroku stwierdził, że przy rozstrzyganiu sporów w tej kwestii należy sięgnąć do rozwiązań zawartych w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej. Przepis art. 12 ust. 3 powołanej Dyrektywy stanowi, że do celów dostawy terenu budowlanego – „teren budowlany” oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. NSA powołał się na orzeczenie w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen a Belastingdienst Grote Ondememingen (Holandia), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjął, że do ustawodawstwa krajowego każdego państwa należy ustalenie definicji terenu budowlanego. Polski ustawodawca nie zdefiniował pojęcia dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę w ustawie o podatku od towarów i usług. A zatem do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/1 12/WE Rady.

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy – przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Natomiast odnosząc się do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego należy wskazać, iż zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym studium nie jest aktem prawa miejscowego. Postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej, nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, określa jedynie politykę przestrzenną gminy i wiąże wewnętrzne organy gminy w ich planach przy sporządzaniu projektów planów miejscowych. Można zatem stwierdzić że odnosi się jedynie do kierunku i sposobu działania organów i jednostek pozostających w systemie organizacji aparatu gminy przy sporządzaniu projektu przyszłego planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego. Studium jest jednym z etapów poprzedzających uchwalenie planu i nie może tym samym w żadnym przypadku stanowić podstawy do wydawania decyzji.

W związku z powyższym, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy bądź analiza urbanistyczno-architektoniczna, wyniki której wiążą organ wydający decyzję o warunkach zabudowy, nie są źródłem, prawa miejscowego, nie mogą być podstawą przy ustalaniu prawa do zwolnienia od podatku od towarów i usług przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy. Dla podstawy wymiaru podatku od towarów i usług wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Podkreślić należy, iż takie podejście do rozpatrywanej sprawy wynika ze zmiany stanowiska tut. organu wynikającej z linii orzecznictwa krajowego sądownictwa.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest opodatkowanie sprzedaży działek (gruntów) niezabudowanych, które są przez Gminę przeznaczone do sprzedaży, dla których na dzień sprzedaży brak jest aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, a przeznaczenie danej działki pod zabudowę mieszkaniową lub/i komercyjną wynika z:

• studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy bądź
• analizy urbanistyczno-architektonicznej, której wyniki uprawniają do wydania decyzji o warunkach zabudowy.
  
  

Ww. działki są sklasyfikowane wg ewidencji gruntów i budynków, w zależności od konkretnego przypadku, jako:

1. użytki rolne,
2. grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione,
3. grunty zabudowane i zurbanizowane.
   
   

Dokonując rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie należy przy ustaleniu statusu gruntu będącego przedmiotem sprzedaży, w przypadku braku aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również dla danej działki nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy danego terenu, kierować się ewidencją gruntów i budynków.

Z wniosku wynika, że są to grunty sklasyfikowane jako użytki rolne, grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione jak również grunty zabudowane i zurbanizowane.

Zatem, mając na uwadze powyższe oraz fakt, że skoro na dzień sprzedaży działek niezabudowanych brak jest aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, a przeznaczenie danej działki pod zabudowę mieszkaniową lub/i komercyjną wynika ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego bądź analizy urbanistyczno-architektonicznej, wyniki której wiążą organ wydający decyzję o warunkach zabudowy, planowana przez Gminę sprzedaż działek, sklasyfikowanych wg ewidencji gruntów i budynków, jako:

• użytki rolne, grunty leśne oraz zadrzewione i zakrzewione, korzystać będzie ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT,
• grunty zabudowane i zurbanizowane – podlegać będzie opodatkowaniu stawką podstawową, tj. stawką 23%, na podstawie art. 146a pkt 1 w związku z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.
  
  

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, z którego wynika, że w przypadku gdy dla danego gruntu brak jest aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy danego terenu to należy kierować się studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego terenu, należy uznać za nieprawidłowe.

Na marginesie należy wskazać, że w przypadku sprzedaży gruntów zabudowanych należy mieć na uwadze przepisy art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a w związku z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT.

Ad. 2.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ww. ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony (art. 88 ustawy o VAT).

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zatem, w celu dokonania oceny możliwości skorzystania z prawa do odliczenia, w każdym przypadku należy rozstrzygnąć, czy towary i usługi, przy zakupie których naliczono VAT:

• zostały nabyte przez podatnika tego podatku oraz
• pozostają w związku z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi.
  
  

Z treści wniosku wynika, że w celu dokonania sprzedaży działek Gmina ponosi szereg niezbędnych wydatków, tj. nabywa usługi:

1. wyceny działek,
2. ogłoszeń w prasie o zamiarze sprzedaży,
3. projektowe, związane z podziałem lub scalaniem działek,
4. projektowe, związane z ustaleniem i okazaniem granic działek,
5. sporządzania opinii dotyczących faktycznego wykorzystania działek,
6. projektowe, związane ze zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (w odniesieniu do pierwszej z opisanych kategorii działek budowlanych, tj. tych, dla których w momencie sprzedaży istnieje już aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika przeznaczenie danej działki pod zabudowę).
   
   

Wnioskodawca wniósł o rozstrzygnięcie kwestii, czy przysługuje mu prawo do odliczenia VAT naliczonego od opisanych we wniosku wydatków, dla których w momencie sprzedaży istnieje już aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika przeznaczenie danej działki pod zabudowę.

Należy zauważyć, iż w sytuacji gdy występuje związek dokonanych zakupów ze sprzedażą opodatkowaną, to wówczas Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących poniesione wydatki związane z przedmiotowymi działkami.

W ocenie Gminy, wymienione powyżej wydatki dotyczą tylko i wyłącznie wskazanych na wstępie kategorii działek, przeznaczonych pod zabudowę. W szczególności, nie są to wydatki o charakterze ogólnym, które dotyczyłyby wszystkich gruntów posiadanych przez Gminę (w tym: np. zabudowanych bądź też w ogóle nieprzeznaczonych pod zabudowę). Wnioskodawca jest w stanie przyporządkować każdy z opisanych powyżej wydatków do konkretnej, sprzedawanej pod zabudowę działki. Gmina ponosi wskazane powyżej wydatki najczęściej na kilka miesięcy przed dokonywaną transakcją sprzedaży działek. Wynika to z faktu, że przedmiotowa sprzedaż odbywa się zasadniczo w ramach postępowania przetargowego, które trwa określony czas.

Mając zatem na uwadze wskazany wyżej przepis art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy wydatki związane z gruntami, dla których w momencie sprzedaży istnieje już aktualny plan zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika przeznaczenie danej działki pod zabudowę, lub została wydana decyzja o warunkach zabudowy danego gruntu, to wówczas zostanie spełniony podstawowy warunek uprawniający do odliczenia podatku od towarów i usług wynikającego z faktur dokumentujących nabywane towary i usługi, tj. związek dokonanych zakupów ze sprzedażą opodatkowaną. Również w przypadku, gdy dla działek niezabudowanych brak jest aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania terenu oraz nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy gruntu lecz z ewidencji gruntów i budynków wynika, że jest to teren pod zabudowę, to także zostanie spełniony warunek do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z przedstawionych wydatków. Tym samym, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących poniesione wydatki związane z działkami, których sprzedaż podlegać będzie opodatkowaniu stawką 23% VAT.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu natomiast do działek niezabudowanych, w stosunku do których zostaną poniesione wydatki związane z usługami wymienionymi w pkt a-e (pytania), dla których to działek na dzień sprzedaży brak aktualnie obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego terenu, jak również nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy danego gruntu, a z ewidencji gruntów wynika, że jest to teren użytków rolnych, gruntów leśnych oraz zadrzewionych i zakrzewionych, to warunek o związku ponoszonych wydatków z czynnościami opodatkowanymi nie zostanie spełniony, a tym samym Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zatem, w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.