ODPOWIEDŹ na pyt. 1:
Aby stwierdzić, w jaki sposób opodatkowane są usługi, należy zidentyfikować miejsce świadczenia tych usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11.03.2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535) W zależności od rozstrzygnięcia tego zagadnienia obowiązywać będą świadczącego te usługi albo krajowe rozliczenia VAT, albo zasady obowiązujące w kraju, który zostanie ustalony jako miejsce świadczenia, bądź też w ogóle mogą go nie obowiązywać obowiązki w zakresie rozliczania podatku należnego z tytułu świadczonej usługi. Ustawodawca w ustawie o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca w wykazie czynności podlegających opodatkowaniu nie wymienił eksportu usług. Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług określona została w art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy, od powyższej zasady wprowadzono wyjątki zawarte w art. 27 ust. 2-6 oraz w art. 28 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Jeden z tych wyjątków dotyczący kategorii usług niematerialnych (m in. usługi tłumaczeń oraz usługi elektroniczne), został zawarty w art. 27 ust. 4 pkt 3 cytowanej ustawy. Zgodnie z cytowanym przepisem przy świadczeniu usług tłumaczeń oraz usług elektronicznych miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania. Cytowany przepis prawny ma zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy świadczący usługę tłumaczeń bądź usługę elektroniczną wykonuje ją dla odbiorców posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego lub podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę.
W związku z powyższym, jeżeli podatnik świadczy usługi tłumaczeń oraz usługi elektroniczne dla odbiorców nie posiadających siedziby czy też miejsca zamieszkania w kraju (Polsce), podlega ona uregulowaniom zawartym w przepisach art. 27 ust. 4 pkt 3. W przypadku, kiedy odbiorca usług mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, posiadający status podatnika z kraju innego niż usługodawca (wymóg bycia podatnikiem VAT UE zależy od przepisów konkretnego państwa członkowskiego) miejsce świadczenia usług a tym samym miejsce opodatkowania, zgodnie z cytowanym przepisem jest poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Wobec powyższego sposób, w jaki usługi te są opodatkowane, wynika z zasad określonych przez dane państwo członkowskie i tam też podatnik powinien się zwrócić do organu podatkowego w trybie przewidzianym przepisami obowiązującymi w danym państwie członkowskim. Natomiast polski podatnik zachowuje prawo do zwrotu podatku naliczonego związanego z wydatkami na świadczone usługi, co wynika z art. 86 ust. 8 ustawy z dnia 11.03.2004 r. To samo odnosi się do usług świadczonych na rzecz odbiorcy z krajów trzecich, nie wchodzących w skład Wspólnoty Europejskiej. Tutaj jednak katalog odbiorców jest szerszy, odnosi się do osób fizycznych, prawnych oraz jednostek organizacyjnych nie posiadających osobowości, nie tylko do podatników, jak to ma miejsce w przypadku państw należących do Wspólnoty Europejskiej. Sposób rozliczenia się z działalności w tym przypadku regulują przepisy państw trzecich, z nich wynika obowiązek lub jego brak rozliczenia się z administracją skarbową danego kraju.
W przypadku, kiedy podatnik świadczy usługę na rzecz podmiotu nie posiadającego statusu podatnika z kraju innego niż usługodawca, mającego siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, usługa zostanie opodatkowana według reguły ogólnej z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11.04.2004 r., tzn. według siedziby usługodawcy w Polsce. Również w przypadku, gdy podatnik podatku od wartości dodanej, będący nabywcą usług świadczonych przez wnioskodawcę jest zarejestrowany w kraju (Polsce) jako podatnik VAT (nie musi być zarejestrowany jako podatnik VAT-UE) usługa jest traktowana jako krajowa i opodatkowana według reguły wynikającej z art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy.

ODPOWIEDŹ na pyt. 2:
Podobnie jak w punkcie pierwszym niniejszej interpretacji, aby odpowiedzieć na pytanie, czy obowiązek naliczania i odprowadzania podatku z tytułu importu usług ciąży na wnioskodawcy, należy ocenić, gdzie jest miejsce świadczenia usług, zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług z dnia 11.03.2004 r. Ogólna zasada miejsca świadczenia usług została określona w art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy, powyższa zasada przewidziała liczne wyjątki, jednym z nich jest import usług o charakterze niematerialnym (usługi tłumaczeniowe, elektroniczne, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania - PKWiU 74.1, sprzedaż praw lub udzielania licencji lub sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich i inne określone w art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 11.03.2004 r.), które są świadczone przez usługodawców mających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju (Polski) na rzecz usługobiorców mających siedzibę lub miejsce zamieszkania w Polsce, miejscem świadczenia tych usług, tym samym miejscem opodatkowania, jest zawsze miejsce gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania usługobiorcy, czyli miejsce konsumpcji tych usług – stosownie do art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 11.03.2004 r. W związku z powyższym wnioskodawca jest zobowiązany do rozliczenia VAT z tego tytułu w Polsce, podatek należny z tytułu importu usług będzie wykazywał w deklaracji VAT –7 w odrębnej przeznaczonej do tego celu pozycji.
Odrębne reguły dotyczą miejsca opodatkowania wewnątrzwspólnotowej usługi transportu towarów, czyli usługi transportu towarów, której rozpoczęcie i zakończenie ma miejsce odpowiednio na terytorium dwóch różnych państw członkowskich. Według art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004R. zasadą jest, że miejscem świadczenia tej usługi jest miejsce, gdzie transport towarów rozpoczyna się. W tej sytuacji sposób opodatkowania określą przepisy państwa, w którym transport się rozpoczął. Ustawodawca w ust. 3 cytowanego wyżej artykułu uregulował przypadek, w którym to nabywca usługi podał dla tej czynności świadczącemu wewnątrzwspólnotową usługę transportu towarów numer, pod którym jest zidentyfikowany dla potrzeby podatku na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia transportu. We wskazanej sytuacji miejscem świadczenia usługi jest terytorium państwa członkowskiego, które wydało nabywcy ten numer. Zatem, jeżeli wnioskodawca poda dla tej czynności świadczącemu wewnątrzwspólnotową usługę transportu towarów numer, pod którym jest zidentyfikowany dla potrzeb podatku od towarów i usług w kraju (Polsce), będzie on zobowiązany do rozliczenia VAT w Polsce.
W przypadku, kiedy żaden z określonych w ustawie z dnia 11.03.2004 r. wyjątków dotyczących miejsca świadczenia usług nie znajduje zastosowania, stosuje się regułę ogólną z art. 27 ust. 1, zgodnie z którą, miejscem świadczenia usług jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi – miejsce gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności –miejsce stałego zamieszkania. W związku z powyższym usługi: DTP (skład i łamanie tekstu), usługi doradztwa inne niż określone w art. 27 ust. 4 cytowanej ustawy, usługi hotelowe, świadczone przez wnioskodawcę będą podlegały opodatkowaniem od podatku od towarów i usług w Polsce.

ODPOWIEDŹ na pyt. Nr 3:
Organ podatkowy nie jest władny rozstrzygać tych kwestii, ponieważ są one uregulowane w przepisach wydanych przez inne państwa członkowskie Wspólnoty Europejskiej, bądź państwa trzecie. W interesie wnioskodawcy leży zapoznanie się tymi przepisami – być może istnieje wymóg ewidencjonowania dokumentów związanych ze świadczeniem przez niego usług.

ODPOWIEDŹ na pyt. Nr 4:
Zarówno w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, zasad wystawiana faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie maja zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97 poz. 971) jak i w ustawie o podatku od towarów i usług z dnia 11.03.2004 r. wśród koniecznych elementów faktury nie wymieniono podpisu. Tym samym zniesiono wymóg podpisywania faktur przez osoby uprawnione do ich wystawiania i otrzymywania. Jest to zgodne z obowiązującą od 01.01.2004 r. w państwach Unii Europejskiej dyrektywą 2001/115/EC, określającą zasady fakturowania, która wskazuje, iż państwa członkowskie nie mają prawa wymagać podpisu na fakturze. Ustawa o podatku od towarów i usług z dnia 11.03.2004 r. daje delegację Ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych do określenia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji, w drodze rozporządzenia sposobów i warunków wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej. W związku z faktem, iż na dzień dzisiejszy Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie wydał wskazanego wyżej rozporządzenia, więc zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem z dnia 27 kwietnia 2004 r. podatnik nie ma możliwości wystawiania i przesyłania faktur droga elektroniczną.

ODPOWIEDŹ na pyt. Nr 5:
Zgodnie z art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy nieposiadający siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium kraju, podlegający obowiązkowi zarejestrowania się jako podatnicy VAT czynni obowiązani są ustanowić przedstawiciela podatkowego. Podany wyżej przepis jak i wskazany przez wnioskodawcę art. 152. ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11.03.2004 r.) może być stosowany jedynie na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i dotyczy jedynie podatników niemających siedziby lub stałego miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. W przedstawionej przez wnioskodawcę sytuacji nie znajduje on zastosowania. Podatnik świadczy usługi zarówno w krajach Wspólnoty Europejskiej jak i w krajach do niej nie należących i to od przepisów obowiązujących w tych krajach będzie zależało, czy istnieje obowiązek ustanowienia przedstawiciela podatkowego. Nie ma obowiązku zgłaszania faktu ustanowienia przedstawiciela podatkowego w innym państwie niż w Polsce do organu podatkowego w Polsce.

ODPOWIEDŻ na pyt. Nr 6:
Mimo iż podatnik VAT będzie wykonywał poza terytorium Polski czynności, które nie podlegają opodatkowaniu w Polsce będzie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku związanego z ich świadczeniem. Uprawnienie to wynika z treści art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11.03.2004 r., według którego podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczane, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami. Określenie „poza terytorium kraju” jest bardzo szerokie, obejmuje swym zakresem zarówno terytoria państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej jak i terytoria państw trzecich, nie należących do Wspólnoty. Zatem jeżeli wnioskodawca świadczy usługi poza terytorium kraju a podmiotem zobowiązanym do obliczenia i odprowadzenia podatku od tych czynności jest usługobiorca mający siedzibę za granicą, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów zrealizowanych w kraju, również importowanych, które zostały wykorzystane do wykonania danej usługi za granią, pod warunkiem spełnienia warunków opisanych wyżej tj. podatnikowi przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku w Polsce (nie może być to usługa podlegająca zwolnieniu w Polsce) oraz posiada on dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z czynnościami wykonanymi poza terytorium kraju.
W okolicznościach określonych w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. podatnik ma nie tylko możliwość odliczenia podatku naliczonego, ale i dokonania jego zwrotu. Zgodnie z art. 87 ust. 4 pkt 2 cytowanej wyżej ustawy na umotywowany wniosek podatnika kwota różnicy podatku podlegająca zwrotowi w terminie 60 dni od dnia złożenia deklaracji (podatnik realizuje obrót opodatkowany stawkami niższymi niż 22 procent lub dokonał zakup środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji) ulega podwyższeniu, jeżeli podwyższenie kwoty zwrotu jest uzasadnione kwotą podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1. ustawy z dnia 11.03.2004 r. – kwotą podatku naliczonego związanego z dostawami towarów lub świadczeniem usług poza terytorium kraju (Polski), jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami. W art. 87 ust. 5 cytowanej ustawy postanowiono również, że na umotywowany wniosek podatnikom dokonującym dostawy towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju przysługuje zwrot kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. w terminie określonym w ust. 4 art. 87 cytowanej ustawy, czyli wciągu 60 dni od dnia złożenia deklaracji. W tej sytuacji chodzi o podatników krajowych, którzy realizują w okresie rozliczeniowym wyłącznie czynności poza terytorium kraju i niedokonującym sprzedaży opodatkowanej w kraju (Polsce). W związku z powyższym, jeżeli wnioskodawca dla celów prowadzonej za granica działalności nabywa w Polsce towary lub usługi lub tez dokonuje ich importu w związku z czym występuje u niego z tego tytułu podatek naliczony przepis art. 87 ust. 4 pkt 2 oraz ust. 5 ustawy z dnia 11.03.2004 r. umożliwia mu odzyskanie tego podatku. Podobnie, jak w przypadku odliczenia podatku naliczonego, podatnik musi wykazać w organie podatkowym okoliczności prowadzonej działalności za granicą. W szczególności, ze kwoty podatku naliczonego, których zwrotu się domaga mogłyby być odliczone, gdyby te czynności były wykonywane na terytorium kraju, żądając zwrotu musi posiadać dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami – rejestr dokumentów wskazujących wielkość żądanego zwrotu.