Działając na podstawie art.14a § 1 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997 r. Nr 137 poz. 926 ze zm.) udzielam informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego dotyczącego ustalania dochodów z działalności kantorowej.Działalność kantorowa jest prowadzona na podstawie uzyskanego zezwolenia wydanego przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego.Zgodnie z art.14 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. - Prawo dewizowe (Dz. U. z dnia 20002 r. Nr 141 poz. 1178 ze zm.) - osoba, która uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności kantorowej, jest obowiązana zapewnić co najmniej:
1)Prowadzenie w sposób trwały i ciągły ewidencji wszystkich operacji powodujących zmianę stanu wartości dewizowych i waluty obcej,
2)Prowadzenie w godzinach działalności kantoru, ciągłego kupna i sprzedaży wartości dewizowych, będących przedmiotem obrotu,
3)Wydawanie dowodów kupna i sprzedaży, imiennych lub na okaziciela, przy każdej transakcji kupna lub sprzedaży wartości dewizowych, będących przedmiotem obrotu.

Zgodnie z § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 03 września 2002 r. w sprawie warunków technicznych i organizacyjnych prowadzenia działalności kantorowej, szczegółowego sposobu prowadzenia ewidencji i wydawania dowodów kupna i sprzedaży wartości dewizowych oraz wzoru wniosku o udzielenie zezwolenia na prowadzenie działalności kantorowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 145, poz. 1274) , podmiot, który uzyskał zezwolenie na prowadzenie działalności, oprócz wymogów przewidzianych powyżej, powinien:
1)prowadząc ewidencję operacji powodujących zmianę stanu wartości dewizowych, będących przedmiotem obrotu, i waluty polskiej - zapewnić w każdym momencie możliwość ustalenia aktualnego stanu kasy w poszczególnych wartościach,
2)zapewnić bieżącą ekspozycję komunikatów Narodowego Banku Polskiego, zawierających informacje o walutach będących przedmiotem obrotu w kantorze.Ponadto powyższa ewidencja obejmuje;
1) datę przeprowadzenia transakcji;
2) określenie rodzaju transakcji (kupno - sprzedaż - dekretacja księgowa),
3) nazwę i ilość wartości będących przedmiotem transakcji,
4) cenę (kurs waluty) i równowartość transakcji w złotych.Wpis do ewidencji powinien być dokonany niezwłoczne po zrealizowaniu transakcji.

W przypadku obrotu walutą obcą dowody kupna i sprzedaży, o których mowa w art. 14 ust.1 pkt 3 ustawy - Prawo dewizowe powinny zawierać:
1)imię, nazwisko i adres klienta oraz cechy dokumentu tożsamości, jeśli dowód kupna lub sprzedaży ma być imienny;
2)nazwę lub symbol oraz kwotę sprzedanych (skupionych) walut obcych;
3)kurs waluty i równowartość transakcji w złotych;
4)pieczątkę z oznaczeniem kantoru i datę wystawienia;
5)pieczątkę imienna i podpis kasjera.

Wskazana powyżej ewidencja obrotu wraz z dowodami dokonanych transakcji jest obowiązkowa - stanowi podstawę ujęcia zapisów zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym w prowadzonej księdze rachunkowej - zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. Nr 76 poz. 694 ze zm.). Ponadto zgodnie z §1 pkt 2 i § 2 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2002 r. Nr 234 poz.1971 ze zm.) - zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujący do dnia 31 grudnia 2004r. czynności wymienione w załączniku Nr 1 do rozporządzenia.Wskazany załącznik Nr 1 do tego rozporządzenia w pozycji 18 zawiera usługi pośrednictwa finansowego o symbolu PKWiU 65 do których zalicza się prowadzenie działalności kantorowej.W świetle powyższego wskazane powyżej dowody i ewidencja obrotu stanowią podstawę ustalenia dochodu.

Zgodnie z § 8 ust.1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 września 2002 r. w sprawie warunków technicznych i organizacyjnych prowadzenia działalności kantorowej, szczegółowego sposobu prowadzenia ewidencji i wydawania dowodów kupna i sprzedaży wartości dewizowych oraz zwrotu wniosku o udzielenie zezwolenia na prowadzenie działalności kantorowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 154 poz. 1274) - podmiot uprawniony do prowadzenia działalności może z ważnych przyczyn zawiesić jej prowadzenie, zawiadamiając o tym pisemnie właściwy oddział NBP.

Jednocześnie, informuję iż dokonywanie szacowania podstawy opodatkowania, zgodnie z art. 23 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926 ze zm.) - należy do uprawnień organu podatkowego, tj. w tym przypadku urzędu skarbowego.Art. 23 Ordynacji podatkowej reguluje w ten sposób specyficzne działanie organów podatkowych, dokonywane w ramach postępowania zmierzającego do wydania decyzji wymiarowej. Oszacowanie podstawy opodatkowania jest instytucją wyjątkową, naruszającą - z konieczności - zwykły tryb dokonywania wymiaru podatku.Uprawnień do dokonywania oszacowania podstawy opodatkowania nie posiada podatnik.