Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Bank skupuje wierzytelności “fakturowe”, świadcząc usługi tzw. pełnego faktoringu. Nabywając wierzytelność wypłaca klientowi kwotę stanowiącą wartość wierzytelności pomniejszoną o dyskonto, prowizje i inne opłaty.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy obrotem, stanowiącym podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług, jest kwota należna z tytułu sprzedaży ( pojęcie to zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy obejmuje również świadczenie usług ), pomniejszona o kwotę należnego podatku. W myśl powołanego przepisu ustawy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. W związku z tym, co do zasady, podstawa opodatkowania w przypadku umów faktoringu obejmuje wszelkie składniki wynagrodzenia, niezależnie od postaci czy nazwy, należne faktorowi od faktoranta z tytułu zawartej umowy ( dyskonto, prowizja, odsetki ).

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług / Dz. U. Nr 54, poz. 535 / zwolnione są od podatku usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem usług ściągania długów oraz faktoringu ( pkt. 5 ). Oznacza to, że w/w usługi nie korzystają ze zwolnienia, a osiągany z tytułu ich świadczenia obrót podlega opodatkowaniu.

Odnośnie obowiązku podatkowego mają zastosowanie zapisy art. 19 ust. 1, 4 i 5 stanowiące, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, a jeśli dostawa towaru lub wykonanie usługi winno być udokumentowane fakturą, to obowiązek powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. W związku z powyższym, jeśli obowiązek podatkowy, określony na podstawie w/w przepisów, powstał po 1 maja 2004 r. to z uwagi na brak przepisów przejściowych do w/w usług mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. / Dz. U. Nr 54, poz. 535 /.