W odpowiedzi na pismo w sprawie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działając w oparciu o art. 14 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w L. informuje:
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350) w 1992 r. wolne od podatku dochodowego były odszkodowania otrzymywane na podstawie przepisów prawa administracyjnego, prawa cywilnego i na podstawie innych ustaw, z wyjątkiem przewidzianych w prawie pracy odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę oraz odpraw wypłacanych na podstawie odrębnych przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy. Zatem renty uzupełniające, jako odszkodowania wypłacone na podstawie przepisów prawa cywilnego korzystały ze zwolnienia od podatku dochodowego.
Ustawą z dnia 6 marca 1993 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 1993 r. Nr 28, poz. 127) art. 21 ust. 1 pkt 3 omawianej ustawy otrzymał brzmienie:
„Wolne od podatku dochodowego są odszkodowania otrzymane na podstawie przepisów prawa administracyjnego, prawa cywilnego i na podstawie innych ustaw, z wyjątkiem:
a) przewidzianych w prawie pracy odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
b) odpraw wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy,
c) rent, których tytuł prawny stanowią przepisy prawa cywilnego lub inne ustawy”.
Zgodnie z art. 17 ust. 2 cytowanej ustawy z dnia 6 marca 1993 r. nowe brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 3 weszło w życie z dniem ogłoszenia z mocą od 1 stycznia 1993 r.

W związku z powyższym od 1 stycznia 1993 r, renty uzupełniające podlegały opodatkowaniu.
Z dniem 1 stycznia 1994 r. na mocy art. 1 pkt 6 lit. b) ustawy z dnia 16 grudnia 1993 r. o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania i niektórych innych ustaw (Dz. U. z 1993 r. Nr 134, poz. 646) z art. 21 ust. 1 pkt 3 omawianej ustawy o podatku dochodowym skreślono lit. c), co oznaczało, że z tym dniem renty wypłacone na podstawie przepisów kodeksu cywilnego ponownie zostały zwolnione od podatku dochodowego. Taki stan rzeczy obowiązywał do 31 grudnia 2002 r.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1182) od 1 stycznia 2003 r. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymał brzmienie;
„Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem :
a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
b) odpraw i odszkodowań wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy,
c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku pracy,
d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane na zasadach, o których mowa w art. 27 ust. 1,
g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód.

Jak z powyższego wynika, żeby odszkodowanie korzystało ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych jego wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw z wyjątkiem odszkodowań i odpraw wyszczególnionych w pkt a) - g).
Zgodnie z art. 444 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa.
Jak z powyższego wynika przepisy kodeksu cywilnego nie określają ani wysokości ani też zasad ustalania rent wyrównawczych, mówią tylko o odpowiedniej rencie, a zatem renty te są wyłączone spod zwolnienia wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2003 r.

Zatem w świetle przytoczonego wyżej stanu prawnego renta wyrównawcza wypłacana w oparciu o art. 444 k.c. na podstawie ugody w roku 2003 nie korzystała ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych.
Natomiast na podstawie art. 1 pkt 10 lit. a) ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2003 r. Nr 202, poz. 1956) do art. 21 ust. 1 dodano pkt 3c o treści: „wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki na przyszłość”. Oznacza to, że od dnia 1 stycznia 2004 r. renty uzupełniające wypłacone na podstawie art. 444 k.c. są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych.