Spółka zwróciła się pismem z dnia 20.05.2004 roku do Naczelnika Lubuskiego Urzędu Skarbowego - o udzielenie informacji w zakresie stosowania prawa przedstawiając następujący stan faktyczny.

Spółka jako podatnik VAT UE dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Z reguły ta dostawa odbywa się na warunkach DDU miejsce przeznaczenia wskazane przez nabywcę towaru lub dostawy na bazie CIF, czyli granicy. Zgodnie z brzmieniem art. 42 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 zwana dalej ustawą o VAT) dla zastosowania stawki VAT 0% do wyżej wymienionych transakcji, podatnik przed złożeniem deklaracji za miesiąc ma obowiązek posiadać dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora), z których jednoznacznie wynika, że towar został dostarczony do miejsca przeznaczenia na terytorium kraju członkowskiego inne niż terytorium kraju (Polska). Spółka dokonuje transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do kontrahenta zarejestrowanego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych dla potrzeb podatku VAT w Grecji. Transport odbywa się w sposób kombinowany tj. najpierw transport drogowy, potem morski a następnie znowu drogowy. Na każdym odcinku tego transportu towarzyszy odrębny list przewozowy.

Na tle opisanego stanu faktycznego i w świetle przywołanych powyżej przepisów Spółka przedstawiła następujące pytanie:
1. Jaki dokument ma być przedstawiony jako dokument przewozowy? Czy mają to być łącznie wszystkie dokumenty przewozowe tj. list przewozowy na terenie kraju, list morski – konosament i list przewozowy na terenie Grecji, czy też wystarczy aby dokumentem tym był list przewozowy na terenie Grecji, gdyż ten dokument w sposób jednoznaczny potwierdza fakt wywozu poza terytorium kraju towaru objętego wewnątrzwspólnotową dostawą towarów?

Spółka stanęła na stanowisku, iż wystarczającym jest list przewozowy na terenie Grecji, gdyż z tego dokumentu wynikać będzie jednoznacznie iż towar został dostarczony do miejsca przeznaczenia, tak jak wymaga tego przepis art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Działając w oparciu o art. 14a § 1 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, ze zm.) Naczelnik Lubuskiego Urzędu Skarbowego w Zielonej Górze wyjaśnia.

Artykuł 42 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że aby do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zastosować stawkę 0% podatnik przed złożeniem deklaracji za dany okres rozliczeniowy (miesiąc kwartał) musi posiadać w swej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju (Polski) i zostały dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Dowodami tymi (zgodnie z treścią art. 42 ust. 3 ustawy o VAT) są następujące dokumenty, jeżeli dokumenty te jednoznacznie potwierdzają dostarczenie do nabywcy znajdującego się poza Polską towarów, będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów:
- dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
- kopia faktury dostawy,
- specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,dokument potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju wspólnotowego niż Polska.

Powyższe dokumenty są konieczne i zarazem wystarczające by do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zastosować stawkę 0%. Użyty w przedmiotowym artykule zwrot „łącznie” oznacza, iż wszelkie wyżej wymienione dokumenty muszą potwierdzać dostarczenie do nabywcy znajdującego się poza Polską towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Brak, któregokolwiek z wyżej wymienionych dokumentów w świetle zapisu art. 42 ust. 1 ustawy o VAT i użytego sformułowania „łącznie” oznaczałby dla podatnika niemożliwość objęcia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawką 0%, analogicznie sytuacja kształtowałaby się w przypadku gdyby jeden z wyżej wymienionych dokumentów nie odzwierciedlał - zgodnego z pozostałymi – faktu dostarczenia do nabywcy znajdującego się poza Polską towarów.

Mając na względzie zapis art. 42 ust. 3 pkt 1, w którym ustawodawca użył liczby mnogiej stanowiąc o dokumentach otrzymanych od przewoźnika należy stwierdzić, iż Spółka winna posiadać łącznie wszystkie dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika potwierdzające dostarczenie towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, gdyż tylko komplet wyżej opisanych dokumentów obrazuje rzeczywisty przebieg wewnątrzwspólnotowej dostawy objętej stawką 0%, a nie tylko ostatni odcinek dostawy do miejsca przeznaczenia tj. Grecji. Używając liczby mnogiej zwrotu „dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika” ustawodawca zapobiegł wątpliwościom interpretacyjnym, które mogły powstawać właśnie w przypadku gdy transport odbywa się w sposób kombinowany i każdemu odcinkowi transportu towarzyszy odrębny list przewozowy. Tak więc jako dokument przewozowy Spółka winna przedstawić wszystkie dokumenty potwierdzające transport na trasie wewnątrzwspólnotowej dostawy, a więc list przewozowy na terenie kraju z zakładu Spółki do portu, list morski czyli konosament oraz list przewozowy na terenie Grecji czyli miejsca dostarczenia towaru.