W odpowiedzi na zapytanie podatnika z dnia 13.02.2004 r. (data wpływu - 16.02.2004 r.) dotyczące podatkowej klasyfikacji wydatków związanych z reprezentacją i reklamą Naczelnik Urzędu Skarbowego, działając na podstawie art. 14 a § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), wyjaśnia co następuje:

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. ) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 wyżej cyt. ustawy.

W świetle przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. Wyrażając własne stanowisko w sprawie, stosownie do treści art. 14 a § 2 Ordynacji podatkowej, podatnik wywodzi, że przekazywane na rzecz sekcji koszykówki kwoty winny stanowić dla podatnika koszty nielimitowanej reklamy, gdyż znak firmy jest prezentowany na bandach boiska, na strojach zawodników jak też w trakcie imprez sportowych w formie ulotek reklamowych. Zdaniem podatnika również przekazanie na konto bankowe określonej kwoty mającej na celu rozwój sekcji koszykówki będzie wydatkiem poniesionym w ramach reprezentacji i reklamy.

Mając na uwadze treść oraz zakres zapytania a także przytoczone przepisy prawa tutejszy organ podatkowy wyraża następującą ocenę prawną stanowiska pytającego:

Podstawowe znaczenie w przedmiotowej sytuacji będzie miała dla zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jego prawidłowa klasyfikacja do odpowiedniej grupy. Ustawodawca przewidział bowiem ograniczenie w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków na cele reprezentacji oraz reklamy niepublicznej. Limit ten wynosi 0,25% przychodu podatnika. Tak więc do kosztów uzyskania przychodów zaliczamy, zgodnie z treścią wskazanego powyżej art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1. do wysokości nie przekraczającej 0,25% przychodów - wydatki na reprezentację i reklamę niepubliczną,

2. w całości wydatki na reklamę publiczną, czyli skierowaną do anonimowego lub szerokiego kręgu odbiorców.

Ponieważ w potocznym rozumieniu reklama oznacza działania mające na celu zachwalanie lub zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania (utrzymania) kontaktów gospodarczych, nabywania towarów - podstawę zakwalifikowania poniesionego przez podatnika kosztu jako wydatku na reklamę publiczną stanowi warunek, że reklama winna być skierowana do anonimowego odbiorcy, do szerokiego kręgu potencjalnych konsumentów lub użytkowników, czyli zawsze do nieoznaczonego adresata. Reklama taka winna być prowadzona w miejscu ogólnie dostępnym, w sposób umożliwiający zapoznanie się z treścią reklamową masowemu odbiorcy.

Opierając się na ustalonym w tym zakresie orzecznictwie Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał, że reklama publiczna może dotyczyć nie tylko oferowanych towarów ale także samej firmy i jej znaku, jak ma to miejsce w przedmiotowej sytuacji. Zatem w ocenie tutejszego organu podatkowego prezentowanie znaku firmy podatnika zarówno na strojach zawodników sportowych jak też podczas imprez sportowych spełnia warunki reklamy prowadzonej publicznie w inny sposób niż w środkach masowego przekazu, ponieważ krąg odbiorców reklamy nie jest ograniczony. Uczestnikiem imprez sportowych może być bowiem każdy a nie tylko indywidualnie oznaczone osoby. Równocześnie podkreślenia wymaga, że podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów może być jedynie wydatek właściwie udokumentowany, pozostający w związku lub służący zwiększeniu przychodu i faktycznie poniesiony.

Natomiast Naczelnik Urzędu Skarbowego nie podziela zawartego w ww. piśmie stanowiska podatnika, że przekazanie na konto bankowe określonej kwoty pieniędzy mającej na celu rozwój sekcji koszykówki będzie także stanowiło koszty reprezentacji i reklamy podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu. W ocenie tutejszego organu podatkowego podatnik dokonując świadczenia w zamian za które nie może oczekiwać świadczenia wzajemnego wyczerpuje podjętymi w tym zakresie działaniami znamiona darowizny. Cechą charakterystyczną umowy darowizny jest bowiem brak ekwiwalentności dokonanego świadczenia.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakres ulgi z tytułu darowizny określa w brzmieniu obowiązującym od l stycznia 2004 r. przepis art. 26 ust. 1 pkt 9 wyżej cyt. ustawy zgodnie z którym podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu m.in. kwot darowizn przekazanych na cele:

a) określone w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego, organizacjom, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy o działalności pożytku publicznego prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych określonych w tej ustawie, realizującym te cele,

b) kultu religijnego, w wysokości dokonanej darowizny, nie więcej jednak niż 350 zł.

Tym samym literalne brzmienie cytowanego powyżej przepisu wskazuje, że dokonane przez podatnika darowizny pieniężne do łącznej wysokości 350 zł będą miały wpływ na zmniejszenie dochodu do opodatkowania pod warunkiem przekazania ich, stosownie do treści art. 3 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 24.04.2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873) organizacjom pozarządowym, nie będącymi jednostkami sektora finansów publicznych, w rozumieniu przepisów o finansach publicznych, i niedziałającymi w celu osiągnięcia zysku, osobom prawnym lub jednostkom nie posiadającym osobowości prawnej utworzonym na podstawie przepisów ustaw, w tym fundacjom i stowarzyszeniom z zastrzeżeniem, że przekazanie darowizny winno nastąpić na cele określone w art. 4 powyższej ustawy (np. na upowszechniania kultury fizycznej i sportu). W związku z powyższym podatnik winien ocenić czy dokonana przez niego darowizna na sekcję koszykówki wypełni określone powyżej warunki. W świetle powyższego Naczelnik Urzędu Skarbowego podziela stanowisko podatnika jedynie w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na reklamę prowadzoną publicznie w inny sposób niż w środkach masowego przekazu, tj. związaną z prezentacją znaku firmy w trakcie imprez sportowych, z uwzględnieniem zawartych powyżej zastrzeżeń.