W odpowiedzi na zapytanie podatnika z dnia 10.01.2004 r. (data wpływu - 14.01.2004 r.) dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości zasądzonej kwoty poniesionej w latach poprzednich w związku z nieskutecznym uzyskaniem koncesji na transport międzynarodowy, której nie można odzyskać od osoby pośredniczącej w przedmiotowych formalnościach, Naczelnik Urzędu Skarbowego, działając na podstawie art. 14 a § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), wyjaśnia co następuje:

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. ) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 wyżej cyt. ustawy.

W świetle przepisu art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.Stosownie natomiast do art. 23 ust. 2 ww. ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2) postanowieniem sądu o:

a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub

b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub

c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Wyrażając własne stanowisko w sprawie, stosownie do treści art. 14 a § 2 Ordynacji podatkowej, podatnik wywodzi, że wartość kwoty poniesionej przez niego w latach poprzednich w związku z nieskutecznym uzyskaniem koncesji na transport międzynarodowy, której nie może odzyskać od osoby pośredniczącej w przedmiotowych formalnościach winna stanowić koszty uzyskania przychodu 2003 r., gdyż została poniesiona w celu uzyskania przychodu, jednocześnie w ww. okresie uwiarygodniona w zakresie jej nieściągalności poprzez postanowienie Komornika Sądu Rejonowego z dnia 10.12.2003 r. Zdaniem podatnika pomimo, że poniesienie wydatku nie zostało odpowiednio udokumentowane, tj. z pominięciem zasady pisemności, to wyrok sądu orzekający zwrot powyższej kwoty na rzecz podatnika uwiarygodnił jej poniesienie. Mając na uwadze treść oraz zakres zapytania a także przytoczone przepisy prawa tutejszy organ podatkowy wyraża następującą ocenę prawną stanowiska pytającego:

Odnosząc się do twierdzenia podatnika o uwiarygodnieniu poniesienia kwoty poprzez wyrok sądu wskazać należy przepis art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Dokumenty urzędowe, które sporządzane są przez organy sądownicze Państwa potwierdzają różnego rodzaju okoliczności związane z faktami mającymi znaczenie dla stosunku podatkowo prawnego. Tym samym, w ocenie tutejszego organu podatkowego uznać należy, że wyrok Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 11.09.2001 r. potwierdza istnienie w przedmiotowej sprawie przysługującego podatnikowi roszczenia w kwocie 14.950 zł.

Natomiast, żeby stwierdzona w powyższych okolicznościach wierzytelność mogła zostać uznana na gruncie prawa podatkowego za koszt uzyskania przychodu, w świetle wymogów cytowanego powyżej art. 23 ust. 1 pkt 20 winna zostać zarachowana jako przychód należny (art. 14 ustawy) a następnie jej nieściągalność winna zostać udokumentowana zgodnie z jednym z przedstawionych powyżej sposobów.

Równocześnie tutejszy organ podatkowy nadmienia, że ponieważ przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) nie przewidują wydawania postanowienia o nieściągalności wierzytelności - postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego należy uznać za równoznaczne z nieściągalnością wierzytelności. W związku z powyższym Naczelnik Urzędu Skarbowego uznaje, że powyższa wierzytelność, której nieściągalność została udokumentowana w sposób przewidziany prawem (art. 23 ust. 2 pkt 1) będzie podlegała zaliczeniu w koszty uzyskania przychodu roku 2003 pod warunkiem wcześniejszego jej zarachowania jako przychód należny.