Stosownie do postanowień art. 6 § 1 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. o ustroju kolegiów do spraw wykroczeń (Dz. U. Nr 12, poz. 118 ze zm.) członków kolegium – w liczbie określonej przez prezesa sądu rejonowego – wybierały rady gmin, których obszar był objęty właściwością kolegium, spośród kandydatów zamieszkałych lub zatrudnionych na terenie gminy.

Według stanu prawnego obowiązującego w latach 1999-2001 na podstawie art. 19 ww. ustawy członkom kolegium zamieszkałym poza miejscowością, w której odbywały się posiedzenia kolegium, przysługiwały diety oraz zwrot kosztów przejazdu i noclegu, według przepisów w sprawie diet i innych należności z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju.

Zgodnie z art. 20 tej ustawy, członkowie kolegium otrzymywali również wynagrodzenia, o wysokości którego rozstrzygało z kolei rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 1 marca 1991 r. w sprawie zasad wynagradzania za udział w posiedzeniach kolegiów do spraw wykroczeń (Dz. U. Nr 23, poz. 96). I tak w myśl § 1 ust. 1 tego rozporządzenia, w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 1992 r. zmieniającego ww. rozporządzenie (Dz. U. Nr 40, poz. 170) do września 2000 r., za udział w posiedzeniu kolegium do spraw wykroczeń przy sądzie rejonowym, urzędzie górniczym, zwanym dalej „kolegium”, przysługiwało wynagrodzenie, które stanowiło procent przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w kwartale poprzedzającym termin posiedzenia kolegium, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego stosownie do przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym i wynosiło dla:

1) przewodniczącego składu orzekającego - 2,4%,
2) członków składu orzekającego - 2,2%,
3) protokolanta – jeżeli czynność tę wykonywała osoba nie będąca pracownikiem sądowym - 2% - (...).

Następnie, w wyniku kolejnej zmiany § 1 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 17 maja 2000 r. (Dz. U. Nr 65, poz. 778) od września 2000 r. za udział w posiedzeniu kolegium do spraw wykroczeń przy sądzie rejonowym, zwanym dalej „kolegium”, przysługiwało wynagrodzenie, które stanowiło procent kwoty bazowej dla osób, o których mowa w art. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej (Dz. U. Nr 110, poz. 1255 i z 2000 r. Nr 19, poz. 239), której wysokość, ustaloną według odrębnych zasad, określała ustawa budżetowa i wynosiła dla:

1) przewodniczącego składu orzekającego - 2,7%
2) członków składu orzekającego - 2,5%
3) protokolanta – jeżeli czynność tę wykonywała osoba nie będąca pracownikiem sądowym - 2.3% - (...).

Zgodnie z art. 13 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 ze zm. oraz tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się wynagrodzenia (przychody) otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powołania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek.

Niewątpliwie zatem członkowie kolegium ds. wykroczeń wykonywali czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych, jednakże wynagrodzenia jakie otrzymywali nie korzystały ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie były one dietami. Zwolnienie od podatku miało zastosowanie jedynie do kwot wypłacanych z tytułu zwrotu kosztów podróży.

W związku z powyższym wynagrodzenia jakie otrzymywali członkowie kolegium ds. wykroczeń podlegały opodatkowaniu na podstawie art. 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, iż dochody te należało wykazać w rocznym zeznaniu podatkowym kumulujac je z innymi dochodami, a nastrepnie obliczyć należny podatek od sumy dochodów.