INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2011 r. (data wpływu 7 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku od usług stołówkowych i kateringowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku od usług stołówkowych i kateringowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prawa handlowego (Wnioskodawca) jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka w ramach prowadzonej działalności nabywa od podmiotów trzecich usługi kateringowe, stołówkowe, gastronomiczne. Zakup usług kateringowych ma miejsce w przypadku spotkań z kontrahentami, w trakcie narad i szkoleń organizowanych dla pracowników, a także w ramach nałożonych wymogów wynikających z Kodesu pracy; jak dla usług stołówkowych opisanych poniżej. W przypadku zakupu usług stołówkowych Spółka wypełnia nałożony na nią jako pracodawcę przepis art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm. ) czyli obowiązek zapewnienia posiłków profilaktycznych pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych (tutaj głównie obniżona temperatura). Szczegółowo przypadki i warunki ich wydawania zostały określone w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60 poz. 279).

Do dnia 31 grudnia 2010 r. podatek naliczony od usług kateringowych i stołówkowych jako klasyfikowanych pod pozycją 55.5 PKWiU był odliczany przez Spółkę od podatku VAT należnego stosownie do reguł przewidzianych w art. 86 ustawy o podatku od towarow i usług. Spółka nie odliczała natomiast podatku naliczonego VAT od usług gastronomicznych sklasyfikowanych pod pozycją 55.3 PKWiU zgodnie z art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych.

Z dniem 1 stycznia 2011 roku uchylony został art. 8 ust. 3 ustawy o podatku od towarow i usług, który stanowi, że usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji.

Od 1 stycznia 2011 roku dla celów podatku VAT obowiązuje Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji wyrobów i Usług (Dz. U z 2008 r. Nr 207 poz. 1293 z późn. zm. dalej jako PKWiU ).

W okresie obowiązywania dla celów podatku od towarow i usług starej PKWiU tj. do dnia 31 grudnia 2010 r. usługi gastronomiczne klasyfikowane były w grupowaniu 55.3 natomiast usługi cateringowe i stołówkowe w grupowaniu 55.5. W konsekwencji usługa kateringowa oraz stołówkowa i usługa gastronomiczna były traktowane dla celów statystycznych, a w rezultacie również dla celów VAT jako dwie różne usługi, a tym samym jak wskazano wyżej Spółka odliczała od usług kateringowych i stołówkowych podatek VAT. Obecnie gdy obowiązuje nowe PKWiU z 2008 r. w dziale 56 PKWiU sklasyfikowane są usługi związane z wyżywieniem. Usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering) sklasyfikowano pod symbolem PKWiU 56.21 natomiast „Pozostałe usługi gastronomiczne” - pod symbolem 56.29, gdzie wymienione zostały również usługi stołówkowe (PKWiU 56.29.2). Nadal zatem ustawodawca odróżnia usługi gastronomiczne od kateringowych i stołówkowych. Z dniem 1 stycznia 2011 r. uchylono przepis art. 8 ust. 3, zgodnie z którym usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, były identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji. Zatem obecnie usługi można definiować również za pomocą innych środków. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług gastronomicznych ani kateringowych. (Dopiero rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w art. 6 zawiera definicję usług restauracyjnych kateringowych. Rozporządzenie to jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 roku, ma prawo odliczania podatku od towarów i usług naliczonego od nabytych u podmiotów zewnętrznych usług stołówkowych i kateringowych...

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nabywane usługi kateringowe i stołówkowe mają związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Do dnia 1 stycznia 2011 r. te dwie usługi były traktowane jako usługi odrębne, z uwagi na ich klasyfikację według rozporządzenia w sprawie PKWiU, oraz dlatego, że dostrzeżono odmienne cechy obu tych rodzajów usług jak chociażby odmienność miejsca ich świadczenia. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN, katering to usługa polegająca na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie gotowych potraw lub na organizacji przyjęć. W świetle powyższego można uznać, że usługi kateringowe różnią się od usług gastronomicznych miejscem spożycia posiłków przygotowanych przez usługodawcę, albowiem usługa gastronomiczna polega na przygotowaniu i podaniu posiłku w miejscu, w którym jest on przyrządzany (np. restauracja), podczas gdy katering obejmuje dodatkowo dostarczenie przygotowanych posiłków w miejsce wskazane przez zamawiającego (np. siedziba firmy, gdzie owe posiłki są spożywane). Mimo usunięcia z ustawy o VAT przepisu art. 8 ust. 3, który stanowi, że usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji (albowiem nowa PKWiU wciąż odróżnia obie te usługi) zdaniem Spółki nadal czym innym w świetle przepisów ustawy o VAT będzie usługa gastronomiczna, a czym innym usługa kateringowa. Usługa kateringowa, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości stanowi dostawę towarów, co z kolei wyłącza ją spod regulacji art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Z dostawą mamy do czynienia wówczas, gdy elementy świadczenia usług poprzedzające i towarzyszące dostawie artykułów żywnościowych nie mają charakteru przeważającego. Równocześnie ETS uznał, że działalność kateringowa stanowi świadczenie usług, o jakim mowa w art. 6 dyrektywy, chyba, że przedsiębiorstwo cateringowe dostarcza jedynie standardowe dania bez świadczenia dodatkowych usług, albo inne szczególne okoliczności dowodzą, że dostawa gotowych dań stanowi przeważający element transakcji ponieważ w niniejszym przypadku na rzecz spółki dostarczane są dania standardowe, będące w ofercie przedsiębiorcy kateringowego, niewyszukane jak ma to miejsce np. przy okazji różnorakich przyjęć okolicznościowych to oczywistym jest, że przeważającym elementem tych usług jest właśnie dostawa towaru, a nie przygotowanie samego posiłku, co dostatecznie odróżnia tę usługę od usługi gastronomicznej.

Również art. 6 rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca obowiązującego od 1 lipca 2011 r. traktuje usługi restauracyjne i kateringowe jako usługi polegające na dostarczaniu gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo żywności i napojów, przeznaczonych do spożycia przez ludzi, wraz z odpowiednimi usługami wspomagającymi pozwalającymi na ich natychmiastowe spożycie. Dostarczanie żywności lub napojów stanowi jedynie element większej całości, w której muszą przeważać usługi. Usługi restauracyjne polegają na świadczeniu takich usług w lokalu należącym do usługodawcy, natomiast usługi kateringowe polegają na świadczeniu takich usług poza lokalem usługodawcy. Za usługi kateringowe i restauracyjne w rozumieniu przepisów rozporządzenia nie uznaje się dostawy gotowej lub niegotowej żywności lub napojów albo dostawy gotowej lub niegotowej żywności i napojów wraz z ich transportem lub bez niego, ale bez żadnych usług wspomagających.

Art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT ma charakter wyjątku od zasady przewidzianej art. 86 ustawy tj. prawa odliczania podatku naliczonego od podatku należnego. Konstatacja ta powoduje, że nie można interpretować owego wyłączenia w sposób rozszerzający, na co wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (w wyroku C-414/07). W wyroku tym przesądzono, że prawo do odliczenia podatku VAT stanowi jedną z podstawowych zasad konstrukcji podatku VAT i co do zasady nie może być ograniczane. Ograniczenie prawa do odliczenia podatku VAT musi być stosowane w podobny sposób we wszystkich państwach członkowskich, a odstępstwa są możliwe wyłącznie w przypadkach wyraźnie przewidzianych w prawie wspólnotowym. W przedmiotowej sprawie za niedopuszczalne (niezgodne z prawem wspólnotowym) byłoby założenie, iż zmiana PKWiU z dniem 1 stycznia 2011 r. mogła spowodować rozszerzenie ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia VAT w związku z nabyciem usług cateringowych i stołówkowych. Dokonując wykładni art. 88 ust. 1 pkt 4 w zgodzie z przepisami Dyrektywy VAT, należy dojść do wniosku, że pojęcie usług gastronomicznych w rozumieniu tego przepisu nie obejmuje usług cateringowych. Taka interpretacja, nie naruszająca zasad wykładni językowej, wsparta jest wykładnią historyczną tego pojęcia. W okresie do końca 2010 r. w przepisach VAT wyraźnie wyszczególniano bowiem usługi gastronomiczne oraz usługi dostarczania posiłków odbiorcom zewnętrznym. Do zapewnienia posiłków profilaktycznych zobowiązują pracodawcę odrębne przepisy i pozbawienie go z tego powodu prawa do odliczenia podatku naliczonego byłoby sprzeczne z zasadą neutralności VAT:

Zgodnie art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. l19 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy). Art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:

1. (uchylony),
2. nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.
   
   

Zatem, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostają spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter pośredni lub bezpośredni. Wobec powyższego, przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, co w omawianym stanie nie ma miejsca. O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy (co ma miejsce w omawianym stanie). Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa — mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym.

Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. Istotna jest intencja nabycia —jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas — po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych — odliczenie jest prawnie dozwolone, pod warunkiem, że nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.), które obowiązywało dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r., zgodnie z § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293), w dziale 55 mieściły się „usługi hoteli i restauracji”, w tym pod symbolem PKWiU 55.3 — „usługi gastronomiczne”. Natomiast „usługi stołówkowe” i usługi dostarczania posiłków dla odbiorców zewnętrznych zostały sklasyfikowane pod symbolem PKWiU - 55.5.

Wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 r. Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 89. poz. 844 ze zm.) w dziale 55 — „usługi hotelarskie i gastronomiczne” wyróżniała obok usług gastronomicznych również usługi kateringowe - PKWiU 55.52.1. Należy podkreślić, iż od 1 stycznia 2011 r. dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług obowiązuje Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług z 2008 r., stanowiąca załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU)(Dz. U. Nr 207, poz.1293 ze zm.).

W klasyfikacji tej ustawodawca w dziale 56 („Usługi związane z wyżywieniem”) sklasyfikował pod symbolem PKWiU 56.2 „Usługi przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering) i pozostałe usługi gastronomiczne”. Pod symbolem PKWiU 56.21 zostały sklasyfikowane Usługi przygotowania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering)”. Z kolei pod symbolem PKWiU 56.29 mieszczą się „Pozostałe usługi gastronomiczne” gdzie wymienione zostały również usługi stołówkowe (PKWiU 56.29.2). Stosownie do PKWiU z 2008 r. w dziale 56 PKWiU, sklasyfikowane są usługi związane z wyżywieniem. I tak usługi „przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering)” sklasyfikowano pod symbolem PKWiU 56.21, natomiast „Pozostałe usługi gastronomiczne” - pod symbolem 56.29, gdzie wymienione zostały również usługi stołówkowe (PKWiU 56.29.2).

Z powyższego wynika, iż usługi kateringu i usługi stołówkowe zostały w PKWiU wyodrębnione z usług gastronomicznych. Tym samym z uwagi na odmienny charakter tych usług, nie można uznać, iż do usług kateringowych i stołówkowych znajdzie zastosowanie ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego wynikające z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy. Wobec tego w przypadku nabycia usługi kateringowej oraz stołówkowej wykorzystanej do działalności opodatkowanej nie ma zastosowania zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy wyłączenie z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wnioskodawca wypełnia nałożony na niego jako pracodawcę przepis art. 232 ustawy Kodeksu pracy, obowiązek zapewnienia posiłków profilaktycznych pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych.

Tym samym, w ocenie Spółki po 1.01.2011 r. można nadal odliczać podatek VAT naliczony od zakupionych usług kateringowych i stołówkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Powyższy przepis wprost stanowi, że oznaczenia PKWiU stosuje się jedynie w określonych w ustawie lub rozporządzeniach sytuacjach, tzn. gdy przepis wprost odnosi się do symbolu PKWiU.

Stosownie do postanowień art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Powyższy przepis stanowi, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje tylko czynnym podatnikom podatku od towarów i usług oraz jedynie w takim przypadku, gdy zakupy mają związek z transakcjami opodatkowanymi podatnika (wykonywaną przez podatnika działalnością opodatkowaną). Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiąże się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa; mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy maja chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług, a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotów. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego.

Od ww. ogólnej zasady ustawodawca wprowadził pewne zastrzeżenia. I tak, stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka w ramach prowadzonej działalności nabywa od podmiotów trzecich usługi kateringowe, stołówkowe, gastronomiczne. Zakup usług kateringowych ma miejsce w przypadku spotkań z kontrahentami, w trakcie narad i szkoleń organizowanych dla pracowników, a także w ramach nałożonych wymogów wynikających z Kodesu pracy; jak dla usług stołówkowych opisanych poniżej. W przypadku zakupu usług stołówkowych Spółka wypełnia nałożony na nią jako pracodawcę przepis art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm. ) czyli obowiązek zapewnienia posiłków profilaktycznych pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych (tutaj głównie obniżona temperatura). Szczegółowo przypadki i warunki ich wydawania zostały określone w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60 poz. 279).

Do dnia 31 grudnia 2010 r. podatek naliczony od usług kateringowych i stołówkowych jako klasyfikowanych pod pozycją 55.5 PKWiU był odliczany przez Spółkę od podatku VAT należnego stosownie do reguł przewidzianych w art. 86 ustawy o podatku od towarow i usług. Spółka nie odliczała natomiast podatku naliczonego VAT od usług gastronomicznych sklasyfikowanych pod pozycją 55.3 PKWiU zgodnie z art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług, w myśl którego obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych.

W tym miejscu wskazać należy, że obowiązek zapewnienia nieodpłatnie pracownikom posiłków profilaktycznych dotyczy osób zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych. Nakłada go na pracodawców art. 232 Kodeksu pracy. Natomiast przypadki i warunki ich wydawania zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. z 1996 r. nr 60, poz. 279). W praktyce zdarza się, że pracodawcy zakupują swoim pracownikom te posiłki w stołówkach.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje ani usług gastronomicznych, ani usług cateringowych, czy też usług stołówkowych.

Zgodnie z zasadami podstawowej dla interpretacji tekstu prawnego wykładni językowej, uzasadnione jest odwołanie się do definicji słownikowej tych pojęć. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Słownik Języka Polskiego PWN, www.sjp.pwn.pl), gastronomia to: „działalność produkcyjno – usługowa, obejmująca prowadzenie restauracji, barów”, natomiast katering to „usługa polegającą na przygotowywaniu i dostarczaniu na zamówienie gotowych potraw lub na organizacji przyjęć”. W konsekwencji, wykładnia językowa pojęcia usługi gastronomicznej i kateringowej pozwala na określenie podstawowej różnicy między tymi dwoma kategoriami - usługa gastronomiczna polega na świadczeniu usługi w restauracji (tj. w pomieszczeniu będącym w posiadaniu podmiotu realizującego usługę), podczas gdy katering ma charakter dostarczenia na zamówienie gotowej potrawy do lokalizacji wskazanej przez zlecającego.

W celu dodatkowego potwierdzenia odrębnego charakteru usługi kateringu od usługi gastronomicznej, zasadne jest odniesienie się do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. z 2008 r. Nr 207, poz. 1293; dalej: PKWIU).

Sekcja I PKWiU zawiera katalog usług związanych z zakwaterowaniem i usługami gastronomicznymi. Sekcja ta swoim zakresem obejmuje m. in. wyspecyfikowane:

• usługi gastronomiczne,

• usługi przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering).
  
  

Wskazane we wprowadzeniu do sekcji I PKWiU rozróżnienie usług gastronomicznych od usług kateringowych zostało także wyrażone poprzez zaklasyfikowanie przedmiotowych usług do odrębnych grupowań. W grupowaniu PKWIU 56.10 ujęto „usługi restauracji i pozostałych placówek gastronomicznych”, podczas gdy pod symbolem PKWiU 56.21 zostały sklasyfikowane „usługi przygotowania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering)”.

Mając na uwadze definicję słownikową oraz rozróżnienie usług gastronomicznych od kateringowych zawarte w PKWiU, nie budzi wątpliwości, iż usługi kateringowe różnią się od usług gastronomicznych przede wszystkim tym, iż są przygotowywane w innym miejscu niż miejsce ich spożycia (obecny jest element dostawy). Z usługą gastronomiczną mamy do czynienia wtedy, gdy posiłek jest podany w należącym do świadczącego usługę miejscu, w którym jest on przyrządzany (np. restauracja).

Natomiast usługa kateringu ma miejsce wówczas, gdy posiłki są dostarczane w miejsce wskazane przez nabywcę (Wnioskodawcę). Ponadto, dostawca usługi może przygotowywać i dostarczać część posiłków z dowolnie wybranego przez siebie miejsca.

W świetle powyższego w pojęciu usług gastronomicznych nie mieszczą się usługi cateringowe. Obie usługi są odrębnie funkcjonującymi usługami.

Usługi kateringowe zaliczone zostały do grupowania 56.21.19 – usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering) zaś - usługi stołówkowe do grupowania 56.29.2 – usługi stołówkowe.

Z powyższego wynika, iż usługi cateringowe i stołówkowe są usługami odrębnymi w stosunku do gastronomicznych, co wynika wprost z cyt. wyżej Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Z tego powodu wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego odnosi się do usług gastronomicznych innych niż catering i usługi stołówkowe.

W przepisie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług, wyłączającym prawo do odliczenia podatku naliczonego, zostały wymienione jedynie usługi gastronomiczne. Tym samym z uwagi na odmienny charakter tych usług, nie można uznać, iż do usług cateringowych i stołówkowych znajdzie zastosowanie ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego wynikające z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy. Warunkiem jednak skorzystania z tego prawa jest, aby nabyte usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.