Stosownie do art. 14a § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137 poz. 926 ze zm.) zwrócił się Pan pismem z dnia 10.09.2004 r. (data wpływu 15.09.2004 r.) z prośbą o udzielenie informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiocie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na remont garażu wynajętego na cele prowadzonej działalności gospodarczej.

Odpowiadając na powyższe zapytanie - Naczelnik Urzędu Skarbowego w Olsztynie działając na podstawie art. 14a § 1 cyt. wyżej ustawy wyjaśnia, co następuje:

należy zwrócić uwagę, że o rodzaju zawartej umowy nie świadczy jej nazwa, lecz treść, czyli zakres praw i obowiązków stron tej umowy. Nie zawsze umowa nazwana umową użyczenia jest nią w istocie. Jej charakter wynika bowiem z zawartych w niej uregulowań. Umowę użyczenia cechuje nieodpłatny charakter - oznacza to, że umowa taka nie może nakładać na biorącego żadnego świadczenia na rzecz dającego. Biorący do używania rzeczy obciążony jest jedynie zwykłymi kosztami utrzymania rzeczy, tj. kosztami pozwalającymi zachować rzecz w stanie niepogorszonym, utrwalającym jej właściwości i przeznaczenie.

Nieodpłatnego charakteru nie mają także umowy w przypadku, gdy przedsiębiorca (osoba prawna) udostępnia daną rzecz nie pobierając wprawdzie z tego tytułu odpłatności, ale w umowie zawarte są postanowienia o zobowiązaniu się biorącego do innego świadczenia na rzecz dającego.

Przekazanie garażu do używania przez "Z." w zamian za przeprowadzony remont nie jest czynnością nieodpłatną, dlatego też zawarcie umowy na nieodpłatne użytkowanie garażu nie odpowiada swym charakterem umowie użyczenia.

W sytuacji opisanej przez Pana nie mamy więc do czynienia z umową użyczenia, lecz ze stosunkiem prawnym odpowiadającym charakterem cywilnoprawnej umowie najmu albo dzierżawy.

Umowy tego rodzaju przewidują bowiem oddanie rzeczy do używania (umowa najmu) i pobierania pożytków (umowa dzierżawy) przez czas oznaczony lub nieoznaczony w zamian za opłacanie czynszu i dlatego też nie znajdzie tu zastosowania art. 14 ust. 2, pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) , który nakazuje zaliczać do przychodów dla celów podatkowych wartość nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia inwestycji w obcym środku trwałym, jednakże zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy, do środków trwałych podatnika zalicza się również przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności obcych składników majątku w oparciu o stosowną umowę (np. umowę najmu) podatnik może ponosić pewne wydatki z przystosowaniem obcych środków trwałych do swoich potrzeb. Wartość tych wydatków może stanowić koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1, jeżeli są to wydatki o charakterze remontowym albo zostać zaliczona do inwestycji w obcych środkach trwałych i podlegać amortyzacji na zasadach określonych w art. 22g, ust. 7 ustawy, jeżeli są to wydatki na ulepszenie - czyli przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację tego środka trwałego.

Dla inwestycji w obcych środkach trwałych przewidziane są indywidualne stawki amortyzacyjne, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, o czym mowa w art. 22j, ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.