Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że emerytowi uprawnionemu do korzystania ze świadczeń z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych udzielono pożyczki mieszkaniowej, którą po jego śmierci umorzono do wysokości niespłaconej kwoty.

Co do zasady, pożyczki udzielane przez zakład pracy z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych pracownikowi lub byłemu pracownikowi, obecnie emerytowi lub renciście nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychodem takim jest jednak umorzona kwota pożyczki (jako nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenie).

W przypadku pracowników kwota powyższa stanowi przychód ze stosunku pracy opodatkowany na analogicznych zasadach jak pozostałe przychody z tego źródła.

Z kolei pożyczka umorzona byłemu pracownikowi, obecnie emerytowi lub renciście jest przychodem z innego źródła przychodu podlegający opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym w wysokości 10 %, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Pożyczka udzielona emerytowi, a nie spłacona do dnia jego śmierci, stanowi zobowiązanie cywilnoprawne, a nie przychód w myśl przepisów ww. ustawy.

Umorzona kwota pożyczki powoduje zwiększenie masy spadkowej, zatem nie stanowi dla spadkobierców zmarłego, jak również i małżonka oraz innych osób spełniających warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej, w myśl przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przychodu określonego w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem.

Na zakładzie pracy nie ciąży zatem obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu umorzonej kwoty pożyczki, jak również wystawienia imiennej informacji dot. tego podatku.