W odpowiedzi na pismo z dnia 20.08.2004 r., uzupełnione pismem z dnia 15.09.2004 r. w sprawie udzielenia informacji o zakresie stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym, na podstawie przedstawionego stanu faktycznego, w myśl przepisu art. 14a § 1 - 2 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie udziela poniższego wyjaśnienia odnośnie następujących zagadnień:

1. W jakim momencie firma zajmująca się chowem i hodowlą koni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup konia bez względu na jego cenę oraz czy zakup ten winien być wpisany do ewidencji wyposażenia, gdy jego cena przekracza 1.500 zł?
2. Czy zakup konia udokumentowany urnową kupna-sprzedaży będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?
3. Czy negatywne konsekwencje dla kupującego będącego podatnikiem podatku od towarów i usług rodzi transakcja dokonana umową kupna-sprzedaży, jeżeli brak jest informacji, że sprzedawca jest rolnikiem ryczałtowym oraz że transakcja została udokumentowana niewłaściwym rodzajem dokumentu?

Ad 1. Z punktu widzenia podatku dochodowego prowadzenie stadniny koni traktuje się analogicznie jak każdą inną działalność produkcyjną. Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Przepis ten formułuje zatem zasadę powiązania poniesionego kosztu z przychodem, przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Odnosząc tę regułę do stanu faktycznego przedstawionego w złożonym zapytaniu, należy stwierdzić, iż istnieje pośredni związek poniesionego przez stadninę wydatku na zakup koni a potencjalnym przychodem, który jednostka może osiągnąć w związku z chowem i hodowlą takich koni, tj. ze sprzedaży koni szkolonych i trenowanych.

Artykuł 23 cytowanej ustawy stanowi o tym, jakich wydatków nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów, jednak nie wymienia on zakazu zaliczenia do kosztów działalności zakupu inwentarza żywego. Ponadto przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią o zaliczeniu inwentarza żywego do środków trwałych i nie przewidują amortyzowania zwierząt oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych będących kosztem uzyskania przychodów. A zatem wydatki poniesione przez jednostkę na nabycie klaczy i ogierów w celach reprodukcyjnych oraz źrebiąt do chowu i odsprzedaży będą stanowiły dla podatników koszt uzyskania przychodów w momencie poniesienia. Zakupione przez jednostkę konie w celu chowu i hodowli stanowią majątek firmy, a zatem jako rzeczowe składniki majątku w cenie zakupu przekraczającej 1.500 zł stanowią wyposażenie związane z wykonywaną działalnością, niezliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Ad 2. Stosownie do dyspozycji art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 9.09.2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 86, poz. 959 ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych. Powołana wyżej ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie zawiera w swej treści definicji pojęcia „rzeczy” ani „praw majątkowych”. Z tego też względu sięgnąć należy do przepisów prawa cywilnego. Ustawową definicję „rzeczy” na gruncie prawa cywilnego zawiera art. 45 ustawy z dnia 23.04.1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Według tego przepisu rzeczami w rozumieniu kodeksu cywilnego są tylko przedmioty materialne, tzn. materialne części przyrody w stanie pierwotnym lub przetworzonym, na tyle wyodrębnione, iż w stosunkach społeczno - gospodarczych mogą być traktowane jako dobro samoistne. Z powyższego wynika, że art. 45 k.c. wyłącza z pojęcia rzeczy nie tylko przedmioty niematerialne, lecz także niektóre przedmioty materialne (np. człowiek, niewydobyte złoża minerałów). Rzeczą w rozumieniu prawa cywilnego są tylko przedmioty materialne, lecz nie każdy przedmiot materialny jest rzeczą, pojęcie przedmiotu materialnego jest szersze od pojęcia rzeczy. Zwierzę niewątpliwie jest przedmiotem materialnym, ale jak wynika z treści art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 21.08.1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002 ze zm.) jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Takie unormowania wskazują wprost, że zwierzę nie może być zakwalifikowane jako rzecz, a co za tym idzie do sprzedaży zwierząt nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując tut. organ podatkowy potwierdza słuszność stanowiska zawartego w zapytaniu.

Ad 3. Zgodnie z art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535) podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT czynny nabywający produkty rolne od rolnika ryczałtowego wystawia w dwóch egzemplarzach fakturę dokumentującą nabycie tych produktów. Oryginał faktury jest przekazywany dostawcy. Faktura dokumentująca nabycie produktów rolnych powinna być oznaczona jako „Faktura VAT RR” i zawierać co najmniej dane określone w art. 116 ust. 2 ww. ustawy. Ponadto faktura VAT RR powinna również zawierać oświadczenie dostawcy produktów rolnych w brzmieniu: „Oświadczam, że jestem rolnikiem ryczałtowym, zwolnionym od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług”. W związku z powyższym, jeżeli sprzedawca produktów rolnych nie powiadomi nabywcy o tym, że jest rolnikiem ryczałtowym w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, na podatniku VAT nie ciąży obowiązek wystawienia faktury VAT RR.