INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lipca 2012 r. sygn. akt I FSK 505/12 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 26 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Bd 950/09 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2009 r. (data wpływu 12 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia i sprzedaży wierzytelności oraz ich odzyskiwania od dłużników - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nabycia i sprzedaży wierzytelności oraz ich odzyskiwania od dłużników.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą, polegającą na tym, iż jako cesjonariusz będzie nabywać wierzytelności, płacąc zbywcom – cedentom – cenę niższą od wartości wierzytelności, a następnie będzie na własny rachunek i we własnym imieniu odzyskiwać te wierzytelności od dłużników, albo je dalej sprzedawać. Z treści umowy cesji wierzytelności nie będą wynikały żadne dodatkowe zobowiązania z tytułu dokonanej cesji, a Wnioskodawca będzie nabywać jedynie tzw. wierzytelności „własne”, w tym przede wszystkim wierzytelności przysługujące bankom. Zarówno cesjonariusz, jak i cedent są podatnikami podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności „własnej” w drodze cesji wierzytelności, po cenie niższej od nominalnej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeżeli tak - czy powyższa usługa będzie dla Wnioskodawcy usługą pośrednictwa zwolnioną od podatku na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy oraz czy po stronie Wnioskodawcy istnieje obowiązek udokumentowania tej transakcji za pomocą faktury VAT lub jakiegokolwiek innego dokumentu księgowego...
2. Czy Wnioskodawca, ściągając we własnym imieniu i na własną rzecz, nabytą od cedenta wierzytelność traktowany jest jako podatnik, zgodnie z przepisem „ art. 15 a ” ustawy, a jeżeli tak - czy powyższa usługa będzie dla Wnioskodawcy usługą pośrednictwa zwolnioną od podatku na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy oraz czy po stronie Wnioskodawcy istnieje obowiązek udokumentowania tej transakcji za pomocą faktury VAT lub jakiegokolwiek innego dokumentu księgowego...
3. Czy Wnioskodawca, sprzedając nabytą uprzednio wierzytelność podmiotowi, który jest przedsiębiorcą i podatnikiem podatku od towarów i usług lub osobą nie prowadzącą działalności gospodarczej i nie będącą podatnikiem tego podatku, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeżeli tak - czy powyższa usługa będzie dla Wnioskodawcy usługą pośrednictwa zwolnioną od podatku na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy usługi pośrednictwa finansowego korzystają ze zwolnienia od podatku, na zasadzie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy (PKWiU sekcja J ex 65-67), z wyłączeniem usług wymienionych w pkt od 1-9 tej pozycji. Zakup wierzytelności w celu odsprzedaży lub wyegzekwowania należy zakwalifikować jako usługę pośrednictwa finansowego na rzecz sprzedawcy. Nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie pierwotnego wierzyciela od ciężaru jej egzekwowania, jednak nie świadczy żadnej z usług wymienionych w punktach od 1-9 poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy (sekcja J ex 65-67), w tym m.in. usługi factoringu czy też ściągania długów.

W ocenie Wnioskodawcy ww. zwolnienie dotyczy usługi polegającej na obrocie wierzytelnościami, a obrót ten stosownie do zasad klasyfikacyjnych PKWiU traktowany jest jako kupno – sprzedaż. Zatem usługą pośrednictwa finansowego, podlegającą zwolnieniu ze strony Wnioskodawcy są: nabycie „wierzytelności własnej” w drodze cesji wierzytelności po cenie niższej od nominalnej oraz sprzedaż wierzytelności uprzednio nabytej podmiotowi, który jest przedsiębiorcą i podatnikiem podatku od towarów i usług lub osobą nieprowadzącą działalności gospodarczej i niebędącą podatnikiem tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku ściągania długu „dla siebie”, nawet gdy dług ten wynika z nabytej uprzednio wierzytelności, to Wnioskodawca jest odbiorcą (konsumentem) usługi, a nie wykonawcą (świadczącym usługę), co wyklucza traktowanie go jako podatnika – usługodawcę, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Transakcja zawarta pomiędzy cedentem a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, a Wnioskodawca nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. W umowie cesji, cesjonariusz nie zobowiązuje się do działań, polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu, zatem podjęcie działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem, istniejący dług będzie ściągany „dla siebie”, a nie dla innego podmiotu.

W ocenie Wnioskodawcy w przypadku nabycia wierzytelności „własnej” w drodze cesji wierzytelności po cenie niższej od nominalnej, po stronie Wnioskodawcy nie istnieje obowiązek udokumentowania tej transakcji za pomocą faktury VAT, bowiem taki obowiązek mógłby istnieć jedynie po stronie cedenta, a nie cesjonariusza. Natomiast dla cedenta sprzedaż wierzytelności własnej nie jest świadczeniem usługi, dlatego też nie powstaje u niego obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług, a tym samym obowiązek udokumentowania sprzedaży wierzytelności własnej za pomocą faktury VAT. Taką sprzedaż należy udokumentować notą obciążeniową wystawioną przez cedenta. Jeżeli taka nota nie zostanie wystawiona, to Wnioskodawca w rozliczeniach księgowych może posłużyć się jedynie podpisana przez strony umową cesji. Jeżeli Wnioskodawca ściąga we własnym imieniu i na własną rzecz nabytą od cedenta wierzytelność, nie jest traktowany jako podatnik zgodnie z przepisem „ art. 15 a ” ustawy, tym samym nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT lub jakiegokolwiek dokumentu księgowego.

W interpretacji indywidualnej z dnia 4 września 2009 r. znak ITPP1/443-545/09/KM oceniono (całościowo) stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, uznając, że czynność nabycia wierzytelności, jako usługa polegająca na „wyręczeniu” danego wierzyciela z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bez możliwości korzystania ze zwolnienia przedmiotowego przewidzianego na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, natomiast czynność polegająca na sprzedaży przez Wnioskodawcę wierzytelności nabytej uprzednio w drodze cesji, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (w takiej sytuacji podmiotem świadczącym usługę, która podlega opodatkowaniu tym podatkiem jest nabywca wierzytelności).

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Wnioskodawca złożył skargę, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy.

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/BD 950/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż indywidualna interpretacja, w której stwierdza się bezwarunkowo, ze każdy obrót wierzytelnościami (nabycie) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej została wydana z naruszeniem prawa materialnego, tj. art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy poprzez jego błędna interpretację.

Minister Finansów, kwestionując stanowiska sądu pierwszej instancji, złożył skargę kasacyjną, która wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lipca 2012 r. sygn. akt I FSK 505/12 została oddalona. W uzasadnieniu wyroku wskazano, powołując się na wyrok NSA z dnia 19 marca 2012 r. Sygn. akt I FPS 5/11, iż „żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczenie przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT”. Nie można jednak zapomnieć o warunku, sprowadzającym się do tego, by cena nabycia wierzytelności odzwierciedlała ich rzeczywistą wartość ekonomiczną. Zdaniem bowiem ETS (wyrok z dnia 27 października 2011 r. sygn. akt C-93/10) w przypadku cesji różnica między wartością nominalną cedowanych wierzytelności a ceną ich sprzedaży nie stanowi wynagrodzenia, lecz odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili sprzedaży, a opodatkowaniu w ramach systemu VAT podlegają tylko takie transakcje, które przewidują zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie.

W dniu 23 sierpnia 2012 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 26 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 950/09, uchylający zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lipca 2012 r. sygn. akt I FSK 505/12 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 26 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 950/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca, będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, zamierza prowadzić działalność gospodarczą, polegającą na nabywaniu - w drodze cesji- wierzytelności, (płacąc zbywcom – cedentom – cenę niższą od wartości wierzytelności), a następnie na odzyskiwaniu tych wierzytelności od dłużników na własny rachunek i we własnym imieniu lub dalszej ich sprzedaży zarówno podmiotom będącym podatnikami podatku od towarów i usług, jak i osobom nieprowadzącym działalności gospodarczej. Wnioskodawca podkreśla, iż będzie nabywać jedynie tzw. wierzytelności „własne”, w tym przede wszystkim wierzytelności przysługujące bankom, a z treści umowy cesji wierzytelności nie będą wynikały żadne dodatkowe zobowiązania.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę.

Zatem badając konkretną transakcję należy poszukiwać takiego ewentualnego bezpośredniego wynagrodzenia, które otrzymuje kupujący – cesjonariusz, jako świadczenie wzajemne za ewentualnie wykonaną na rzecz zbywcy - cedenta usługę. Rozważając okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę, ustalając, czy po stronie kupującego – cesjonariusza wystąpiło wynagrodzenie bezpośrednio związane z nabyciem wierzytelności, rzeczywiście otrzymane (bądź należne), jako świadczenie wzajemne za wykonaną na rzecz zbywcy-cedenta usługę, stającą się tym samym usługą odpłatną, czyli czynnością opodatkowaną - jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 marca 2012 r. – „poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego, niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy”. W ocenie Sądu przy tym w „sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi”.

Wobec tego należy przyjąć, że żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów oraz kierując się rozstrzygnięciami wydanymi w niniejszej sprawie (sygn. akt I FSK 505/12 oraz sygn. akt I SA/Bd 950/09) należy stwierdzić, że tylko w sytuacji, gdy Wnioskodawca, który na własne ryzyko będzie nabywał wierzytelności uznane za trudne po cenie niższej od ich wartości nominalnej, a różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili zawarcia transakcji oraz zostanie skalkulowana w taki sposób, że nie będzie zawierała wynagrodzenia, to nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Opisane we wniosku transakcje dotyczą jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro Wnioskodawca wskazał, że nabycie wierzytelności nastąpi w drodze cesji, a poza ceną zakupu wierzytelności nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy. W konsekwencji powyższego uznać należy, że pomimo, iż czynność cesji wierzytelności sama w sobie (co do zasady) podlega opodatkowaniu jako usługa ściągania długów, to w tym konkretnym przypadku nie wystąpi wynagrodzenie za świadczoną usługę, zatem nie podlegałaby ona opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Skoro w tak przedstawionych okolicznościach sprawy nie mamy do czynienia ze świadczeniem usługi jako czynnością opodatkowaną podatkiem VAT w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie ma konieczności rozważania dalszych zagadnień materialnoprawnych, w tym zwłaszcza dokonywania analizy art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z poz. 3 pkt 5 zał. nr 4 do ustawy, gdyż kwestia zwolnienia danej usługi od podatku od towarów i usług bądź ewentualnego wyłączenia od takiego zwolnienia może być rozpatrywana jedynie w odniesieniu do czynności, które podlegają opodatkowaniu tym podatkiem w myśl art. 5 ust. 1 ustawy.

W odniesieniu natomiast do czynności sprzedaży wierzytelności stwierdzić należy, iż przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności - niezależnie od tego, czy jest to wierzytelność własna, czy nabyta - jest skutkiem rozporządzenia tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Czynności tej nie można uznać za dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Zatem - w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz wskazany wyżej stan prawny należy stwierdzić, iż czynność polegająca na sprzedaży przez Wnioskodawcę wierzytelności (uznanej za trudną) nabytej uprzednio w drodze cesji, nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sprzedaż (cesja) wierzytelności nie jest świadczeniem usług przez ich zbywcę, a zatem nie powstaje u niego z tego tytułu obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług. Czynność ta pozostaje dla Wnioskodawcy poza zakresem opodatkowania tym podatkiem.

Ponadto stwierdzić należy, iż dokonywane przez Wnioskodawcę czynności polegające na ściągnięciu we własnym imieniu i na własną rzecz nabytej wierzytelności, nie będą należnością za świadczenie usługi na rzecz dłużnika, wobec czego nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Sama płatność przez dłużnika świadczenia pieniężnego na rzecz wierzyciela, wynikająca z nabytej wierzytelności jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.