Na podstawie z art. 15 cytowanej na wstępie ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności – ust. 1.
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. – ust. 2.
Zgodnie z treścią ust. 3 pkt 3 art. 15 ustawy o VAT za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności, z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do:

• warunków wykonywania tych czynności,
• wynagrodzenia,
• odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności.

Analiza powyższych rozważań w kontekście „odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności” prowadzi w ujęciu logicznym do tezy, iż faktycznym celem ustawodawcy było wskazanie podmiotu ponoszącego odpowiedzialność za wykonane określonych czynności wobec tzw. osób trzecich.
Przyjęcie odmiennej tezy wskazującej, iż decydującą dla stosowania przepisu art. 15 ustawy o VAT jest odpowiedzialność zleceniobiorcy wobec zleceniodawcy za wykonanie określonego świadczenia, w prostej linii prowadziłoby do paradoksu, gdyż taka odpowiedzialność zleceniobiorcy gwarantowana jest wprost przepisami kodeksu cywilnego, a zatem przepis ten powodowałby opodatkowanie niemal wszystkich zleceniobiorców, o których mowa w cytowanym wyżej przepisie at. 15 ust. 3 pkt 3.

Nie może budzić wątpliwości, iż w przedmiotowej sprawie, odpowiedzialność za wykonanie określonej umową czynności spoczywa na faktycznym wykonawcy, stąd czynności te definiowane jako odpłatne świadczenie usług w ramach samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ustawy o VAT, podlegają obowiązkowi podatkowemu w podatku VAT.
Jednocześnie Naczelnik tut. urzędu pragnie zauważyć, iż w ramach przepisu art. 43 ust. 1 pkt1 ustawy o VAT w związku z treścią poz. 11 załącznika nr 4 do tej ustawy usługi związane z kulturą, w tym usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorarium za m.in. przekazanie praw autorskich, co do zasady podlegają przedmiotowemu zwolnieniu od opodatkowania podatkiem VAT (tzw. przedmiotowe zwolnienie).
W tym kontekście prowadzenie imprez kulturalnych objęte jest preferencją w postaci przedmiotowego zwolnienia, w związku z czym działalność ta w sensie ekonomicznym pozostanie nieobciążona podatkiem od towarów i usług.