Na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Szczecinie na pisemne zapytanie udziela informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego i stwierdza, co następuje:

Wnoszący zapytanie przedstawił stan faktyczny, z którego wynika, żezawarł na okres 10-ciu lat umowę najmu lokalu użytkowego, wymagającego przystosowania dla celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Po częściowym dostosowaniu lokalu podatnik zaniechał inwestycji. Ponadto wskazuje, iż dokonał sprzedaży nakładów inwestycyjnych.

Na tle takich okoliczności faktycznych podatnik formułuje stanowisko, iż przepisy prawa podatkowego skutkują brakiem możliwości zaliczenia kosztów zaniechanej inwestycji do kosztów uzyskania przychodów, w tym również podatku od towarów i usług. Jednocześnie podatnik wskazuje, iż koszty związane z bieżącą eksploatacją lokalu poniesione podczas jego przystosowywania, stanowić będą koszty uzyskania przychodu.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego stwierdza, że stanowisko to jest prawidłowe w kwestii możliwości zaliczenia kosztów związanych z bieżącą eksploatacją lokalu do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast stanowisko podatnika jest nieprawidłowe w zakresie braku możliwości zaliczenia kosztów zaniechanej inwestycji wraz naliczonym podatkiem od towarów i usług do kosztów uzyskania przychodów.

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące normy prawa podatkowego: przepis art. 23 ust. 1 pkt 35 oraz art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.).

Zastosowanie powołanych norm skutkuje dokonaniem powyższej oceny prawnej stanowiska podatnika, uzasadnionej w sposób następujący:

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 35 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych kosztów zaniechanych inwestycji (w tym również w obcych środkach trwałych). Natomiast zgodnie z ogólną zasadą, o której mowa w art. 22 cyt. ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. W związku z tym w razie sprzedaży niedokończonej inwestycji, poniesione koszty stanowić będą koszty uzyskania przychodu. W tym przypadku koszty te są bowiem kosztem służącym osiągnięciu przychodu ze sprzedaży przedmiotowej inwestycji.

Kosztami zaniechanej inwestycji będą wszelkie te koszty, które w razie ukończenia inwestycji uwzględnione byłyby w wartości początkowej środka trwałego, objętego inwestycją. Do momentu osiągnięcia przychodu ze sprzedaży zaniechanej inwestycji, wydatki na nią poniesione - nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, a w konsekwencji straty. Niezależnie od powyższego do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć koszty poniesione w związku z bieżącą eksploatacją lokalu, jako nie powiększające wartości początkowej środka trwałego.

Zgodnie z pkt 43 cyt. przepisu, co do zasady, podatku od towarów i usług nie uważa się za koszt uzyskania przychodów. Jednocześnie przepis ten przewiduje enumeratywnie wskazane przypadki, które stanowią wyjątek od w/w zasady. Kosztem uzyskania jest m.in. podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego. Stosownie do stanowiska wyrażonego przez tut. organ w piśmie z dnia 08.10.2004r. Nr I US.PP-2/443/102/2004, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego podatnik utracił w chwili podjęcia decyzji o zaniechaniu inwestycji, skutkiem której wystąpił brak związku dokonywanych zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Podatek od towarów i usług od zaniechanej inwestycji może zatem zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.