Przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn stosownie do art. 1 i 2 ustawy o tym podatku (tekst jednolity – Dz. U. Nr 142 z 2004 r.) jest nabycie tytułem spadku przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się w kraju i praw majątkowych wykonywanych w kraju, jak również nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą, jeżeli w chwili otwarcia spadku nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu w kraju.

Przez spadek, zgodnie z art. 922 kodeksu cywilnego rozumie się cywilne prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą śmierci przechodzą na oznaczone osoby.

Jeżeli, wobec powyższego, spadkodawcy w chwili jego śmierci przysługiwało prawo wieczystego użytkowania i jako takie zostało zgłoszone do opodatkowania, to w sposób wyczerpujący spadkobiercy(a) wypełnili wymogi ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Nie uprawnione jest żądanie aby w tej sytuacji spadkobiercy(a) przedkładali notariuszowi zgodę naczelnika urzędu skarbowego na dysponowanie innym prawem niż prawo nabyte w spadku czyli prawo wieczystego użytkowania. Bez znaczenia, tym samym, pozostaje fakt późniejszego przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności w drodze decyzji administracyjnej.