INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 lipca 2012r. (data wpływu 31 lipca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odzyskania w ramach realizacji projektu pn. „…” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 lipca 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w ramach realizacji projektu pn. „…”.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca realizuje inwestycję „…”. Drogowa Trasa jest drogą wojewódzką, tj. drogą publiczną w rozumieniu art. 1 ustawy o drogach publicznych, który stanowi, że „drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych”. Drogowa Trasa przebiega przez miasta na prawach powiatu, w których to zarządcami wszystkich dróg publicznych z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, są Prezydenci tych miast (art. 19 ust. 5 ustawy o drogach publicznych). Inwestycja realizowana jest jako Projekt Kluczowy złożony z 3 podprojektów. Opisywany stan dotyczy Podprojektu 2. Miasta, przez które przebiega Drogowa Trasa powierzyły Wnioskodawcy realizację inwestycji na mocy porozumienia zawartego w trybie przepisów ustawy o drogach publicznych pomiędzy zarządcami dróg. Inwestycję tą Wnioskodawca prowadzi przy pomocy Inwestora Zastępczego, tj. X. S.A., która na mocy stosownej umowy o zastępstwo inwestycyjne prowadzi bezpośrednio inwestycję w imieniu i na rachunek Wnioskodawcy. Inwestycja finansowana jest ze środków przekazanych na ten cel przez miasta. Wnioskodawca nie finansuje realizacji Drogowej Trasy ze środków własnych. Miasta uzyskują na jej realizację środki z budżetu państwa z rezerwy subwencji ogólnej oraz zaciągniętego przez Rząd Rzeczypospolitej kredytu Europejskiego Banku Inwestycyjnego, a także przeznaczają środki własne. Ponadto inwestycja jest dofinansowana ze środków Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa, których beneficjentem jest Wnioskodawca. We wniosku o dofinansowanie inwestycji z RPO podatek VAT został określony po stronie kosztów kwalifikowanych i niekwalifikowanych. Nie zakładano możliwości jego odzyskania. Zgodnie z umową o zastępstwo inwestycyjne przetargi przeprowadza spółka Drogowa Trasa, zawiera umowy z wykonawcami jako zamawiający przy akceptacji Zarządu Województwa. Faktury VAT wystawiane przez wykonawców adresowane są bezpośrednio na Urząd Marszałkowski Województwa, który jest płatnikiem tych faktur ze środków wskazanych powyżej. Należy zaznaczyć, że numer NIP nadany jest Urzędowi Marszałkowskiemu Województwa, a nie Wnioskodawcy. Realizując faktury wykonawców Urząd Marszałkowski płaci kwotę brutto, tj. wraz z podatkiem VAT i nigdy nie odzyskuje VAT-u. Podatek VAT „obciąża inwestycję”, jest jej kosztem a Urząd Marszałkowski w przyjętym schemacie organizacyjnym realizacji Drogowej Trasy Średnicowej wykonuje obowiązki płatnicze z powierzonych środków. Zgodnie z art. 45 ustawy o samorządzie województwa „Zarząd Województwa wykonuje zadania województwa przy pomocy urzędu marszałkowskiego…” Po zakończeniu inwestycji wytworzony majątek niezależnie od źródeł jego finansowania, zostanie przekazany dowodami PT odpowiednim miastom na terenie, których przebiegała Drogowa Trasa, w tym przypadku miastom Z. i G. Opisany stan przyszły dotyczy zadań realizowanych przez Wnioskodawcę jako powierzonych w trybie porozumienia z inną jednostką samorządu terytorialnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca jako podatnik VAT ma możliwość odzyskania podatku VAT w związku z dokonywaniem płatności faktur związanych z realizacją inwestycji „…”...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca realizuje inwestycję „…” jako inwestycję powierzoną przez miasta Z. i G., ze środków przekazanych przez te miasta oraz ze środków z dofinansowania z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa jako ich beneficjent. Płatnikiem faktur VAT wystawianych przez wykonawców robót jest Urząd Marszałkowski Województwa. Majątek wytworzony w ramach inwestycji po zrealizowaniu przekazany zostanie miastom dowodami PT. Wnioskodawca uważa, że Województwo nie ma możliwości odzyskania w żaden sposób poniesionego podatku VAT w związku z dokonywaniem płatności faktur związanych z realizacją inwestycji „…”. Podatek VAT „obciąża inwestycję” jest jej kosztem a Urząd Marszałkowski w przyjętym schemacie organizacyjnym realizacji Drogowej Trasy wykonuje obowiązki płatnicze z powierzonych środków. Gdyby nawet Wnioskodawca był zarejestrowanym podatnikiem VAT (tak jak aktualnie tutejszy Urząd Marszałkowski) to i tak nie miałby prawa do odliczenia podatku poniesionego zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Prawo takie przysługuje podatnikowi jedynie w przypadku, gdy zakupione towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. W ww. przypadku nie mamy do czynienia ze sprzedażą opodatkowaną, lecz jedynie z przekazywaniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy. Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika określone zostały w art. 87 ust. 2-6 ustawy.

Jak wynika z powyższego przepisu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikom podatku od towarów i usług, w sytuacji gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 obowiązującego od dnia 6 kwietnia 2011r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zwolnienie od podatku VAT jednostek samorządu terytorialnego jest zatem możliwe tylko wtedy gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji samorządowych (publicznych).

W myśl art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie województwa (t.j. Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1590 ze zm.) organy samorządu województwa działają na podstawie i w granicach określonych przez ustawy. Do zakresu działania samorządu województwa należy wykonywanie zadań publicznych o charakterze wojewódzkim, niezastrzeżonych ustawami na rzecz organów administracji.

Stosownie do art. 4 ust. 1 i 2 ww. ustawy zakres działania samorządu województwa nie narusza samodzielności powiatu i gminy. Organy samorządu województwa nie stanowią wobec powiatu i gminy organów nadzoru lub kontroli oraz nie są organami wyższego stopnia w postępowaniu administracyjnym.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, samorząd województwa wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Samorząd województwa wykonuje zadania o charakterze wojewódzkim określone ustawami, w szczególności m.in. w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych (art. 14 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o samorządzie województwa).

Stosownie do art. 6 ust. 2 ww. ustawy Województwo ma osobowość prawną.

Zgodnie z art. 8 ust. 1i ust. 2 ww. ustawy o samorządzie województwa w celu wykonywania zadań województwo tworzy wojewódzkie samorządowe jednostki organizacyjne oraz może zawierać umowy z innymi podmiotami. Województwa może zawierać z innymi województwami oraz jednostkami lokalnego samorządu terytorialnego z obszaru województwa porozumienia w sprawie powierzenia prowadzenia zadań publicznych.

Organami samorządu województwa są sejmik województwa i zarząd województwa – art. 15 ustawy o samorządzie województwa. Zarząd województwa jest organem wykonawczym województwa, w skład którego wchodzi m.in. marszałek województwa (art. 31 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie województwa). Marszałek województwa organizuje pracę zarządu województwa i urzędu marszałkowskiego, kieruje bieżącymi sprawami oraz reprezentuje województwo na zewnątrz (art. 43 ust. 1 ustawy).

Zarząd województwa wykonuje zadania województwa przy pomocy urzędu marszałkowskiego i wojewódzkich samorządowych jednostek organizacyjnych lub wojewódzkich osób prawnych – art. 45 ust. 1 ustawy o samorządzie województwa. Zatem Urząd Marszałkowski działając w imieniu Województwa realizuje zadania własne Województwa, jednakże osobowość prawną oraz zdolność do czynności prawnych ma wyłącznie Województwo.

Zatem czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT powinno być Województwo a nie Urząd Marszałkowski, bowiem to Województwo jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca realizuje inwestycję pn. „…”. Drogowa Trasa jest drogą wojewódzką, tj. drogą publiczną w rozumieniu art. 1 ustawy o drogach publicznych. Drogowa Trasa przebiega przez miasta na prawach powiatu, w których to zarządcami wszystkich dróg publicznych z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, są Prezydenci tych miast. Miasta, przez które przebiega Drogowa Trasa powierzyły Wnioskodawcy realizację inwestycji na mocy porozumienia zawartego w trybie przepisów ustawy o drogach publicznych pomiędzy zarządcami dróg. Inwestycje tą prowadzi Wnioskodawca przy pomocy Inwestora Zastępczego, tj. S.A., która na mocy stosownej umowy o zastępstwo inwestycyjne prowadzi bezpośrednio inwestycję w imieniu i na rachunek Wnioskodawcy. Inwestycja finansowana jest ze środków przekazanych na ten cel przez miasta. Wnioskodawca nie finansuje realizacji inwestycji ze środków własnych. Zgodnie z umową o zastępstwo inwestycyjne przetargi przeprowadza Spółka Drogowa Trasa, zawiera umowy z wykonawcami jako zamawiający przy akceptacji Zarządu Województwa. Faktury VAT wystawiane przez wykonawców adresowane są bezpośrednio na Urząd marszałkowski, który jest płatnikiem tych faktur. Nr NIP nadany jest Urzędowi Marszałkowskiemu Województwa, a nie Województwu. Po zakończeniu inwestycji wytworzony majątek niezależnie od źródeł jego finansowania zostanie przekazany dowodami PT odpowiednim miastom, na terenie których przebiega Drogowa Trasa, w tym przypadku miasto Z. i G.

W związku z powyższym, odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia przez Wnioskodawcę podatku naliczonego z faktur VAT dokumentujących wykonanie robót inwestycyjnych w ramach realizacji projektu tj. budowy drogi wojewódzkiej należy rozważyć, czy faktycznie mamy w przedmiotowej sprawie do czynienia z sytuacją, w której dokonane zakupy nie są związane z jakimikolwiek czynnościami opodatkowanymi u Wnioskodawcy.

Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Ze świadczeniem usługi mamy do czynienia również w sytuacji gdy podatnik dokonuje czynności działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej. Wówczas przyjmuje się, że dla celów podatku od towarów i usług podatnik sam nabył usługę od faktycznego wykonawcy, a następnie wyświadczył tę usługę.

Powyższe wynika wprost z przepisu art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1), (wcześniej art. 6 ust. 4 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L 145, s. 1)), zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, uczestniczy w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o podatku VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Stosownie do art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Oznacza to, iż koszty niektórych usług, gdzie odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez świadczącego usługę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Podatnik jest traktowany tak, jakby świadczył tę usługę. Świadczenie takich usług powinno zostać opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

Takie uregulowanie jest konsekwencją przyjęcia zasady, że czynność wykonana we własnym imieniu przez podatnika powoduje dla niego powstanie obowiązku podatkowego.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985r.o drogach publicznych (t.j. z 2007r. Nr 19, poz. 115) drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.

W myśl art. 2 ust. 1 ww. ustawy drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie:

1. drogi krajowe;
2. drogi wojewódzkie;
3. drogi powiatowe;
4. drogi gminne.
   
   

Przepis art. 6 ust. 1ustawy o drogach publicznych określa, iż do dróg wojewódzkich zalicza się drogi inne niż określone w art. 5 ust. 1, stanowiące połączenia między miastami, mające znaczenie dla województwa, i drogi o znaczeniu obronnym niezaliczone do dróg krajowych.

Zaliczenie do kategorii dróg wojewódzkich następuje w drodze uchwały sejmiku województwa w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw transportu oraz obrony narodowej. Ustalenie przebiegu istniejących dróg wojewódzkich następuje w drodze uchwały sejmiku województwa, po zasięgnięciu opinii zarządów powiatów, na obszarze których przebiega droga, a w miastach na prawach powiatu – opinii prezydentów miast (art. 6 ust. 2 i 3 ustawy o drogach publicznych).

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o drogach publicznych organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Zgodnie z art. 19 ust. 2 ww. ustawy zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg:

1. krajowych – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad;
2. wojewódzkich – zarząd województwa;
3. powiatowych – zarząd powiatu;
4. gminnych – wójt (burmistrz, prezydent miasta).
   
   

Stosownie do art. 19 ust. 4 ustawy o drogach publicznych zarządzanie drogami publicznymi może być przekazywane między zarządcami w trybie porozumienia, regulującego w szczególności wzajemne rozliczenia finansowe.

W granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta. (art. 19 ust. 5 ww. ustawy).

Wyodrębnienie prawne polega na ustaleniu, czy grunt zajęty pod drogę w granicach ustawowej definicji drogi, jako obiektu budowlanego, jest nieruchomością, a więc, czy jest przedmiotem czyjegoś prawa własności. W odniesieniu do drogi publicznej wyodrębnienie prawne przejawia się w ustaleniu, że właścicielem nieruchomości drogowej jest podmiot publicznoprawny mający cywilną osobowość prawną. Wyodrębnienie prawne dróg publicznych określone zostało w art. 2a ustawy o drogach publicznych, według którego drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa, natomiast drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.

Z regulacji tej wynika zakaz przenoszenia własności dróg publicznych na rzecz podmiotów innych niż wymienione w tym przepisie. Drogi publiczne zostały zaliczone do kategorii rzeczy o ograniczonym obrocie, forma obrotu nieruchomościami zajętymi pod drogi publiczne może polegać na przenoszeniu własności pomiędzy podmiotami wymienionymi w art. 2a, wyłącznie w razie zmiany przynależności drogi publicznej do określonej kategorii. Przy czym, kategoria drogi publicznej jako drogi krajowej, wojewódzkiej, powiatowej lub gminnej (art. 2 ust. 1 ustawy o drogach publicznych) jest zależna od jej funkcjonalności w sieci drogowej ustalonej w art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 6a ust. 1 i art. 7 ust. 1 tej ustawy. Wyodrębnienie to ujęte zostało, jako własność drogi publicznej przysługująca jednemu z podmiotów publicznoprawnych, w zależności od zaliczenia drogi do określonej kategorii drogi publicznej. Wskazać również należy, że własność drogi nie jest elementem prawnie oderwanym od własności gruntu, na którym się znajduje, a stanowi część składową tego gruntu. Ustawowe sformułowanie własności drogi publicznej należy zatem uznać za równoczesne określenie właściciela gruntu zajętego pod drogę publiczną (nieruchomości drogowej lub pasa drogowego) odpowiedniej kategorii. Konsekwentnie grunt zajęty pod drogę krajową stanowi własność Skarbu Państwa, grunt zajęty pod drogę wojewódzką stanowi własność samorządu województwa, grunt zajęty pod drogę powiatową stanowi własność powiatu, a grunt zajęty pod drogę gminną stanowi własność gminy.

Zgodnie z przepisami zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, w granicach miast na prawach powiatu, na podstawie art. 19 ust. 5 ustawy z 21 marca 1985r. o drogach publicznych jest prezydent miasta. Do jego zadań należy budowa (w tym również nabywanie nieruchomości pod pasy drogowe i gospodarowanie nimi w ramach posiadanego prawa do tych nieruchomości), przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona dróg publicznych, dla których jest zarządcą drogi.

Na podstawie art. 3 ust. 3 ustawy z 16 grudnia 2005r. o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz. U. nr 267, poz. 2251 ze zm.) zadania w zakresie finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami publicznymi w granicach miast na prawach powiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, finansowane są z budżetów tych miast.

Wobec powyższego co do zasady określonej w art. 2a oraz art. 19 ust. 2 ustawy o drogach publicznych drogi wojewódzkie stanowią własność samorządu województwa, a zarządcą tej kategorii dróg jest zarząd województwa. Wyjątek od tej zasady został określony w przywołanym już art. 19 ust. 5, zgodnie z którym w granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych (czyli również wojewódzkich – art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o drogach) jednakże z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych jest prezydent miasta.

Wobec tego budowa Drogowej Trasy (drogi wojewódzkiej) w części która przebiega w granicach miast na prawach powiatu jest zadaniem zarządcy drogi publicznej określonego zgodnie z art. 19 ust. 5 ustawy o drogach publicznych.

Wnioskodawca podał, iż po zakończeniu inwestycji wytworzony majątek niezależnie od źródeł jego finansowania zostanie przekazany dowodami PT odpowiednim miastom na terenie, których przebiega budowana droga wojewódzka, w tym przypadku miastom Z. i G.

Zatem przejęcie na podstawie art. 19 ust. 4 i 5 ww. ustawy o drogach publicznych zadania z zakresu właściwości miasta na prawach powiatu do realizacji przez Województwo skutkuje tym, iż Wnioskodawca realizuje przejęte zadanie w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. W związku z zawarciem porozumienia następuje nie tylko przeniesienie zadań lecz również kompetencji służących wykonywaniu „przeniesionych” zadań. Organy Województwa uzyskują nie tylko uprawnienia o charakterze organizacyjnym (faktycznym), lecz przede wszystkim kompetencje administracyjne (np. prawo podejmowania decyzji, postanowień, zawierania umów).

W związku z faktem, iż zarządcy drogi powstałej w ramach realizowanego projektu – miasta na prawach powiatu z tytułu przekazanych przez Wnioskodawcę robót budowlanych zobowiązani są do świadczenia pieniężnego na rzecz Wnioskodawcy tj. zapewnienia środków finansowych na budowę drogi, mamy do czynienia z ekwiwalentnością świadczenia Wnioskodawcy na rzecz zarządców powstałej drogi.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jest inwestorem projektu (w imieniu którego zgodnie z umową o zastępstwo inwestycyjne działa S.A.) roboty związane z realizacją zadań w ramach ww. projektu są udokumentowane fakturami VAT wystawionymi przez wykonawcę na Urząd Marszałkowski Województwa. Jednakże roboty inwestycyjne realizowane są na rzecz zarządców drogi tj. Miasta Z. i Miasta G. (po zakończeniu inwestycji wytworzony majątek zostanie przekazany dowodami PT odpowiednim miastom na terenie których przebiega budowana droga) – zatem biorąc pod uwagę cyt. przepisy uznać należy, iż Wnioskodawca działa w przedmiotowej sprawie w imieniu własnym lecz na rachunek innych podmiotów (tj. Miast Z. i G. działających na prawach powiatu).

A zatem koszty zakupu robót budowlanych, gdzie ostatecznymi odbiorcami są inne podmioty (w niniejszej sprawie Miasto G. i Miasto Z.) niż podmiot obciążony (Wnioskodawca) przez świadczącego usługę, Wnioskodawca zobowiązany jest przenieść na faktycznego odbiorcę .

Zatem, nabycie w ramach projektu robót budowlanych przez Wnioskodawcę winno być przedmiotem odsprzedaży usług dla zarządców drogi tj. Miasta Z. i Miasta G., przy zastosowaniu tej samej stawki co stawka, według której usługi zostaną opodatkowane przez usługodawcę faktycznie świadczącego tę usługę. Wnioskodawca występuje zatem w charakterze zarówno otrzymującego usługi, jak i wyświadczającego usługi (na rzecz Miasta G. i Miasta Z.).

Nadmienia się, że zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy obowiązani są wystawić fakturę stwierdzającą dokonanie sprzedaży. W przypadku, o którym mowa wyżej podatnik wystawia fakturę.

W związku z powyższym na mocy art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawca ma prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur związanych z realizacją zadania wykonywanego w ramach projektu pn. „…”.

W konsekwencji Wnioskodawca będzie uprawniony do ubiegania się o zwrot różnicy podatku naliczonego nad należnym w trybie regulacji art. 87 ust. 1 ustawy o VAT.

Jednocześnie jest zobowiązany – jako świadczący usługę – do odprowadzenia podatku należnego od tych transakcji.

Ponadto należy zaznaczyć, iż w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania uregulowania § 22 ust. 1 i 2 cyt. wyżej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Przepisy te przewidują bowiem możliwość zwrotu podatku zarejestrowanym podatnikom jedynie na podstawie umów zawartych przed dniem 1 maja 2004r.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym nie ma możliwości odzyskania w żaden sposób poniesionego podatku VAT w związku z dokonywaniem płatności faktur związanych z realizacją inwestycji, uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.