Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28 - 30, oraz art. 30a - 30c stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e ust. 5c, 6, 8 ust. 10 - 12 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
Stosownie do postanowień art. 26 ust. 7a tej samej ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 uważa się m. in. wydatki poniesione na:
(...)
3) zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
(...)
12) leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
(...)
14) używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Ponadto zgodnie z art. 26 ust. 7b wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.
Zgodnie zaś z art. 26 ust. 7c omawianej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.
W myśl zaś z art. 26 ust. 7f pkt 2 ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
a) całkowitą niezdolność do pracy albo
b) umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika wynika, że jest osobą niepełnosprawną zaliczoną do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności oraz, że ponosi wydatki na zakup leków oraz przedmioty ortopedyczne zalecane w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności a także używa własnego samochodu na dojazd na niezbędne zabiegi lecznicze oraz na wizyty i badania lekarskie.
W świetle powyższego naczelnik Urzędu Skarbowego informuje, że podziela stanowisko podatnika w zakresie przysługujących mu odliczeń z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne z pewnymi zastrzeżeniami:
1. przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia wydatków na leki, które musi stosować stale bądź okresowo, przy czym odliczyć od dochodu może kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy wydatkami poniesionymi na zakup leków w danym miesiącu a kwotą 100,00zł; podstawę do odliczenia tych wydatków stanowią dowody poniesienia tych wydatków (np. faktury),
2. przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia wydatków na zakup wyrobów ortopedycznych zalecanych w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności w wysokości faktycznie poniesionych wydatków udokumentowanych dowodem ich poniesienia,
3. przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia wydatków związanych z używaniem własnego samochodu do wysokości nie przekraczającej kwoty 2.280,00zł, o ile używa samochodu na dojazd na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne (a nie wizyty czy badania lekarskie); wydatek ten nie wymaga posiadania dowodów jego poniesienia, wystarczy, że podatnik jest właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego i uczestniczy w zabiegach leczniczo-rehabilitacyjnych.
Wszystkie te wydatki mogą być odliczone, o ile nie zostały sfinansowane z jakichkolwiek ww. środków lub gdy były częściowo finansowane z tych środków – w części ponoszonej przez podatnika.