Wnosząca zapytanie przedstawiła stan faktyczny, z którego wynika, iż przedmiotowa umowa zawarta została poza granicami Polski w miejscowości Zundert, natomiast środki pieniężne będące przedmiotem umowy znajdowały się w Holandii i były sukcesywnie przekazywane na konto Spółki po dacie zawarcia umowy.

Ustosunkowując się do wyżej przedstawionej kwestii, stwierdza się co następuje;

Stosownie do przepisów art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 31 stycznia 1989r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 4, poz. 23, z późn. zm.), przedmiotem opłaty skarbowej są m.in. umowy pożyczki. Umowa pożyczki jest umową nazwaną, uregulowaną przepisami art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). W myśl wskazanej regulacji, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Stosownie do przepisów art. 5 pkt 4 ustawy o opłacie skarbowej, obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej m.in. od umowy pożyczki powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej. W związku z tym, że umowa pożyczki jest umową zobowiązującą, tzn. dochodzi do skutku przez samo zgodne porozumienie stron, zatem chwilą powstania obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej od tej umowy jest data jej zawarcia.

Stosownie do regulacji, zawartych w przepisach art. 1 ust. 3 przywoływanej ustawy, m.in. umowy pożyczki, podlegają opłacie skarbowej, jeżeli dotyczą rzeczy znajdujących się w Polsce lub praw majątkowych podlegających wykonaniu w Polsce. Zatem w przypadku, gdy przedmiotem umowy pożyczki są pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku znajdujące się w chwili zawierania umowy poza granicami RP, wówczas umowa taka nie podlega opłacie skarbowej.